رامفیلی در منطقه بوخوم[۴] در شمال ترانسوال[۵] (لیمپوپو[۶] فعلی) متولد شد. در سال ۱۹۶۶، او تحصیلات خود را در دبیرستان سیتوتولوان[۷] به پایان رساند و پس از آن، در دوره های پیراپزشکی در دانشگاه شمال[۸] ثبت نام کرد. مادرش، رانگواتو رهاب[۹] ، و پدرش، پیتسی الیفاز رمفیلی[۱۰] ، معلم دبستان بودند. در سال ۱۹۴۴، پدرش به عنوان مدیر مدرسه استفانوس هافمایر[۱۱] ارتقا رتبه یافت. رامفیلی در سه ماهگی به بیماری سرفه شدید مبتلا شد. همسر کشیش کلیسای محلی، دومینی لوکاس وَن دِر مروی[۱۲] ، به مادرش مشاوره پزشکی داد و برای کودک بیمار داروهایی خرید که جان او را نجات داد.

در سال ۱۹۵۵، رامفیلی شاهد درگیری بین کشیش کلیسای نژادپرست آفریکانر[۱۳] و مردم روستای کرانسپورت[۱۴] بود. این امر باعث بیداری سیاسی وی شد.

فعالیت ها

در زمان تحصیل در دانشگاه، رامفیلی به طور فزاینده ای درگیر سیاست دانشجویی و فعالیت‌های ضد آپارتاید شد و یکی از بنیانگذاران جنبش آگاهی سیاه ([۱۵] BCM) بود، جایی که برای اولین بار، با استیو بایکو آشنا شد. او به عنوان عضوی از جنبش، در سازماندهی و فعالیت در برنامه های توسعه جامعه مشغول بود. بایکو و رامفیلی پس از ازدواج، صاحب دو فرزند شدند: لراتو بایکو[۱۶] ، متولد ۱۹۷۴ و هلوملو بایکو[۱۷] ، متولد ۱۹۷۸. لراتو در دو ماهگی به ذات الریه کشنده مبتلا شد. پسر آنها هلوملو پس از مرگ پدرش به دنیا آمد. رامفیلی و پسرش با یکدیگر در شرکت هلدینگ گروه Circle همکاری دارند.

رامفیلی با سازمان دانشجویان آفریقای جنوبی ([۱۸] SASO)، زیرمجموعه اتحادیه ملی دانشجویان آفریقای جنوبی (NUSAS[۱۹] ) که در دانشگاه های سفیدپوستان انگلیسی زبان فعالیت داشت، همکاری می کرد. اعضای NUSAS دانشجویان سیاه و سفید بودند. SASO در سال ۱۹۶۹، به رهبری استیو بایکو شکل گرفت.

از سال ۱۹۷۰ به بعد، رامفیلی با بایکو، بارنی پیتیانا[۲۰] و دیگر فعالان دانشجویی در دانشکده پزشکی، به طور فزاینده ای به فعالیت سیاسی گرایش پیدا کرد. او به عنوان رئیس شاخه محلی SASO انتخاب شد. در سال ۱۹۷۲، رامفیلی گواهینامه پزشکی را دریافت کرد. وی کارآموزی پزشکی خود را در بیمارستان شاه ادوارد هشتم دوربان[۲۱] آغاز کرد و سپس، به بیمارستان لیوینگستون[۲۲] در پورت الیزابت[۲۳] منتقل شد.

در سال ۱۹۷۴، رامفیلی طبق قانون سرکوب کمونیسم به خاطر داشتن ادبیات ممنوعه متهم شد. در سال ۱۹۷۵، او مرکز بهداشتی درمانی جامعه زانمپیلو[۲۴] را در زینیوکا[۲۵] ، دهکده ای خارج از شهر کینگ ویلیام[۲۶] تأسیس کرد. این مرکز یکی از اولین مراکز مراقبت های بهداشتی اولیه در خارج از بخش دولتی در آفریقای جنوبی بود. او در این مدت مدیر شعبه کیپ شرقی برنامه بهداشت جامعه سیاه نیز بود. او به طور گسترده ای به کیپ شرقی سفر کرد، و افراد را برای جذب در پروژه های جامعه سازماندهی می کرد. علاوه بر فعالیت های پزشکی، او همچنین مدیر برنامه های جامعه سیاه (BCP[۲۷] ) در کیپ شرقی شد. در آگوست ۱۹۷۶، رامفیلی طبق بند ۱۰ قانون تروریسم بازداشت شد. او یکی از اولین افرادی بود که بر اساس این قانون تازه اعلام شده بازداشت شد.

در آوریل ۱۹۷۷، برای رامفیلی دستورات منع صادر شده و به زانین[۲۸] ، شمال ترانسوال، تبعید شد  و تا سال ۱۹۸۴ در آنجا بود. یکی از اعضای کلیسای محلی ترتیب زندگی او را با دو راهبه آفریقایی در دهکده ای به نام تیکیلاین[۲۹] داد. او بعدها خانه ای برای خود در شهر لینیین[۳۰] در نزدیکی زانین فراهم کرد، اگرچه همچنان تحت نظارت پلیس بود. در زمان اقامت خود در زانین، رامفیلی با کمک مالی از سوی BCP، برنامه بهداشت جامعه ایزوتنگ[۳۱] را اجرا کرد. این بنیاد برای توانمندسازی زنان محلی و کمک به آنها در پرورش باغ های سبزیجات، و سایر فعالیت ها، مورد استفاده قرار گرفت.

در زمان اقامت در زانین، رامفیلی برای فرار از زندگی روزمره، و همچنین دیدار با هلن سوزمان[۳۲] ، نماینده حزب پیشرو[۳۳] ، گاهی به صورت غیرقانونی از خانه خارج می شد. سوزمان هنگام سفر رامفیلی به خارج از کشور، در تهیه گذرنامه به او کمک کرد. رامفیلی از ملاقات با پدر تیموتی استنتون[۳۴] نیز لذت می برد. او کشیشی آنگلیکان بود که به دیدار او رفته و با او اعیاد مقدس را جشن می گرفت.

در سال ۱۹۸۳، او مدرک کارشناسی بازرگانی خود را از دانشگاه آفریقای جنوبی، که در سال ۱۹۷۵ در آن ثبت نام کرده بود، به پایان رساند. او همچنین دیپلم تحصیلات تکمیلی در بهداشت مناطق گرمسیری و دیپلم بهداشت عمومی را از  دانشگاه ویتواترزراند[۳۵] به دست آورد. این امر مستلزم این بود که رامفیلی برای سفر به ژوهانسبورگ تقاضای معافیت ویژه کند و در بدو ورود و عزیمت، باید در ایستگاه پلیس میدان جان ورستر[۳۶] گزارش دهد.

در سال ۱۹۸۴، رامفیلی لینیین را ترک کرد و به بندر الیزابت رفت و در آنجا به او پیشنهاد داده شد تا در بیمارستان لیوینگستون کار کند. با این حال، او برای گرفتن پُستی در دانشگاه کیپ تاون (UCT) که فرانسیس ویلسون[۳۷] ، استاد اقتصاد، برای او مهیا کرده بود، عزیمت کرد. او قرار بود با او در واحد تحقیقات توسعه آفریقای جنوبی ([۳۸] SALDRU) به عنوان یک محقق همکاری کند.

سیاست

در سال ۲۰۱۳، رامفیلی برای بازگشت به سیاست آفریقای جنوبی ابراز علاقه کرد و از سمت ریاست Gold Fields استعفا داد. در ۱۸ فوریه ۲۰۱۳، او تشکیل یک حزب سیاسی جدید را به نام آگانگ آفریقای جنوبی اعلام کرد که هدف آن به چالش کشیدن کنگره ملی آفریقا بود.

برخی از منتقدان از رامفیلی به خاطر استفاده از رابطه اش با استیو بایکو در مبارزات سیاسی خود انتقاد کرده اند.

در ۲۸ ژانویه ۲۰۱۴، رامفیلی دعوت اتحاد دموکراتیک را پذیرفت تا به عنوان نامزد ریاست جمهوری در انتخابات عمومی سال ۲۰۱۴ ظاهر شود. در ۳۱ ژانویه ۲۰۱۴، رامفیلی با انتشار بیانیه ای اعلام کرد که او عضویت حزب اتحاد دموکراتیک را انتخاب نخواهد کرد و به عنوان رهبر آگانگ آفریقای جنوبی باقی خواهد ماند که این مسئله، به ایجاد سردرگمی منجر شد. در ۲ فوریه ۲۰۱۴، هلن زیل[۳۹] اظهار داشت که رامفیلی توافق خود برای ثبت نام به عنوان نامزد ریاست جمهوری اتحاد دموکراتیک را زیر پا گذاشته است. پس از آن، رامفیلی به دلیل تغییر تصمیم خود عذرخواهی کرد و گفت که زمان مناسب نبود، چون واکنش به آن نشان داد که مردم قادر به غلبه بر سیاست های حزبی وابسته به نژاد نیستند.

آگانگ آفریقای جنوبی موفق به کسب دو کرسی در مجمع ملی آفریقای جنوبی شد. به دنبال درگیری داخلی درون حزبی، رامفیلی در ۸ ژوئیه ۲۰۱۴ کناره گیری خود از سیاست را اعلام کرد.

منبع:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mamphela_Ramphele