انستیتوی بین المللی صلح (IPI) International Institute for Peace یک اندیشکده مستقل و بین المللی غیرانتفاعی است که به مدیریت بحران و ایجاد مقاومت برای ارتقای صلح ، امنیت و توسعه پایدار متعهد است. این موسسه برای دستیابی به اهداف خود ، ترکیبی از تحقیقات سیاسی، تجزیه و تحلیل استراتژیک، انتشار اسناد و مباحثه و گفتگو بهره می جوید. موسسه بین المللی صلح با پرسنلی از بیست کشور جهان و طیف گسترده ای از رشته های دانشگاهی ، سه دفتر در دفتر مرکزی سازمان ملل در نیویورک و همچنین در وین و منامه دارد.
روزنامه استاندارد گفتگویی را با آقای هانِس سوُبودا Hannes Swoboda منتشر کرده است که در آن با اندیشه های رئیس مرکز بین المللی صلح بیشتر آشنا می شویم:
هانِس سوُبودا متولد ۱۳۲۵ در آلتنبورگ Altenburg اتریش ، دانش آموخته در رشته حقوق و اقتصاد می باشد. از سال ۱۳۵۱ تا ۱۳۶۵ در خانه کارگر وین کار می کرد. وی از ۱۳۶۷ تا ۱۳۷۵ مشاور شهرداری برای توسعه شهری و برنامه ریزی از حزب سوسیال و در عین حال مشاور امور پرسنلی ، حمل و نقل و روابط خارجی شهر وین بود. وی از سال ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۳ عضو پارلمان اروپا بود و به عنوان رئیس فراکسیون سوسیالیست های اروپا PES ارتقا یافت. در سال ۱۳۹۳ او از سیاست کنار کشید و هم اکنون رئیس مرکز معماری وین Architekturzentrum Wien و رئیس موسسه بین المللی صلح می باشد.
هانس سووبودا در آپارتمانی در منطقه ۲ وین زندگی می کند ، جایی که آرزوی اتاق های خلوت و کم اثاثیه را در سر می پروراند. هانس سووبودا ، رئیس موسسه بین المللی صلح، در نزدیکی بازار کارملیت زندگی می کند. او آرزو می کند که کاش خانه اش اینقدر شلوغ نبود اما به ناچار در آپارتمان خودش غرق در یادگاری ها، تجربه ها و خاطرات است.
"صادقانه بگویم: من فضاهای خالی و زاهدانه را دوست دارم ، اما نمی توانم این کار را انجام دهم زیرا گذشته ، تجربیات ، خاطرات سفر ویادگاری هایم را نمی توانم دور بریزم و علاوه بر این در طول زمان تعداد زیادی کتاب خریده ام. شلوغی خانه ام در واقع شرم آور است. وقتی به ژاپن می روم ورود به اتاقی که در آن فقط سه یا چهار شی وجود دارد که از نظر تأثیر آنقدر قوی هستند که فضای اتاق را کاملاً پر می کنند، مرا به وجد می آورد.
روی دیوار پشت سر من یک ماسک آفریقایی، یک خورجین از ترکیه و چند تابلو وجود دارد که خودم نقاشی کرده ام. من همیشه دوست داشتم که نقاشی کنم. در سال های اخیر من به طور عمده نقاشی هایی را از آفریقا کشیده ام. به عنوان مثال قایق پناهجویان پرجمعیت که در جایی در مدیترانه شناور است.
آفریقا قاره آینده است - با طبیعت بسیار، ثروت فرهنگی زیاد و جمعیت بسیار جوان، در حالی که ویژگی جمعیت سالخوردگی است. پتانسیل کار با این قاره بسیار زیاد است و در واقع باید انگیزه ای برای اروپا باشد. من از کم بودن داد و ستد (فرهنگی، اقتصادی) بین این دو قاره خوشحال نیستم.
سیاست مهاجرت به این معنی نیست که ما همیشه باید از همه استقبال کنیم. اما روشی که ما در اتریش و اروپا با مهاجرت جهانی روبرو هستیم گواهی بر یک درماندگی طاقت فرسا و عظیم است که حداقل به اندازه همه افرادی است که در لیبی سوار قایق می شوند، برنامه ای در نظر گرفته نشده است.
تفکر و زندگی را نمی توان از هم جدا کرد. من و همسرم اینجا و در منطقه دو وین زندگی و کار می کنیم، چون به مرکز شهر نزدیک است ، اما معایب مرکز شهر را هم ندارد. ما اینجا با فرهنگهای مختلف، وینی ها ، مهاجران، مسیحیان، یهودیان و مسلمانان احاطه شده ایم. اطراف بازار کارملیت قطعه ای از وین است که به نوعی بین المللی تر از بقیه شهر است. این منطقه خیلی برای من الهام بخش است.
گاهی از من سوال می شود که آرزوهای من برای آینده چیست؟ من در این سن دیگر آرزوهای شخصی و خودخواهانه ندارم ، چرا که زندگی قابل قبولی را سپری می کنم و آنقدر خوش شانس بودم که توانسته ام آرزوهای زیادی را برآورده کنم. خواسته های من به عدالت اجتماعی در جهان محدود می شود، زیرا ما آنقدر بی عدالتی و شکاف اجتماعی داریم که در واقع توانی برای کنترل آن نداریم. کسانی که بالاترین قدرت ها را در اختیار دارند، بیشترین مسئولیت را هم دارند و باید به داد جامعه بشری برسند.
منابع:
نظر شما