در سال 1903 بود که یهودیان در اروپا با آزار و اذیت روبرو شدند. برای چندین نسل، کشورهای غربی آنها را بیرون کردند، آنها را در معرض قتل عام سازمان یافته یک گروه قومی خاص قرار دادند و از نظر نژادی آنها را تحقیر کردند. اروپا به دنبال حذف آنها بود. بریتانیایی ها که در آن زمان در غرب نفوذ داشتند، از استقرار آنها در چندین مستعمره احتمالی، از جمله یکی در اواسین گیشو، در غرب کنیا حمایت کردند.جوزف چمبرلین، وزیر استعمار، پس از بازدید از کنیا در سال 1902، به جنبش صهیونیستی یهودی به رهبری تئودور هرتزل و لئوپولد گرینب اطلاع داد که بخش بزرگی از زمین در ارتفاعات کنیا می تواند به عنوان سرزمین جدیدی برای یهودیان اروپایی اختصاص داده شود.

  این پیشنهاد شامل اعطای زمین رایگان به مساحت 5000 مایل مربع یا 3200000 هکتار بود که از نظر سیاسی مستقل خواهد بود.

صهیونیست ها که قبلاً از یک وطن و اساساً یک کشور مستقل دفاع می کردند، کنجکاو شده بودند.

با این حال، این پیشنهاد به یک موضوع بسیار بحث برانگیز در کنیا و اروپا تبدیل شد و توجه قابل توجهی را به خود جلب کرد که نگرش‌های ضدیهودی پنهان اکثر مهاجران اروپایی را آشکار کرد.

جامعه اروپایی و رهبران کلیسای آن در کنیا به شدت با ایده اسکان یهودیان در کنیا مخالفت کردند.

ویلیام روتو، رئیس جمهور کنیا، در دیوار غربی، 9 مه 2023 دعا کرد.

  در 28 آگوست 1903، لرد دیلامر، رئیس وقت انجمن کاشت و کشاورزان، به شدت به تصمیم وزارت خارجه برای اسکان "بیگانگان نامطلوب" در منطقه ای که در اصل برای نژاد سفید اختصاص داشت، اعتراض کرد و در تایمز لندن نوشت.او این سوال را مطرح کرد که آیا این خط آهن گران قیمت برای این منظور ساخته شده است و آیا مالیات دهندگان انگلیسی، مالک شرق آفریقا، راضی هستند که این کشور زیبا و ارزشمند را به بیگانگان بسپارند؟ مهاجران اروپایی از تاکتیک های فریبکارانه مختلفی برای متقاعد کردن وزارت خارجه استفاده کردند. آنها استدلال می کردند که "یهودیان روسی که در گتو پرورش یافته اند، صرف نظر از فضایل، صنعت و بدبختی هایشان، بعید است که در میان مثلاً جنگجویان ماسایی، یا در میان قبیله ناندی، که شهرک یهودیان ظاهراً به کشورشان تجاوز می کرد، احترام قائل شوند. "آنها یهودیان را "مردمی نامطلوب و نفرت انگیز" توصیف کردند که در صورت اجازه آمدن، مانع پیشرفت کنیا می شوند.

روزنامه استاندارد آفریقایی با استفاده از مقالات و سرمقاله‌های تحریک‌آمیز با عناوین «ضربه مرگ کشور»، «خداحافظ آفریقای شرقی»، «خون‌ریزی» و «یهودگاندا»، مؤثرترین انجمن برای پخش مخالفان آنها بود.

برای مهاجران بریتانیایی، ارتفاعات کنیا برای «مردان خوش اخلاق، اعصاب و دانش» بود، نه برای «فقیران مقدونیه».اسقف مومباسا، دبلیو جی پیل، به جماعت کلیسای خود گفت که «یهودیان تحت هیچ شرایطی خود را به این مشکل نمی‌پردازند که همسایگان بت‌پرستان خود را به عناصر تمدن مسیحی ببرند.»او استدلال کرد که «به خاطر دین مسیحی، تمدن سفیدپوستان و تبلیغ مردم آفریقا، مهاجران مسیحی در کنیا را به یهودیان ملعون ترجیح می‌دهد».

  برای گروه‌های صهیونیستی در اروپا، این پروژه تفرقه‌انگیز و انحراف خطرناکی از تعقیب اصلی آنها برای یک ملت یهودی در فلسطین بود.  به ویژه یهودیان روسیه به این پیشنهاد اعتراض کردند و آن را "خیانت به آرمان های صهیونیستی" تلقی کردند. ششمین کنگره صهیونیستی در سال 1903 در بازل تشکیل شد تا کمیته ای از بازرسان را به کنیا بفرستد تا «تحقیق و یافته های خود را در مورد مناسب بودن و امکان ایجاد یک خانه ملی برای یهودیان اروپایی در آنجا به کنگره صهیونیستی گزارش کند».پس از بازدید سه روزه از اواسین گیشو، تیم به هفتمین کنگره صهیونیستی در سال 1905 گزارش داد که "این منطقه به طور کلی برای اسکان فراریان روسیه نامناسب است." وزارت خارجه خیالش راحت شد.

آلفرد لیتلتون، وزیر امور خارجه مستعمرات، این گزارش را "بسیار خوش شانس" دانست و افزود که "نباید از هیچ فرصتی برای ریختن عاقلانه آب سرد روی این طرح دریغ کرد."اواسین گیشو در آن زمان بخشی از اوگاندا بود که منجر به گزارش نادرست مبنی بر اسکان یهودیان در اوگاندا شد. هرتزل که پیشنهاد زمین در شرق آفریقا را تایید کرده و پذیرفته بود، توسعه طلب و از تحسین کنندگان بزرگ امپراتوری بریتانیا بود.

  هرتزل اعلام کرده بود که انگلستان با دارایی هایش در آسیا باید بیشترین علاقه را به صهیونیسم داشته باشد، «زیرا کوتاه ترین راه به هند از طریق فلسطین است». جالب اینجاست که این کریدور تجاری هند و اروپا است که اخیراً در نشست G20 در هند توسط ایالات متحده و اتحادیه اروپا رونمایی شد و اروپا را از طریق کشورهای خاورمیانه و از طریق بندر حیفا در اسرائیل به هند متصل می کند. پذیرش پیشنهاد کنیا توسط هرتزل، به اصطلاح «آرمان‌های مترقی» صهیونیست‌ها را رد کرد.

آنها امپریالیست های رومی را به اخراج یهودیان از سرزمین مقدسشان متهم کرده بودند. چگونه سرزمینی را می پذیرند که امپریالیست های بریتانیا به زور از صاحبان آفریقایی آن گرفته بودند؟

  بین سال‌های 1905 تا 1946، صهیونیست‌ها تلاش کردند تا با دولت‌های مختلفی که مستعمره‌های خود را به دست آورده بودند، مذاکره کنند. شکست این پروژه ها به وقوع دو جنگ جهانی و تقاضای صهیونیست ها برای ایجاد یک مستعمره خودمختار بزرگ یهودی در یک مستعمره نسبت داده شد. اگر صهیونیست‌ها پیشنهاد بریتانیا برای شهرک‌سازی در اواسین گیشو را می‌پذیرفتند، با توجه به تاریخ کنیا در فلسطین، تصور آینده کنیا غیرممکن بود و بومی ها بیرون رانده می شدند.

مطالب فوق توسط آقای بیلو کرو سناتور سابق شهرستان ماندرا و عضو کمیته مسجد جامع نگاشته شده است.

منبع:

بولتن جمعه 1 دسامبر 2023(10آذرماه 1402)