بایکو پس از اخراج از دبیرستان به دلیل فعالیت سیاسی، در کالج سنت فرانسیس[۴]، مدرسه شبانه روزی لیبرال در ناتال[۵] ثبت نام کرده و در سال ۱۹۶۶ از آن فارغ التحصیل شد و سپس وارد دانشکده پزشکی دانشگاه ناتال شد. در آنجا، او وارد اتحادیه ملی چند نژادی دانشجویان آفریقای جنوبی (NUSAS[۶]) شد، که سازمانی میانه رو بود که مدتها از حقوق سیاه پوستان حمایت می کرد. او به سرعت از NUSAS دلسرد شد و معتقد بود که، به جای اینکه صرفاً به سیاه پوستان اجازه دهد در جامعه سفیدپوست آفریقای جنوبی مشارکت کنند، خود جامعه نیاز به بازسازی در مورد فرهنگ اکثریت سیاه پوستان دارد. در سال ۱۹۶۸، او همراه با چند تن دیگر سازمان دانشجویان سیاه پوست آفریقای جنوبی ([۷]SASO) را تأسیس کرد و سال بعد، به عنوان اولین رئیس آن انتخاب شد. SASO مبتنی بر فلسفه آگاهی سیاهان بود، که سیاه پوستان را تشویق می کرد که ارزش ذاتی خود را بشناسند. در دهه ۱۹۷۰، جنبش آگاهی سیاهان از پردیس های دانشگاه به جوامع سیاه پوستان شهری در سراسر آفریقای جنوبی گسترش یافت. در سال ۱۹۷۲، بایکو یکی از بنیانگذاران کنوانسیون سیاه پوستان[۸]، سازمان جامعی متشکل از گروه های آگاهی سیاه، بود.

در سال ۱۹۷۳، هنگامی که بایکو و دیگر اعضای SASO ممنوع الکار شدند، او دست به انتقاد رسمی زد. در نتیجه انجمن ها، جنبش ها و بیانیه های عمومی آنها محدود شد. سپس؛ او به صورت مخفیانه فعالیت کرد و در سال ۱۹۷۵، صندوق سپرده زیمل[۹] را برای کمک به زندانیان سیاسی و خانواده های آنها تأسیس کرد. در طی دو سال بعد، او چهار بار دستگیر شد و هر بار ماه‌ها بدون محاکمه در زندان بود. در ۱۸ آگوست ۱۹۷۷، او و یکی از همقطارانش در یک ایست‌بازرسی دستگیر شده و در بندر الیزابت[۱۰] زندانی شدند. در ۱۱ سپتامبر، بایکو در خارج از بیمارستانی در پرتوریا، ۷۴۰ مایل (۱۱۰۰ کیلومتری) دورتر، در حالی که برهنه و دست و پایش بسته شده بود، پیدا شد و روز بعد، به دلیل خونریزی مغزی درگذشت.

در ابتدا، پلیس هرگونه بدرفتاری با بیکو را انکار کرد. بعداً مشخص شد که او احتمالاً هنگام بازداشت به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفته است، اما افسران درگیر از ارتکاب هر گونه خطایی تبرئه شدند. در سال ۱۹۹۷، پنج افسر پلیس سابق به کشتن بایکو اعتراف کردند و برای عفو به کمسیون حقیقت و آشتی[۱۱]، هیئتی که برای بررسی جنایات انجام شده در دوران آپارتاید تشکیل شده بود، درخواست دادند. درخواست عفو در سال ۱۹۹۹ رد شد. دونالد وودز[۱۲]، روزنامه نگار آفریقای جنوبی، دوستی خود با بایکو را در کتابی با عنوان بایکو به تشریح می‌کند (۱۹۷۷؛ ویرایش سوم، ۱۹۹۱) و روابط آنها در فیلم گریه آزادی[۱۳] (۱۹۸۷) به تصویر کشیده شده است.

منبع:

https://www.britannica.com/biography/Steve-Biko