برده داری، مأموریت، استعمار، مبارزان آزادی و کاشفان

تا قرن ۱۸: یک مرکز تجاری کوچک

تا اواسط قرن هجدهم، باگامویو یک مرکز تجاری کوچک و نسبتاً ناچیز بود. اقلام تجاری ماهی، نمک و صمغ از جمله چیزهای دیگر بود. بیشتر جمعیت را ماهیگیران و کشاورزان تشکیل می دادند.

در قرن هشتم و نهم میلادی اولین گروه مهاجران در سواحل شرق آفریقا ساکن شدند که اکثر مورخان از آنها به عنوان «شیرازی» یاد می کنند. موج دیگری از مهاجران شیرازی در قرن دهم و یک سوم پس از تسخیر مغولان بر شهر شیراز در ایران در سال ۱۳۵۲ میلادی آغاز شد. مورخ موری فرض می کند که کائوله (سایت تاریخی باگامویو) امروزی را نیز می توان به شیرازی ها اختصاص داد.

 قرن ۱۹: اعراب می آیند. باگامویو مرکز تجارت برده در شرق آفریقا

اهمیت این مکان به طور ناگهانی تغییر می کند که تاجران برده عرب از باگامویو به عنوان نقطه پایانی کاروان های برده خود از داخل کشور استفاده می کنند. در پایان قرن هجدهم، حدود ۱۲ خانواده مسلمان در باگامویو ساکن شدند که همگی از بستگان شوموی لا ماگیمبا از عمان بودند. این خانواده ها نه تنها از طریق جمع آوری مالیات، مالیات حتی برای ذبح بزها یا ماهیگیری اخذ می شد، امرار معاش می کردند، بلکه از طریق تجارت نمک که در نونگه در سه کیلومتری شمال باگامویو بود، امرار معاش می کردند.

 

برده های اسیر شده

در باگامویو، برده ها را زندانی می کنند و شبانه با کشتی به بازار برده فروشی در زنگبار می آورند. بر این اساس، باگامویو ("Bwaga-Moyo") نیز به معنای از دست دادن امید است.  هرکسی که از باگامویو خارج شود دیگر فرصتی برای دیدن وطن خود نخواهد داشت.

داستان تاثیرگذار "اشک ترس، اشک شوق - داستان کنیز سیویما" منتشر شده توسط کاتولیک Mission Bagamoyo در این زمینه توصیه می شود. 

۱۸۶۸: هیئت کاتولیک تأسیس شد

در سال ۱۸۶۸ مسلمانان زمینی را به "پدران روح القدس" اهدا کردند تا محل تبلیغی در شمال باگامویو ایجاد کنند - اولین مسیونری در شرق آفریقا، مقاومت مردم بومی زارامو در برابر این تسلیم زمین توسط سلطان مجید پس از مداخله کنسول فرانسه در زنگبار و توسط سلطان برقش پس از ۱۸۷۰ ساکت می شود.

در سال ۱۸۹۲، منطقه مأموریت با اهدای زمینی از سوی مسلمان و نیکوکار سوا حاجی، که اصالتاً اهل پاکستان کنونی بود و به‌عنوان صاحب مغازه‌های متعدد در باگامویو، کاروان‌ساز و فروشنده‌ منسوجات، مس، باروت، عاج کردگدن و بسیار ثروتمند بود. او ۲۰۰۰۰ هکتار زمین و یک مدرسه سه طبقه برای آموزش چند نژادی (آفریقایی ها، آسیایی ها، اروپایی ها) در مرکز باگامویو (دبستان موامبائو امروزی) را به ماموریت تحویل می دهد. سوا حاجی همچنین بیمارستان باگامویو را می سازد که بعداً توسط آلمانی ها تصرف می شود.

قرن ۱۹: نقطه شروع سفرهای تحقیقاتی لیوینگستون و همکاران

اما باگامویو نه تنها یک نقطه انتقال برای بردگان و کالاها (به عنوان مثال عاج یا کوپرا از نارگیل برای تولید صابون) و یک مرکز برای ساخت قایق، بلکه نقطه شروع برای اولین "کاوشگر" اروپایی است. شما از باگامویو شروع می‌کنید تا از اینجا سرچشمه‌های نیل را بیابید یا دریاچه‌های داخلی را که در آن زمان هنوز در هاله‌ای از رمز و راز بود، کاوش کنید. افرادی مانند لیوینگستون، برتون، اسپک، استنلی (۱۸۷۱ با ۱۹۲ همراه و ۶ تن تجهیزات برای یافتن لیوینگستون گم شده حرکت کردند و در سال ۱۸۸۹، زمانی که او و ۷۰۸ خدمه خود. از یک سفر ۳ ساله بازگشت، به ۱۹۶ نفر کاهش یافتند.

نویسنده ایلیا تروجانوف یادبودی ادبی برای کاشف بریتانیایی ریچارد برتون گذاشته است که همراه با اسپک اولین اروپایی بود که دریاچه تانگانیکا را با کتاب پرفروش خود "Der Weltensammler" دید که به خاطر آن جایزه ادبیات نمایشگاه کتاب لایپزیگ را در سال ۲۰۰۶ دریافت کرد.

۱۸۷۴: جسد لیوینگستون در باگامویو به خاک سپرده شد

باگامویو همچنین از طریق بازگشت لیوینگستون به شهرت رسید: پس از یک راهپیمایی ۹ ماهه از زامبیا، عبدالله سوسی و جیمز چوما یاران زنگبار لیوینگستون جسد مرده او را که از آفتاب خشک شده بود، در ۱۵ فوریه ۱۸۷۴ به باگامویو آوردند.

۱۸۸۰: باگامویو یک شهر چند فرهنگی با حدود ۱۰۰۰ سکنه است.

در سال ۱۸۸۰ باگامویو احتمالاً جمعیت دائمی حدود ۱۰۰۰ نفر دارد. اما حتی در سال ۱۸۸۹، زمانی که تجارت برده از قبل شروع شده بود، ۱۳۰۵ کاروان با ۴۱۱۴۴ نفر در مسیر داخل کشور از باگامویو عبور کردند.

جمعیت شهری در این زمان متشکل از مردم بومی زارامو و دو، مسلمانان شوموی از عمان، هندوهای مهاجر از هند (که در امور اداری، در مزارع نارگیل و قایق‌سازی کار می‌کنند)، و مسلمانان بلوچی از مومباسا و زنگبار (مامباسا و زنگبار) تشکیل می‌شد. به تجارت، امور مالی کاروان ها و تجارت زمینی و نیز سایر مسلمانان، از جمله اسماعیلیان که در سال ۱۸۴۰ ساکن شدند و تعداد آنها در سال ۱۸۷۰ به ۱۳۷ نفر می رسید، سنی های زنگبار (دکانداران) و بازرگانان ایرانی مشغول بودند. گروه کوچکی از کاتولیک ها عمدتاً در خیاطی کار می کنند.

۱۸۸۸:  باگامویو مقر اداره منطقه ای آلمان شد

در سال ۱۸۸۸، انجمن آلمان-آفریقای شرقی قراردادی با سلطان زنگبار، سید خلیفه، امضا کرد که به جامعه اجازه دسترسی به منطقه ساحلی را می داد. بلافاصله پس از امضای قرارداد، در ۱۶ اوت ۱۸۸۸، میله پرچم سلطان در باگامویو بر خلاف مقاومت نماینده محلی او (که از برافراشتن پرچم سلطان امتناع کرد) بریده شد.

یونیفرم های آلمانی "Schutztruppe"
 

هنگامی که خانه اوساگارا که در ساحل باگامویو ساخته شده بود، پس از درگیری بین جامعه آلمان و مردم شهر اشغال شد، اس اس مووه ۲۰۰ سرباز نیروی دریایی را فرود آورد که شورش را سرکوب کردند. بیش از ۱۰۰ شهرنشین (تقریباً ۱۰٪ از جمعیت) کشته می شوند.

۱۸۸۹: باگامویو در قیام بوشیری می سوزد

قیام بوشیری
 

درگیری بین جمعیت شهری و حاکمان استعمارگر آلمان در سال ۱۹۸۸/۸۹ زمانی که آلمانی‌ها ثبت زمین و املاک را معرفی کردند، تشدید شد. پیش از این هرگز چنین ثبتی در میان مردم محلی انجام نشده بود و بیم آن می رود که آلمانی ها زمین را از مردم می دزدند.

ناوچه رزمناو لایپزیگ در مقابل باگامویو
 

بومبوما عرب سپس با کمک بوشیری بن سلیم الحرثی افسانه ای، که قبلاً نیروهای عرب را علیه آلمان ها در تابورا (داخلی) رهبری می کرد، قیام را در باگامویو سازمان داد. بوشیری در ابتدا بسیار موفق است. بخش های زیادی از باگامویو سوزانده می شود و بوشیری نیروهای خود را در مقابل شهر برای یک حمله عمومی جمع می کند.

بنای یادبود ویسمن عکس: آرشیو فدرال آلمان

دولت آلمان پس از آن احساس کرد که مجبور به حمایت از انجمن آلمان-آفریقای شرقی است و به هرمان فون ویسمان دستور داد تا بوشیری را با پیاده نظام خود که توسط سودانی ها و زولوهای آفریقای جنوبی افزایش یافته بود، سرنگون کند. دریاسالار دنهارت آلمان برای گذراندن زمان تا رسیدن نیروهای آلمانی در حال مذاکره ساختگی با بوشیری است که خواستار پست فرمانداری منطقه ساحلی، پرداخت ماهانه و حق ارتش خود است.

در ماه مه ۱۹۸۹ ویسمن نیروهای خود را جمع کرد و چندین استحکامات ساخت. پس از چندین نبرد، قیام سرکوب شد، شهر پانگانی (شمال باگامویو) در ژوئیه ۱۸۸۹ فتح شد و بوشیری در پانگانی اعدام شد.

در اکتبر ۱۸۹۰، آلمانی‌ها حقوق رسمی زمین را از سلطان زنگبار به مبلغ چهار میلیون مارک دریافت کردند. در بهار ۱۸۹۱ آلمان شرقی آفریقا نیز به طور رسمی مستعمره شد.

۱۸۹۱: باگامویو اولین پایتخت استعماری آلمان در آفریقای شرقی آلمان شد

برای یک دوره انتقالی از آغاز سال ۱۸۹۱ تا آغاز سال ۱۸۹۲، باگامویو مقر فرماندار امپراتوری و در نتیجه مقر معدود مقامات مرکزی می شود. در "دایرکتوری بایگانی آلمان" در آرشیو ملی تانزانیا (فرانتس و گایسلر، ماربورگ ۱۸۹۴) آمده است که فرماندهی و اداره نیروهای حفاظتی در ابتدا در ۲۶ ژانویه ۱۸۹۱ در باگامویو مستقر شدند، در حالی که اداره دریانوردی مستقر مستقیماً در دارالسلام. در بهار سال ۱۸۹۱ اولین فرماندار مدنی فریهر فون سودن احتمالاً وارد باگامویو شد.

برج دیده‌بانی سابق آلمان در بندر
 

۱۸۹۷: تکمیل بوما به عنوان مقر رسمی اداره منطقه استعماری آلمان

ساحل مسطح روبروی باگامویو یکی از دلایل اصلی تبدیل دارالسلام به همراه بندر آب های عمیقش در اوایل سال ۱۸۹۲ به پایتخت جدید آفریقای شرقی آلمان است.

بوما ۱۹۰۶

بوما در سال های ۱۸۹۵-۱۸۹۷ ساخته شد و پس از تکمیل آن، تا جنگ جهانی اول به عنوان مقر رسمی اداره منطقه استعماری آلمان عمل کرد.

۱۹۱۴: حملات دریایی و هوایی بریتانیا به باگامویو

در طول جنگ جهانی اول، که در آن آلمان تمام مستعمرات را از دست داد، نیروهای آلمانی در باگامویو نیز مورد حمله بریتانیا قرار گرفتند. آلمانی ها خود را در منطقه مأموریت بی طرف مستقر کرده و از این طریق جان ۲۰۰۰ غیرنظامی ساکن در آن را به خطر می اندازند. اینها به طور معجزه آسایی بدون آسیب باقی می مانند در حالی که محله و کلیسای جدید ویران می شوند. سربازان آلمانی به زودی اسیر می شوند و موقعیت توسط انگلیسی ها گرفته می شود.

۱۹۱۴: دوباره شهر ماهیگیران و کشاورزان

با خروج آلمان ها از شرق آفریقا، نقش باگامویو به عنوان یک مرکز تجاری نیز پایان یافت. برای تقریباً ۱۰۰ سال، باگامویو بار دیگر شهری خواب‌آلود از ماهیگیران و کشاورزان با ساختمان‌های استعماری است که به آرامی در حال فروپاشی هستند، که امروزه عمدتاً یادآور دوران اوج باگامویو به عنوان مهم‌ترین شهر ساحلی منطقه به عنوان ویرانه‌ها هستند.

۱۹۶۱:  باگامویو پس از استقلال مرکز منطقه شد

با جمعیتی بیش از ۵۰۰۰۰ نفر امروز، باگامویو از سال ۱۹۶۱ مرکز منطقه بسیار بزرگ باگامویو بوده است که تقریباً به اندازه لبنان است.

۱۹۶۳: مقر فرلیمو برای آزادی موزامبیک

آموزش برای مبارزان آزادی در باگامویو ۱۹۶۳: علاوه بر مربی والدیمیر پوتین (سوم از چپ) دو رئیس جمهور آینده سامورا ماچل (موزامبیک) و امرسون منانگاگوا (زیمبابوه)

در سال ۱۹۶۲ یک مدرسه و یک مرکز آموزشی برای مبارزان جنبش آزادیبخش فرلیمو از موزامبیک در باگامویو تأسیس شد. رئیس جمهور آینده سامورا ماشل، که در سال ۱۹۷۰ رئیس فرلیمو شد، نیز چندین سال در باگامویو ماند و دفتر مرکزی فرلیمو را در اینجا تأسیس کرد. همسرش گراکا ماشل، که پس از مرگ همسرش با نلسون ماندلا ازدواج خواهد کرد، به عنوان معاون رئیس در کمپ کار می کند. همچنین در باگامویو جانشین ماکل به عنوان رئیس جمهور موزامبیک، خواکیم کیسانو، و (هنوز در کودکی) نیلتی موندلین، دختر اولین رئیس فرلیمو، که در سال ۱۹۶۹ توسط یک بمب نامه به قتل رسید، زندگی می کردند. او از سال ۲۰۱۷ وزیر ورزش و جوانان موزامبیک است.

از باگامویو، مبارزه برای رهایی موزامبیک از دست استعمار پرتغال به راه افتاده است. این اردو تنها زمانی منحل شد که موزامبیک استقلال را به دست آورد و سامورا ماشل در سال ۱۹۷۵ به عنوان رئیس جمهور سوگند یاد کرد.

در سال ۱۹۷۰ اولین مدرسه متوسطه فرلیمو در باگامویو افتتاح شد. یکی از معلمان آلمانی هانس یوخن روس بود که از سال ۱۹۷۳ تا ۱۹۷۸ به عنوان معلم زیست شناسی و شیمی از طرف جمهوری دموکراتیک آلمان در مدرسه فرلیمو کار کرد. یکی از شاگردان او وزیر فرهنگ آینده موزامبیک، میگل مکایما بود.

رئیس جمهور فعلی زیمبابوه در جریان بازدید از باگامویو در ژوئیه ۲۰۱۸ گزارش داد که ۵۹ کادر برجسته از موزامبیک، ۶ نفر از رودزیای آن زمان و ۶ نفر از آفریقای جنوبی در اردوگاه نظامی باگامویو آموزش دیده اند.

یکی از مربیان باگامویو در دهه ۱۹۶۰ کسی نبود جز رئیس جمهور روسیه ولادیمیر پوتین (عکس بالا را ببینید).
 

۱۹۹۳: مشارکت شهر با والجو (ایالات متحده آمریکا)

یک مشارکت رسمی شهری بین شهر والجو (ایالات متحده آمریکا) کالیفرنیا و باگامویو توافق شده است. این اولین شهر خواهر خوانده خارجی باگامویو است. در سال ۲۰۱۳، رئیس جمهور تانزانیا، جاکایا کیکوته از باگامویو، از والجو بازدید کرد.

۲۰۰۳: باگامویو در راه تبدیل شدن به میراث جهانی یونسکو؟

به ابتکار سازمان کمک به توسعه سوئد SIDA کنفرانس بین المللی باگامویو در سال ۲۰۰۳ با هدف درخواست برای مکان جدید میراث جهانی یونسکو "مسیر تجارت برده مرکزی و عاج" شامل باگامویو برگزار شد. در سال ۲۰۰۶ این پیشنهاد به طور رسمی به یونسکو ارائه شد.

۲۰۰۵:  آماده سازی اعطای حقوق شهر

در سال ۲۰۰۵ بود که اولین مقدمات در باگامویو برای اعطای رسمی حقوق شهر توسط کشور تانزانیا آغاز شد. کمک های توسعه سوئد از ایجاد اداره شهری خود حمایت می کند، که هنوز به روز نشده است (۲۰۲۰).
 

۲۰۰۵:  رئیس جمهور اسبق تانزانیا آقای جاکایا کیکوته اهل باگامویو

رئیس جمهور اسبق جاکایا کیکوته

رئیس جمهور اسبق آقای جاکایا کیکوته، که با اکثریت قاطع در دسامبر ۲۰۰۵ انتخاب شد، از منطقه باگامویو می آید. او سال ها در باگامویو زندگی کرد. اعضای خویشاوندان او هنوز در اینجا زندگی می کنند.
 

۲۰۰۶: باگامویو توسعه می یابد

خیابان هند پس از بازسازی
 

پایتخت منطقه باگامویو در حال توسعه است: هتل های جدید متعدد، به ویژه در شمال شهر، برای آینده باگامویو به عنوان مرکز کنفرانس و مقصد گردشگران فرهنگی خارجی آماده می شوند. ساخت بندری در جنوب باگامویو (که در حال حاضر به حالت تعلیق درآمده) شرایطی را ایجاد می کند که گردشگران در آینده مستقیماً از زنگبار به باگامویو هدایت شوند.

با حمایت کمک های توسعه سوئد، خیابان هند مجدداً آسفالت می شود. پس از اینکه سوئد قبلاً برخی از بناهای تاریخی (از جمله کاروانسرای سابق و در سال ۲۰۰۹/۲۰۱۰ چایخانه قدیمی عرب در کنار بوما) را بازسازی کرده است، بازسازی ساختمان های دیگر نیز از آلمان تامین می شود: موزه میسیون کاتولیک، بیمارستان منطقه ای باگامویو و مدرسه ابتدایی مواناماکوکا، مدرسه ابتدایی Mwamb، مدرسه تاریخی آلمان قدیمی.

یک جاده جدید برنامه ریزی شده دارالسلام - باگامویو - پارک ملی سادانی - تانگا - مومباسا / کنیا باید ارتباط بین گردشگری فرهنگی و بازدیدهای سافاری را ایجاد کند و در درازمدت به توسعه شهری کمک بیشتری کند.

۲۰۰۷: کیکوته درخواست کرد به عنوان میراث جهانی توسط یونسکو ثبت شود

در سی و چهارمین کنفرانس عمومی یونسکو در ۲۲ اکتبر ۲۰۰۷ در ژنو، رئیس جمهور تانزانیا برای ایجاد یک مکان جدید میراث جهانی یونسکو "مسیر برده و تجارت آفریقای شرقی" از دریاچه های بزرگ داخلی تا زنگبار و همچنین برای ایجاد یک مکان جدید در یونسکو تلاش کرد. میراث فرهنگی جهانی "جاده استقلال"، که قرار است در جنوب آفریقا مستقر شود و همچنین باگامویو را به عنوان نقطه شروع مبارزات آزادی در موزامبیک (این جایی است که فرلیمو تحت رهبری سامورا ماشل سال ها مقر خود را داشت) شامل می شود. با این حال، از آنجایی که این ابتکار تنها در طول سال‌های بعد توسط طرف تانزانیا به صورت نیمه تمام دنبال شد، تا امروز (۲۰۲۰) متوقف شده است.

۲۰۰۹: آزمایش موفق واکسن مالاریا در باگامویو

موسسه بهداشتی ایفاکارا باگامویو
 

نشانه‌های امیدی در مبارزه با همه‌گیری مالاریا وجود دارد: کودکان و نوزادان، و غیره. واکسن آزمایش شده در محوطه بیمارستان منطقه در باگامویو برای اولین بار محافظت قابل توجهی در برابر عفونت با عامل بیماری‌زای مالاریا نشان می‌دهد. اولین مطالعه میدانی جهان در باگامویو با واکسن جدید مالاریا PfSPZ توسعه یافته در ایالات متحده برای آگوست ۲۰۱۳ اعلام شد. چندین سال بعد، آزمایش سریع مالاریا (mRDT) در واقع می تواند در عرض ۲۰ دقیقه انجام شود. تکنسین های آزمایشگاهی در بیمارستان منطقه ای باگامویو روزانه حدود ۱۵ تا ۲۰ مورد از این آزمایش ها را انجام می دهند. شورای منطقه باگامویو در سال ۲۰۱۷ تخمین می زند که ۱۵۰۸۰ مورد مالاریا در سال گذشته گزارش شده است.

در نتیجه پیشرفت‌های علمی، میزان بروز مالاریا در بدترین مناطق آسیب‌دیده در ناحیه باگامویو در اوایل سال ۲۰۱۷ به کمتر از ۱۰ درصد خواهد رسید. دو دهه قبل از آن ۸۰ درصد بود. با این حال، همانطور که WHO  اذعان می کند، تعداد موارد مالاریا در گذشته بیش از حد ثبت شده است. با این حال، علیرغم پیشرفت‌های اخیر در تشخیص از طریق استفاده از mRDTs، هنوز چالش‌های زیادی وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد.

۲۰۱۱: بیل و ملیندا گیتس از باگامویو بازدید کردند

بیل گیتس در باگامویو

در سال ۲۰۱۱، بیل و ملیندا گیتس از مؤسسه ایفاکارا در باگامویو بازدید کردند تا پیشرفت های انجام شده در استفاده از واکسن ضد مالاریا را ببینند. بنیاد بیل و ملیندا گیتس میلیون ها دلار در این پروژه تحقیقاتی در طول سال ها سرمایه گذاری کرده است.

 ۲۰۱۳: چین ساخت یک بندر بزرگ کانتینری را اعلام کرد

۲۰۱۵: سنگ بنای بندر جدید گذاشته شد

در مارس ۲۰۱۳، رئیس جمهور جدید چین شی جین پینگ از تانزانیا بازدید کرد. این دومین سفر او به خارج از کشور پس از روسیه است. قراردادی در دارالسلام امضا شد که بر اساس آن چین و عمان ساخت یک بندر بزرگ کانتینری در جنوب شهر و ساخت منطقه ویژه اقتصادی بین باگامویو و دارالسلام را به مبلغ حدود ۱۰ میلیارد دلار تأمین مالی خواهند کرد. بخشی از برنامه ریزی ساخت یک ایستگاه قطار و یک خط راه آهن از باگامویو به راه آهن مرکزی و راه آهن TanSam است. بزرگراه جدید اتصال بندر جدید به Chalinze و در نتیجه با بزرگراه TanSam است.

۲۰۱۳: خواهر خواندگی با شهرAhlen آلمان

در دسامبر ۲۰۱۳، شورای شهر Ahlen به اتفاق آرا روابط مدنی متنوع بین Ahlen (آلمان) و باگامویو را به عنوان "خواهرخوانده" اعلام کرد. Benedikt Ruhmöller شهردار قبلاً یک بازدید خصوصی از باگامویو داشته است. در سال ۲۰۱۹، جانشین او، دکتر الکساندر برگر، یک تابلوی راهنما نمادین برای باگامویو در میدان خواهرخواندگی شهر در آهلن قرار داد. چند ماه بعد، وزیر فرهنگ تانزانیا، دکتر هریسون مواکیمبه، معاون شهردار آهلن، ریتا پوپینگهاوس-ووس و نمایندگان Freundeskreis Bagamoyo eV، تابلویی از باگامویو به آهلن در محوطه دانشکده هنر باگامویو (TASUBA) گذاشتند.

تابلوی راهنما به باگامویو در Ahlen
 

نشانه ای به آهلن در باگامویو
 

۲۰۱۸: رئیس جمهور موزامبیک از باگامویو بازدید کرد

رئیس جمهور منانگاگوا در کمپ آموزشی سابق در جاده کائوله

در ژوئن ۲۰۱۸، رئیس جمهور زیمبابوه، امرسون منانگاگوا، از اردوگاه آموزشی سابق و مقر جنبش آزادیبخش فرلیمو (موزامبیک) در باگامویو بازدید کرد. به عنوان بخشی از یک سفر دو روزه دولتی، منانگاگوا می خواست به اردوگاهی بازگردد که در آن به همراه مبارزان برجسته آزادی از موزامبیک، زیمبابوه و آفریقای جنوبی در ماه مه / ژوئن ۱۹۶۳ آموزش نظامی دیده بود.

منانگاگوا: "مردم محلی در آن زمان با ما بسیار دوستانه بودند و از ما حمایت زیادی کردند. من می خواهم از دولت تانزانیا و رئیس جمهور ماگوفولی برای حفظ این مکان تاریخی تشکر کنم." به گفته رئیس جمهور، ۵۹ کادر از موزامبیک، ۶ کادر از رودزیای جنوبی آن زمان و ۶ کادر از آفریقای جنوبی به گروه آموزشی وی تعلق داشتند.

 ۲۰۱۹: پروژه بندر به حالت تعلیق درآمد

نقشه بندر و منطقه ویژه اقتصادی

رئیس جمهور جان ماگوفولی به طرز شگفت انگیزی شرایط قراردادی برای بندر بزرگ در باگامویو را در پارلمان منتشر می کند و آنها را غیرقابل قبول توصیف کرد و گفت این پروژه فعلا متوقف خواهد شد.