در این برنامه آقای فردیناند درویشی ، روزنامه نگار گفت: ما باید یک موضوع را روشن کنیم. چرا پلیس با بخشی که متعلق به سرویس مخفی است برخورد می کند. من می دانم در زمانی که بیشتر این ایرانی ها (مجاهدین) به اینجا آمده بودند مدیر ویشو آیازی بود و در آن زمان اختلافاتی با دولت وجود داشت. و یک ساختار ویژه در پلیس ایجاد شده است (کمیته مربوط به منافقین) تا بتواند این افراد را تأمین کند. این طور نیست که او امتناع ورزد ، بلکه اعتماد نداشت. امروزه به پلیس اعتماد می شود ، بنابراین پلیس می آید و این بیانیه را می دهد (منظور بیانیه افشای ترور سلولی که توسط پلیس بعنوان کشف جدید مطرح گردید).

آقای درویشی اضافه داشتند: مجاهدین قوی ترین و سرسخترین بخش مخالفان ایران هستند. دولت ایران مشکلات بسیار بزرگی دارد. اما این گروه بزرگترین مشکلات قدرت داخلی ایران می باشد. دولت ایران علاقه مند به خنثی سازی و محدود کردن این گروه است. آنها هیچ ربطی با آلبانی و آلبانیائی ها ندارند و دولت ایران هیچ ارتباطی با آلبانی و آلبانیائی ها ندارد. آنها (مجاهدین و دولت ایران) مبارزه و نبرد با یکدیگر دارند. ما کشوری با پتانسیل بزرگ نیستیم. با کشور ایران هم روابط خوبی داشتیم.

آنچه تاکنون توسط سرویس های مخفی مورد توجه و اثبات قرار گرفته است این است که دولت ایران سعی کرده است عناصر متزلزل و بریده را متقاعد کنند تا آنها را به ایران بازگردانند. ٥-٦ مورد وجود دارد که آنها را متقاعد کرده اند و به مردم پیوسته اند و زندگی می کنند. آنها را به زندان نبردند. آنها (گروه تروریستی اعلام شده) به اینجا نیامده اند و به عنوان یک جاسوس واقعی برای یک عمل تروریستی و غیره فعالیت نمایند، بلکه آنچه که من گفتم اثبات شده است.

من اعتقاد ندارم که آنها قصد داشتند اقدامات تروریستی علیه جامعه مجاهدین انجام دهند. من این داستان سرائی را نمی پسندم.

اگر یک عمل تروریستی رخ داده باشد یا کسانی که تروریست هستند دستگیر شده باشند بطور طبیعی می توان گفت حادثه ای رخ داده، بمبی منفجر می شود یا یک بمبی منفجر نشده پیدا می شود و غیره، اما اینجا چنین چیزی رخ نداده بلکه برعکس صحنه سازی می شود. من این داستان را درست نمی دانم. دو نفر به عنوان روزنامه نگار هستند که به اعتقاد من آمده اند تا اطلاعات بیشتری کسب کنند و ببینند که چه خبری است، نه قضیه ترور چون بعداز آزادی آنها اعلام شد که خطرناک تر از دو روزنامه نگار بودند. من این طرز تفکر و داستان سرائی ارائه شده را باور نمی کنم و به نظریه خود مبنی بر اینکه آنها (روزنامه نگاران و دولت ایران) قصد بمب گذاری یا ترور در مرکز جهانی بکتاشیه نداشته اند تاکید می کنم.

در اینجا باید تاکید کنم که ما باید به روابط تاریخی هم توجه داشته باشیم. دولت ایران سرمایه گذاری بزرگی در آلبانی کرده است. آنها یک بنیادی دارند به نام "شیرازی" (منظور بنیاد سعدی شیرازی) که خیلی فعال است و فعالیت های زیاد فرهنگی و هنری انجام داده است. کتاب های زیادی هم چاپ کرده اند و روزنامه نگاران زیادی را هم به ایران اعزام کردند و غیره که سرمایه گذاری بزرگی است. علاوه بر سرمایه گذاری فرهنگی آنها (دولت ایران) در زمینه روابط دینی هم سرمایه گذاری نموده اند و بکتاشیان را دوست دارند و نباید فراموش کنیم که در آلبانی مرکز جهانی بکتاشیه است. آنها (دولت ایران) روابط نزدیکی و خیلی خوبی با بکتاشیان دارند و چون دین آزاد است نمی توانید با یک دین در قالب یک چارچوب معین رسمی و اداری رفتار نمایید. یعنی دولت ایران روابط خوبی و نزدیکی با بکتاشیه دارند نمی دانم چرا؟ (مجری برنامه اضافه می کند چون بکتاشیه نزدیک به شیعه است) شاید همین باشد و نه تنها در کشورمان بلکه در کوزوو و مقدونیه هم روابط خوبی دارند. به همین خاطر من داستان بمب گذاری و عملیات تروریستی در مرکز جهانی بکتاشیه را باور نمی کنم. شاید روزنامه نگاران رفتند آنجا ببینند چه می گذرد و یا اینکه اطلاعاتی کسب نمایند، یعنی چه کسی می آید و کی می رود در حد جاسوسی ولی عملیات تروریستی به هیچ وجه، من این ادعا را انکار می کنم و باور ندارم. یعنی ایران با کشور و دولت آلبانی و با مردم آلبانی مشکلی ندارند، لکن مشکل دولت ایران با گروه مجاهدین است یعنی یک مسئله بین ایرانیان می باشد.

خلاصه مطلب سرمایه گذاری بزرگ فرهنگی و دینی برای مدت زمان طولانی با یک حرکت بد به باد نمی دهند. آنها (دولت ایران) ریسک نمی کند و روابطی که با آلبانی دارند در همین حدی که وجود دارد خراب نمی کنند. اما هدفی که دولت ایران با تاثیر دینی و فرهنگی و سرمایه گذاری بزرگ در کشورمان چه چیزی را دنبال می کنند، این یک بحث دیگری می باشد.

ایران در مناطق آلبانی تبار منطقه بالکان یعنی آلبانی، کوزوو و مقدونیه سرمایه گذاری بزرگ فرهنگی و دینی و حتی مطبوعاتی کرده است تا جائی که چندی پیش در نظر داشتند شبکه تلویزیونی و رادیوئی در آلبانی بخرند. یعنی پس از سرمایه گذاری بزرگ فرهنگی و دینی و  مطبوعاتی و حتی سیاسی با یک حرکت نابود نمی کند چون در آلبانی دولت ایران حاضر است و نه شخصیت ها و آدم های انفرادی که ادعا می شود فرستاده شده اند تا در آلبانی عملیات تروریستی انجام دهند. دولت ایران (بخاطر سابقه فرهنگی و دینی در آلبانی) بخود اجازه نمی دهد رفتار تروریستی داشته باشد (مجری برنامه دخالت می کند و می گوید که در کشورهای اروپا یا عرب عملیاتی انجام دادند. آقای درویشی در جواب می گوید که شاید کسی را کشته اند اما عملیات تروریستی "دولتی" انجام ندادند). به نظر تحلیلگران بزرگ و کارشناسان هدف اصلی ایران از سرمایه گذاری بزرگ دینی و فرهنگی وارد شدن در سیاست آلبانی می باشد، تا بتوانند تاثیر گذار باشند.