با گسترش شیوع همه گیر COVID-۱۹ در سطح جهان، دولت ها در سراسر جهان برای مسطح کردن منحنی رشد آلودگی به ویروس کرونا، محدودیت های زیادی در اجتماعات ایجاد نمودند.  یکی از اقدامات  که برای فاصله گذاری اجتماعی انجام شد تعطیلی موقت مؤسسات آموزشی است. طبق اعلام یونسکو، میلیون ها نفر که شامل بیش از ۹۰ درصد از جمعیت دانشجویی در سراسر جهان  است به طور موقت از آموزش دور ماندند.

این واقعیت در مورد اتیوپی  نیز فرقی ندارد. لحظه ای که چند مورد آلوده به COVID-۱۹  یافت شد، مدارس در تمام سطوح به طور موقت در سراسر کشور بسته شدند،  با این وجود دانشگاه های معدودی در تلاش هستند تا روند آموزش را به صورت عملی ادامه دهند، به نظر می رسد رسیدن به هدف به دلیل زیرساخت های ضعیف یعنی قطع مداوم دسترسی به اینترنت و برق غیر عملی است.

همانطور که همه ما می توانیم تصور کنیم، همه کودکان شرایط یکسان ندارند که در هنگام تعطیلی مدارس در آغوش والدین خود محبت ببینند بلکه برای برخی از کودکان  ماندن در خانه می تواند به معنای استثمار کاری آنها، سوءاستفاده جسمی، آزار جنسی و تجاوز باشد و برای برخی نیز  ممکن است  همراه با سوء استفاده عاطفی با محیط مسموم خانه باشد.

در  این مدت من شاهد داستان دخترانی بودم که از مناطق روستایی به شهرهای بزرگ مهاجرت کرده اند تا به عنوان خدمتکار کار نموده و همزمان به مدرسه بروند. آنها اعلام نمودند که تنها ساعات مدرسه فضای امن آنها برای بازی با همسالان، خندیدن و استراحت بوده و در خارج از مدرسه امنیت لازم را ندارند.

مدرسه نقش مهمی  داشته و  پناهگاه امنی به ویژه برای افراد محروم و بی پناه است، نقش معلمان نیز برای نگه داشتن دختران و ادامه تحصیل آنها در مدرسه غیر قابل انکار است.

من معتقدم که تعطیلی طولانی مدت مدارس تأثیرات زیادی بر کودکان بویژه در مدارس محروم خواهد داشت. این روند میتواند  زمینه ساز کودک آزاری، استثمار نیروی کار، ازدواج زودرس، بارداری غیرمترقبه، تجاوز و آزار جنسی برای کودکان باشد.

Source: The Reporter, ۲ May ۲۰۲۰