هفتاد و هشت سال پیش، در آگوست سال ۱۹۴۱ دولت شوروی، جمهوری خودمختار آلمان های منطقه ولگا را منحل کرد. طی چند روز آلمان ها را به جمهوری سوسیالیستی قزاقستان شوروی، آلتای و سیبری تبعید کردند.
دیپورت کردن آلمان های شوروی در سال های جنگ جهانی، تبدیل به یکی از بزرگترین رخدادها در تاریخ شد. به لحاظ مقیاس تنها از "تبعید کولاک ها" یعنی دیپورت کردن دهقانان در دهه ۳۰ توسط بولشویک ها کمتر است. همه آلمان های شوروی را به لحاظ تعلق نژادی به "خائنین" بالقوه به وطن نسبت دادند. در مدت کوتاهی حدود ۱،۲ میلیون آلمانی تبعید شدند (و بر اساس اطلاعات متفاوت دیگری، در اتحاد جماهیر شوروی تعداد آن ها جمعا برابر ۱،۵ میلیون نفر بود – اسپوتنیک).
امروزه تنها مکان عبادی یوحنای مقدس مخصوص لوتران ها در بلاروس در شهر گرودناست که در آنجا برای کشته شدگان و شکنجه دیده ها در سال های فشارها و شکنجه های استالین دعا می کنند. اخیرا ایگور کازلوف، خبرنگار اسپوتنیک با یک کشیش لوتران، به نام ولادیمیر تاتارنیکوف دیدار داشته است.
- این روز غم و اندوه برای تمام لوتران هاست. در طی چند شبانه روز حدود نیم میلیون آلمانی را دیپورت کردند. پارادوکس آن زمان این است که موقع آغاز جنگ با آلمان ها در ارتش سرخ سی و سه هزار و پانصد افسر (آلمانی) حضور داشتند، و اما در طی سال های جنگ تنها ۱۱۶ آلمانی عنوان قهرمان اتحاد شوروی را گرفتند.
این روز گرامیداشت برای لوتران ها به عبارتی، روز همگانی است. کلیسای لوتران در دوره اتحاد جماهیر شوروی، در اواسط دهه ۳۰ قرن پیش نابود شد. در سال ۱۹۳۶ در مسکو آخرین کشیش لوتران ها با نام شتریوک به همراه گروه او تیرباران شدند.
- معبد شما تنها مکان عبادی در حال فعالیت در بلاروس است...
- ما گروه نه چندان بزرگ، حدود ۷۰ نفر هستیم، اما در این مکان به روی همگان باز است. رسالت اصلی ما و من، به عنوان یک کشیش، پیش از هر چیز روشنفکری است. ما دو سال پیش نیز بهانه ای جدی همچون پانصدمین سالگرد ۹۵ سخنرانی از مارتین لوتر بود که پایه ای برای ایجاد پروتستانیزم، به عنوان یکی از شاخه های اصلی مسیحیت بود. از آن زمان کلیسای لوترانی بوجود آمد و با در نظر گرفتن این موضوع که لوتر یک آلمانی بود، بسیاری افراد کلیسای ما را به عنوان یک معبد آلمانی تلقی می کنند. کلیسای لوترانی در کشورهای اسکاندیناوی، فنلاند، حوزه بالتیک، به استثنای لیتوانی وجود دارد. در آلمان این کلیسا از گذشته در کنار فرقه کاتولیک باقی مانده است.
در معبد ما به مناسبت ۱۰۰ سالگی با کمک مقامات محلی و موسسات بزرگ شهر گرودنا تعمیرات اساسی انجام شد. پنج سال پیش آلمان ها در این معبد، آلت موسیقی معنوی و نیمکت هایی نصب کردند. سفرای کشورهایی که در آن ها لوتران رواج دارد، زمانی که به گرودنا می آیند، به صورت متناوب از معبد ما بازدید می کنند.
در این مرکز به غیر از عبادت کنندگان دائمی همیشه تعداد افراد زیاد است. می توان برای شنیدن کنسرت موسیقی معنوی نیز به معبد ما آمد. ما دو الی سه بار در ماه کنسرت برگزار می کنیم. ورا لاتیشوا، نوازنده ما را همه در شهر می شناسند، او در کالج موسیقی گرودنا تدریس می کند. ورا لاتیشوا فارغ التحصیل آکادمی موسیقی دولتی بلاروس در زمینه آلت موسیقی معنوی و پیانو است. اخیرا نوازندگان از اروپا بیشتر نزد ما می آیند. ما برای کنسرت بلیط ورودی نداریم و همه چیز بر اساس سیستم کمک های داوطلبانه است، کسی به اندازه یک کوپک کمک می کند، و کسی ۵۰ روبل.
- آیا لوترانیسم یک مذهب سخت گیر است؟
- سیستم روابط اداری در کلیسای ما کاملا دموکراتیک است، اسقف های ما، برای همیشه مشخص نمی شوند، بلکه به مدت ۴ سال انتخاب می گردند. لوتران ها عملا روزه ندارند، یعنی هیچ گونه ممنوعیتی برای استفاده از مواد غذایی در دوره ای از سال (مرتبط با جشن های مسیحیان) وجود ندارد. برای هر شخص لوتران چیزی ممنوع است که انسان را به بردگی می کشاند و نابود می کند، و آن هم وابستگی و اعتیاد روانی به شبکه های اجتماعی، تنباکو، الکل و مواد مخدر است.
هر کلیسای لوتران در اتخاذ تصمیم های خود، از جمله، در مسائل سنتی مستقل و خودمختار است: کلیسای لوتران سوئد مراسم ازدواج همجنس ها را برگزار می کند، اما ما آن را برای خود غیرمجاز می دانیم.
دو جماعت بزرگ لوتران در فضای پساشوروی در مسکو و آلتای قرار دارند. در اواخر دهه ۸۰ بسیاری از آلمان ها به وطن اولیه خود، یعنی آلمان بازگشتند. برخی از آن ها ماندند و در آلتای، ناحیه اداری آلمانی گالبشتاد را ایجاد کردند.
- آقای کشیش، در پایان وجود اتحاد جماهیر شوروی و در اوایل دهه ۹۰، روسیه به عنوان جانشین اتحاد جماهیر شوروی، تصمیمات سیاسی بسیاری را در مورد اخراج کل ملت ها در زمان استالین گرفت، اما همه چیز در مورد دیپورت آلمان ها گویی بدون تامل صحبت می شد ...
- در اوایل دهه ۹۰، نخستین رئیس جمهور روسیه بوریس یلتسین از آلمانی های تبعید شده عذرخواهی عمومی کرد. همچنین از بازسازی جمهوری خودمختار آلمان صحبت شد، هرچند همه می دانستند که این غیرممکن است. به احتمال زیاد، این نوعی اصلاح امور سیاسی بود، و نه بیشتر. در زمان اتحاد جماهیر شوروی، بزرگترین اجتماعات دو نفری بودند: در سلینوگراد، نور سلطان کنونی - پایتخت قزاقستان و پوشکین استان لنینگراد.
قزاق ها تا به امروز از آلمانی ها می گویند که به سوی آنها تبعید شده بودند، به ویژه آنها را از همه ملت های دیپورت شده که در دوره استالین مورد شکنجه قرار گرفتند، متمایز می کنند. مهاجران آلمانی پس از جنگ اقدامات زیادی را برای توسعه کشاورزی در قزاقستان انجام دادند.
یاکوف گرینگ که مدیرعامل مزرعه دولتی در استان پاولودار شد، در طول عمر خود، با وجود فامیل پر اسم و رسم خود، در قزاقستان به یک افسانه تبدیل شد. آندری براون دبیر اول کمیته استانی تسینینگراد حزب کمونیست قزاقستان بود و پس از آن در دوره پس از شوروی، وی ریاست امور اداری این استان را بر عهده داشت. تقریباً همه ادوارد روسل، فرماندار استان سوردلوفسکی در اوایل دهه ۹۰را می شناسند، این لیست می تواند طولانی تر نیز شود. نکته اصلی این است که ما این را به یاد می آوریم که در ۲۸ آگوست سالانه همه ما روز غم و اندوه را در کل فضای پساشوروی برگزار می کنیم.
سخنی از نویسنده: این گاهی اتفاق می افتد که مبحث مکالمه یا گفتگو علاوه بر اراده ما، ما را به گذشته بازمی گرداند. در گفتگو با کشیش ولادیمیر، من دائماً خودم را در این اندیشه می دیدم که سطرهای فرّار حافظه، من را به جوانی بازمی گرداند: در پوشکین در یک مدرسه نظامی درس می خواندم، بعد از آن در شمال قزاقستان در سایت آزمایش هسته ای سمیپالاتینسک خدمت کردم. با بسیاری از آلمانی نژادها ارتباط برقرار کرده و با آنها دوست شده بودم. تقریباً همه آنها بعداً به آلمان مهاجرت کردند. در آن زمان، ما به صراحت در مورد هر موضوع صحبت می کردیم به جز یک موضوع. و این موضوع، مسئله دیپورت آلمانی های شوروی و آنچه آنها باید تحمل می کردند، بود.
دبیرستان آلمانی در انگلس ، منطقه ساراتوف قبل از شروع جنگ جهانی دوم
برگزاری برنامه های آموزشی در کلیسا
اجرای گروه فولکلور آلمانی "Ehrengald" در کاراگاندا ، دهه ۸۰ قرن گذشته
در دهه ۸۰ میلادی معدود خانواده های آلمانی از قزاقستان به منطقه ولگا بازگشتند ، مانند خانواده سیتس
نظر شما