( U.V.V.R.P ) یا برنامه یکپارچه کاهش حجم وسایل نقلیه که به برنامه کد بندی شماره های وسایل نقلیه نیز معروف است به منظور افزایش فضای خیابان ها در مانیل و سائر نقاط کشور تدوین شده و بدنبال کاهش حجم ترافیک در روزهای کاری بویژه در ساعات پر رفت و آمد روز است.

بر اساس این برنامه، وسایل نقلیه با توجه به شماره آخر پلاک آن ها دسته بندی می شوند. این برنامه نخستین بار در سال ۱۹۹۵ میلادی در کلان شهر مانیل انجام شد. شهرهای پر رفت آمد مانند " بگیو" ، " کابانا توان" ، " ک ویته" ، و" داکوپان"  نیز هم اکنون شامل برنامه کد بندی طرح ترافیک هستند. در برخی میادین که ترافیک کمتر است، ساعات ویژه ای بین ۱۰ صبح الی ۳ بعد از ظهر در نظر گرفته شده اند تا وسایل نقلیه کماکان به رفت و آمد خود در آن نقاط ادامه دهند. مقررات ویژه طرح ترافیک در ایام خاص مانند عید کریسمس و سال نوی مسیحی برای رانندگان در نظر گرفته شده است که از قبل و از طریق رسانه ها به اطلاع  عموم می رسد.

سابقه اجرای برنامه کاهش حجم وسایل نقلیه در میادین شهری:

در آغاز برنامه یکپارچه کاهش حجم وسایل نقلیه متشکل از یک طرح دو مرحله ای بود که در اواسط سال ۱۹۹۰ میلادی برای کاهش حجم ترافیک در کلان شهر مانیل آغاز شد و نخست با اعتراضات و شکایات متعدد از سوی رانندگان مواجهه گردید اما بتدریج نواقص آن برطرف شد و اگر چه پیاده کردن آن در سال ۱۹۹۵ میلادی شروع شد اما اجرای  کامل آن در سال ۱۹۹۶ میلادی آغاز گردید و آنچه در حال حاضر اجرا می شود دنباله برنامه سال ۱۹۹۶ میلادی است.

شرایط ترافیک در کلان شهر مانیل و انگیزه اولیه اقدامات برای رفع آن ها:

قدم های اولیه برای حل معضل ترافیک از سوی سرهنگ " رومه ئو ماگانتو" رئیس وقت امور ترافیک شهری اتخاذ شد. در آغاز این طرح به صورت آزمایشی برای وسائط نقلیه عمومی بکار رفت و سپس شامل کلیه اتومبیل هایی گردید که از بزرگراه " ادسا" ( بزرگترین و طولانی ترین بزرگراه غرب به شرق کلان شهر مانیل) استفاده می کردند، در آن زمان این طرح در سراسر روز اعمال می شد.

در ۶ نوامبر ۱۹۹۵ میلادی مسئولین طرح ترافیک ، تعداد بیشتری از خیابان ها را شامل این طرح نمودند. در آن زمان از یک میلیون و صد هزار وسایل نقلیه که در خیابن های مختلف شهری رفت و آمد می کردند قریب به هفتاد درصد یعنی هشتصد هزار وسیله نقلیه شخصی بودند که آن ها  نیز شامل طرح شدند اما ترافیک همچنان سنگین ماند به طوری که مسئولین ترافیک شهری ، عبور و مرور وسایط نقلیه شخصی را از ساعت هفت الی نه صبح و پنج الی هفت غروب ممنوع کردند اما این محدودیت شدید بعدا تعدیل شد و به رانندگان وسایل نقلیه شخصی توصیه شد در این ساعات در خیابان ها تردد نکنند.

تصمیمات اتخاذ شده توسط واحد مدیریت ترافیک در زمینه بازگشت  به طرح اولیه مورخ ( ۱۹۹۶ الی ۲۰۰۳ میلادی):

اگر چه برنامه های طرح ترافیک بر اساس مصوبات اداره امور مانیل و حومه مورخ سالهای ۱۹۹۶ الی ۲۰۰۳ اجرا می شد اما بعدا به صورت اول خود بازگشت که شامل دوازده ساعت ممنوعیت تردد وسایل نقلیه بر اساس آخرین عدد پلاک اتومبیل ها بود.

مقررات فعلی تردد وسائط نقلیه:

در حال حاضر طرح ترافیک بین ساعات هفت صبح الی هشت غروب در میادین اصلی کلان شهر مانیل و با در نظر گرفتن ساعاتی خاص بین نه صبح الی چهار بعد از ظهر در مناطق کم ترافیک اجرا می شود.

جدول زیر روزهای هفته و آخرین شماره پلاک وسائط نقلیه را بر اساس طرح ترافیک نشان می دهد.

وسائط نقلیه زیر ملزم به رعایت مقررات طرح ترافیک نیستند:

- کلیه ماشین های دولتی و وابسته به سازمانهای دولتی که رنگ پلاک آن ها قرمز است. (خودروی مقامات دارای پلاک های مشخص است و بر ماشین شهرداران نیز کلمه " شهردار" قید شده است.)

- کلیه وسائط نقلیه نیروهای مسلح و ارتش و نیروهای حفاظت .

- آمبولانس ها و ماشین های آتش نشانی وامدادی.

-  اتومبیل های دیپلماتیک متعلق به سفارتخانه ها و سازمانهای بین المللی .

تسهیلات در نظر گرفته شده برای وسائط نقلیه عمومی :

کلیه وسائط نقلیه عمومی شامل اتوبوس، تاکسی، تاکسی های ویژه فرودگاه ها و بنادر کشتی رانی، هتل ها و مراکز گردشگری دارای پلاک زرد رنگ بوده و ملزم به رعایت طرح ترافیک هستند اما مزیت عبور از خط ویژه به آنان اعطا شده است. ماشین های دیپلماتیک نیز نه تنها شامل طرح ترافیک نمی شوند بلکه می توانند از خط ویژه برای تسهیل در آمد و شد استفاده نمایند.

مسئولین امور به خاطر نیاز مبرم  به وسایل نقلیه مسافربر به خصوص در ساعات پر رفت و آمد، به اتومبیل های شخصی نیز اجازه مسافربری داده اند به شرطی که شماره پلاک و مشخصات راننده در دفاتر شرکت های خصوصی که به همین منظور باز شده و مورد تائید مسئولین ترافیک نیز هستند ثبت شده باشند اما رعایت مقررات طرح ترافیک برای آنان اجباری است و علیرغم داشتن مسافر ، مجاز به استفاده از خط ویژه نیستند. برای استفاده از چنین اتومبیل هایی کافی است در تمام ساعات شبانه روز با شماره تلفن موسسات حمل و نقل مورد نظر تماس حاصل نمائید و پس از اعلام آدرس دقیق، وسیله به محل مورد نظر شما اعزام خواهد شد. هزینه استفاده از این ماشین ها که با توجه به رقابت بازار تعیین شده و مشخص هستند رسما اعلام شده اند.(مانند آژانسهای مسافرتی). بنابراین خودروهای سواری بدون داشتن مجوز مربوطه ، حق سوار کردن مسافر را ندارند.(سیستمی شبیه اسنپ ندارند)

توضیح :

*با توجه به گسترش جمعیت در کلان شهر مانیل،  مدیران بخش خصوصی و صاحبان مجموعه های زیبا و گران قیمت مسکونی بزرگ (معروف به Village) ، با هماهنگی بین خود ، موافقت کرده اند که اجازه تردد به ساکنان این مجموعه های مسکونی در همه مجموعه ها بویژه مجموعه هایی که گذر از آنها به منزله کوتاه کردن مقصد رانندگان است داده شود و به همین منظور برچسب هایی تهیه شده اند که وسایط نقلیه شخصی ساکن این مجموعه ها با نصب آن ها روی شیشه جلو می توانند از امکانات رفت و آمد در مجموعه های دیگر نیز استفاده نمایند.(تردد در این مجموعه ها بشدت کنترل می شود و حتی کارگران شاغل در منازل این محدوده ها ملزم به ثبت نام می باشند.) ضمن آنکه بطور محدود ، این برچسب ها به مراکز خاص نظیر سفارتخانه ها نیز فروخته می شود (البته اندکی نیز رایگان داده می شود) تا خودرو آنها نیز بتوانند از مسیر این مجموعه های مسکونی عبور کنند.

همکاری بخش خصوصی تا حدودی در کاهش ترافیک در اطراف مجموعه های مسکونی پر جمعیت موثر بوده است.

*علیرغم تدابیر اتخاذ شده ، کماکان ترافیک شهر بزرگ مانیل (مترو مانیل)که از ترکیب ۱۶ شهر و با جمعیت بالغ بر ۱۳ میلیون نفر تشکیل شده است ، از معضلات بزرگ دولت و شهرداری و مردم این کلان شهر محسوب می شود لذا اخیرا طرحی در دولت مطرح شده است که برای کاهش حجم ترافیک ، ایام اداری را از ۵ روز به چهار روز کاهش دهند که این طرح هنوز به تصویب نهایی نرسیده است.

*کلان شهر مانیل از کمبود زیرساختهای حمل و نقلی از جمله فقدان بزرگراههای کافی و مناسب بشدت در سختی می باشد. مترو مانیل هم کشش لازم و کافی را برای جابجایی مردم ندارد و فعلا سطح وسیعی از شهر را هم پوشش نمی دهد. در کنار مترو ، یک سیستم قدیمی قطار درون شهری هم هست که بسیار کوچک و محدود می باشد.

*داشتن وسیله نقلیه شخصی در فرهنگ مردم فیلیپین ، جایگاه ویژه ای دارد و بسیاری از خانواده ها علیرغم نداشتن مسکن و زندگی مناسب ، تلاش می کنند صاحب خودروی مناسب باشند و در این میان متمولین صاحب چندین خودرو می باشند و همین فرهنگ هم تاثیر بسزایی در تردد بسیار خودرو در خیابانهای مانیل داشته و بر حجم ترافیک بشدت می افزاید.

* نوع خاصی از مینی بوس ها معروف به " جیپنی " که جزو فرهنگ خودرویی مردم فیلیپین محسوب شده اند ، نقش مهمی در جابجایی مسافر در طول روز دارند و با توجه به کرایه مناسب آنها ، استقبال مردمی از آنها بسیار بالاست.

* نوع دیگر وسیله نقلیه عمومی ، حضور فراوان سه چرخه های کوچک هستند( tricycle ) که بصورت موتوری و دوچرخه ای در اشکال مختلف ، به جابجایی مسافر مشغولند و مشتریان خاص خودشان را دارند خصوصا افرادی که دنبال فرار از ترافیک می باشند.

*هزینه جریمه خودرو بسیار بالاست ضمن آنکه همزمان با جریمه ، نوعا گواهینامه راننده هم ضبط شده و در هر منطقه ای که تخلف صورت گرفته باشد ، گواهینامه به شهرداری آن منطقه داده می شود و بعد از آن ، راننده باید با صرف هزینه و پرداخت جریمه و پیگیریهای خسته کننده اداری ، مجددا گواهینامه خود را دریافت کند . لذا راننده ها اکثرا ترجیح می دهند دچار تخلف نشوند و اگر هم شدند به نوعی با پلیس کنار بیایند.

*استفاده از دوربین ترافیکی در سطح شهر بصورت بسیار محدود وجود دارد.(خاصه در اماکن و خیابانهای حساس) ولی سیستم جریمه از طریق دوربین هم وجود ندارد.بنابراین حضور پلیس راهنمایی و رانندگی گسترده است.

* سیستم پارکینگ مانیل درخور توجه است و همه مجموعه های مسکونی و تجاری ملزم به تامین پارکینگ به اندازه کافی می باشند فلذا هیچ خودرویی اجازه پارک در کنار خیابان و اطراف مراکز تجاری را ندارد (خاصه در بخش جدید مانیل) و خودروها باید از فضای پارکینگ تهیه شده ، استفاده کنند و البته پارک در پارکینگ مجموعه های تجاری هم مستلزم پرداخت حق پارکینگ (۳۰ پزو به بالا) می باشد. (از ۶ هزار تومان به بالا).

* سیستم پمب بنزین مانیل از نظر کمیت و کیفیت بالا است و تقریبا در هر کیلومتر سه  یا چهارپمب بنزین و بلکه بیشتر وجود دارد لذا شاهد ازدحام در پمب بنزینها نخواهید بود. قیمت بنزین نیز متغیر و نزدیک به یک یورو می باشد. (بعضا نیز این پمب بنزین ها دارای تعمیرگاه و فروشگاه کوچک هم می باشند.)

* وجود افرادی که در خیابانهای فرعی بصورت داوطلبانه در حال کمک به کاهش ترافیک مسیرها هستند ، از نکات قابل توجه مانیل می باشد. البته صاحبان خودروها خودشان کمک ناچیزی به این افراد می کنند.

* فقدان پدیده نابهنجار و گسترده تکدیگری در چهارراهها از جمله نکات مثبت خیابانهای مانیل است. هرچند که بعضا در برخی خیابانها پدیده کارتن خوابی و در محله های خاص چهره شدید و غمناک فقر و فقدان بهداشت (خاصه محله های مسلمان نشین) و بویژه در قسمت قدیمی شهر مانیل مشاهده می شود.