احمد محمد کاترادا (۲۱ آگوست ۱۹۲۹- ۲۸ مارس ۲۰۱۷)، که گاهی اوقات با نام مستعار "کاتی" شناخته می شد، یک از سیاستمداران آفریقای جنوبی و از فعالان ضد آپارتاید بود.شرکت کاترادا در فعالیت های ضد آپارتاید کنگره ملی آفریقا (ANC) باعث شد تا او پس از محاکمه در دادگاه ریوونیا، به حبس طولانی مدت در جزیره رابن و زندان پولسمور محکوم شود. پس از آزادی در سال ۱۹۹۰، او به عنوان یکی از نمایندگان کنگره ملی آفریقا انتخاب شد. او خالق کتابی با عنوان "بدون نان برای ماندلا - خاطرات احمد کاترادا، زندانی شماره ۴۶۸/۶۴" است.

فعالیت سیاسی:

در سن ۱۷ سالگی، او مدرسه را ترک کرد تا تمام وقت در شورای مقاومت بدون خشونت ترنسوال[۱] علیه قانون مالکیت زمین آسیا و قانون نمایندگی هند[۲]، که معمولاً "قانون گتو[۳]" شناخته می‌شود، فعالیت کند. این قانون اختیارات سیاسی هندی ها را کاهش می داد و باعث ایجاد محدودیت هایی در محل زندگی، تجارت و مالکیت زمین برای هندی ها ایجاد می کرد.

کاترادا یکی از دو هزار داوطلبی بود که به خاطر مبارزه زندانی شد. او یک ماه را در زندان دوربان[۴] گذراند. این اولین حکم زندان او به خاطر نافرمانی مدنی بود. بعدها، او به عنوان رئیس کنگره جوانان ترنسوال هند انتخاب شد.

در سال ۱۹۵۱، در زمانی که کاترادا دانشجوی دانشگاه ویتواترزراند بود، به عنوان نماینده کنگره جوانان ترنسوال هند به سومین جشنواره جهانی جوانان و دانشجویان در برلین شرقی اعزام شد. او به عنوان رئیس گروه نمایندگان چندنژادی بزرگ آفریقای جنوبی انتخاب شد. او برای شرکت در کنگره اتحادیه بین المللی دانشجویان در ورشو در اروپا ماند و سرانجام به بوداپست سفر کرد و به مدت ۹ ماه، در مرکز فدراسیون جهانی جوانان دموکرات فعالیت کرد.

در نتیجه همکاری فزاینده بین کنگره های آفریقا و هند در دهه ۵۰ میلادی، کاترادا با رهبران کنگره ملی آفریقا مانند نلسون ماندلا و والتر سیسولو[۵] ارتباط نزدیکی داشت. او، به همراه ماندلا، یکی از ۱۵۶ متهم حاضر در دادگاه چهار ساله خیانت[۶] بود که از ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ ادامه داشت. سرانجام، همه متهمان بی گناه شناخته شدند.

پس از آن که فعالیت کنگره ملی آفریقا و سازمانهای مختلف ضد آپارتاید در سال ۱۹۶۰ ممنوع شد، کاترادا با وجود بازداشت‌های مکرر و حبس خانگی، به فعالیتهای سیاسی خود ادامه داد. در اوایل سال ۱۹۶۲، کاترادا، به صورت زیرزمینی، به فعالیت های خود ادامه داد.

دادگاه ریوونیا[۷]

در ۱۱ ژوئیه ۱۹۶۳، کاترادا در مقر داخلی انجمن "نیزه ملت[۸]"- شاخه نظامی کنگره ملی آفریقا در ریونیا، در نزدیکی ژوهانسبورگ دستگیر شد. با وجودی که کاترادا عضو این انجمن نبود، اما او به یکی از متهمان دادگاه معروف ریوونا تبدیل شد که در اکتبر سال ۱۹۶۳ آغاز شد. او به خرابکاری و تلاش برای سرنگونی دولت و اقدام به جنگ چریکی متهم شد.

دادگاه در ژوئن سال ۱۹۶۴ پایان یافت. کاترادا به همراه نلسون ماندلا، والتر سیسولو، گووان امبکی[۹]، اندرو ملانگنی[۱۰]، بیلی نیر[۱۱]، الیاس موتوسالدی[۱۲]، ریموند مه لابا[۱۳] و دنیس گلدبرگ[۱۴] به حبس ابد محکوم شد.

زندان

به مدت ۱۸ سال، کاترادا به همراه بیشتر متهمان دادگاه ریوونا، در زندان فوق امنیتی جزیره روبن[۱۵] در نزدیکی کیپ تاون محبوس بود. در اکتبر سال ۱۹۸۲، او به زندان فوق امنیتی پولسمور[۱۶] در نزدیکی کیپ تاون منتقل شد.هنگامی که کاترادا در زندان جزیره رابن و پولسمور در بند بود، به لطف خانواده اش که شهریه تحصیل او را پرداخت کردند، مدرک لیسانس خود را در رشته تاریخ/جرم شناسی و همچنین سه رشته دیگر گرفت.در ۱۵ اکتبر سال ۱۹۸۹، کاترادا به همراه جف ماسمولا[۱۷]، ریموند مه لابا، بیلی نایر، ویلتون مکوی[۱۸]، اندرو ملانگنی، الیاس موتوسالدی، اسکار مته[۱۹] و والتر سیسولو از زندان ژوهانسبورگ آزاد شد.

فعالیت پس از آزادی

پس از لغو ممنوعیت کنگره ملی کنگره در فوریه ۱۹۹۰، کاترادا در کمیته های رهبری موقت هم کنگره ملی آفریقا و هم حزب کمونیست آفریقای جنوبی فعالیت کرد. در ژوئیه ۱۹۹۱، زمانی که او به عضویت کمیته اجرایی کنگره ملی آفریقا انتخاب شد، از سمت ددیگر استعفا داد. در همان سال، او به عنوان رئیس روابط عمومی کنگره و همچنین به عنوان عضو مرکز مایبیوی دانشگاه کیپ غربی منصوب شد. او در سال ۱۹۹۲ به زیارت حج مشرف شد.

در اولین انتخابات سراسری دموکراتیک آفریقای جنوبی که در سال ۱۹۹۴ برگزار شد، کاترادا به عنوان عضو پارلمانی کنگره ملی آفریقا انتخاب شد. او با بیان این که "من برای به دست آوردن مقام در مبارزات شرکت نکردم"، از پذیرفتن منصبی در کابینه ماندلا به عنوان وزیر خدمات اصلاحی امتناع کرد و در سپتامبر ۱۹۹۴، به عنوان مشاور سیاسی رئیس جمهور ماندلا، در پست تازه ایجاد شده مشاور پارلمانی، منصوب شد. در ژوئن سال ۱۹۹۹، کاترادا از پارلمان کناره گرفت.

در سال‌های ۱۹۹۴ و ۱۹۹۵، کاترادا به عنوان رئیس شورای جزیره رابن انتخاب شد. او همچنان رئیس شورای موزه جزیره رابن باقی ماند. در ۲۷ اکتبر سال ۲۰۱۳، او کمپین بین المللی آزادی مروان برقوتی[۲۰] و همه زندانیان فلسطینی را در جزیره آغاز کرد.

کاترادا با باربارا هوگان[۲۱]، وزیر جدید شرکت‌های عمومی ازدواج کرده بود. در سال ۲۰۰۸، او بنیاد احمد کاترادا را تأسیس کرد. این بنیاد به دنبال مقابله با نژادپرستی و رعایت اصول اخلاقی در منشور آزادی و قانون اساسی آفریقای جنوبی است.

در سال ۲۰۱۷، کاترادا به همراه چند تن از کسانی که به عنوان متهم در دادگاه ریوونا حضور داشتند، مثل دنیس گلدبرگ و اندرو ملانگنی، به همراه وکلایی نظیر جوئل جوف[۲۲]، جورج بیزوس[۲۳] و دنیس کِنی[۲۴]، در فیلمی مستند با عنوان "زندگی فوق العاده است[۲۵]" به کارگردانی سر نیکلاس استدلن[۲۶]، که داستان دادگاه را روایت می کرد، ظاهر شد. این عنوان بیانگر سخنان گلدبرگ به مادرش در پایان دادگاه، پس از شنیدن حکم دادگاه مبنی بر رهایی یافتن او و همرزمانش از حکم اعدام است.

افتخارات و جوایز

علاوه بر دریافت جایزه Isitwalandwe (بالاترین افتخار کنگره ملی آفریقا) در سال ۱۹۸۸، در زمانی که هنوز در زندان  به سر می برد، چهار دکترای افتخاری از دانشگاه های میسوری، میشیگان و کنتاکی نیز به کاترادا اعطا شده است.

بر اساس یک نظرسنجی که در سال ۲۰۰۴ انجام شد، کاترادا به عنوان چهل و ششمین نفر از ۱۰۰ فرد برتر آفریقای جنوبی انتخاب شد.

در سال ۲۰۰۵، وزارت امور هندی های ساکن در خارج از کشور، جایزه Pravasi Bharatiya Samman را به او اعطا کرد.

در ۱۸ ژوئیه سال ۲۰۱۱، او و همسرش مهمان اصلی روز جهانی نلسون ماندلا در مرکز اطلاعات سازمان ملل برای هند و بوتان بودند و در آنجا او نظرات خود را با کودکان در