جف ماکوبو[۱] ، شهردار ژوهانسبورگ و عضو کنگره ملی آفریقا (ANC)، چند روز قبل از مرگ خود در ماه ژوئیه، مقاله‌ای در پاسخ به منتقدان مدیران شهر نوشت. منتقدان می گویند ژوهانسبورگ در حال افول و فروپاشی است. او بر میراث آپارتاید در تداوم نابرابری در "شهر طلای" آفریقای جنوبی تاکید کرد.

مقاله کوتاه او آینده ژوهانسبورگ را به تصویر می کشد:

محلی که در آن از یک پایه مالیاتی برای یک شهر استفاده می‌شود تا اطمینان حاصل شود که مردم، بدون توجه به این که از محله فقیرنشین دیپسلوت[۲] باشند یا منطقه اعیان نشین فوروِیز[۳] ، می‌دانند شانس موفقیت زیادی دارند.

هر گونه استدلالی برای رد این دیدگاه که آثار آپارتاید هنوز در جامعه آفریقای جنوبی مشاهده می شود، پوچ خواهد بود. اما شناسایی ریشه های تاریخی بی عدالتی با شناسایی چگونگی بازتولید یا کاهش آن کاملاً متفاوت است.

اشاره ماکوبو به این دو منطقه، که به ترتیب، فقیرترین و ثروتمندترین مناطق شمال ژوهانسبورگ هستند، عجیب بود. این محله ها عمدتاً در دوران پس از آپارتاید رشد کرده اند.

چیزی که ماکوبو به آن اشاره نکرد این است که آرزوی "مالیات یکسان برای یک شهر" دیرینه است. از اوایل دهه ۱۹۹۰، زمانی که مذاکرات برای پایان دادن به رژیم آپارتاید آغاز شد، در دولت های متوالی کنگره ملی آفریقا- و جنبش های اجتماعی- در شهر مطرح شد.

ایده اصلی این بود که مناطق ثروتمند و عمدتاً سفیدپوست حومه شمالی شهر به توسعه اقشار فقیر و عمدتاً سیاه پوست حاشیه جنوبی و شمال شرقی شهر کمک مالی کنند.

در اوایل دهه ۱۹۹۰، آفریقای جنوبی آماده تغییرات متحول کننده تشخیص داده شد. این به معنای از بین بردن ساختار نژادی ثروت و جغرافیای بسیار تقسیم شده بود که دسترسی به مزایای زندگی شهری را جیره بندی می کرد.

دولت کنگره ملی آفریقا با درجات بالایی از مشروعیت سیاسی پا به عرصه قدرت گذاشت. حمله به اصول اساسی دگرگونی اجتماعی که در دستور کار سیاسی خود قرار داده بود، کاملاً مشهود بود.

در سطح ملی، موفقیت‌های مهمی در ایجاد انواع ظرفیت‌های دولتی حاصل شد که معمولاً برای کاهش نابرابری اساسی در نظر گرفته می‌شوند.

جمع‌آوری مالیات تا حد زیادی از میانگین کشورهای عضو سازمان همکاری اقتصادی و توسعه تبعیت کرده و یا حتی از آنها سبقت گرفته است. یک سوم مردم آفریقای جنوبی یکی از سه کمک مالی عمده اجتماعی را دریافت می کنند.

اما ساختار شهرهای دوران آپارتاید تا حد زیادی بازتولید شده است. این ساختار است که از بسیاری جهات، دلیل وجودی دولت آپارتاید بود، یعنی خدمت به اقلیت شهری سفیدپوستان.

در تحقیق تازه منتشر شده‌ای که بین سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۸ انجام شد، بررسی شد که چرا ژوهانسبورگ، بزرگترین و ثروتمندترین شهر آفریقای جنوبی، نابرابری‌های فضایی را از سال ۱۹۹۴ برقرار کرده است. به ویژه مسکن، خدمات بهداشتی و وسایل حمل‌ونقل به صورت نابرابر توزیع شده است.

با ۱۱۵ مصاحبه نیمه سازمان یافته با سیاستمداران محلی، بوروکرات ها، فعالان و توسعه دهندگان خصوصی در شهر، تلاش شده تا به این سوال پاسخ داده شود.

با کمک صدها سند جمع آوری شده از طریق تحقیقات آرشیوی در نشریات دولتی و سازمان های غیر دولتی، آرشیو تاریخ آفریقای جنوبی و مقالات روزنامه ها داده های مورد نیاز جمع آوری شد.

دو استراتژی نسبتاً پنهان شناسایی شدند که نخبگان سفید سنتی- توسعه دهندگان املاک و صاحبان املاک- برای تضعیف ظرفیت دولت محلی اکثریت سیاهپوست ژوهانسبورگ برای توزیع مجدد کالاهای شهری از آنها استفاده کردند. این استراتژی ها را "سلاح های قوی" می نامند.

این استراتژی های پنهان به طور قابل توجهی، در صدر دستور کار سیاسی پیش از انتخابات شهرداری در ماه نوامبر قرار دارند. آنها دقیقاً از کار ناتمام تحقق "یک شهر با یک پایه مالیاتی" صحبت می کنند.

بازتاب دهه ۱۹۹۰ در سال ۲۰۲۱

مفو فالاتسه[۴] ، نامزد شهرداری ژوهانسبورگ از اپوزیسیون رسمی، اتحاد دموکراتیک (DA)، بر تمایل خود برای گسترش مناطق بهبودیافته شهر تأکید کرده است. از این طریق، محله‌های شهر به تأمین مالی خدمات مدیریت شهری کمک می‌کنند که فقط برای مناطق خاصی از آنها هزینه می شود.

این مسئله بازتاب اولین راهبردی است که ظرفیت دولتی شهرداری را تضعیف کرد. من این استراتژی را به عنوان «حصار حلقه‌ای» دسته‌بندی می‌کنم که به معنای اندوختن مالیات بر اساس منطقه برای بهبود زیرساخت‌های محلی است.

انجمن های ثروتمند محله با "حصار حلقه ای" تلاش ها برای یکسان سازی شهری را تضعیف می کنند. درآمدها از یک جریان عمومی بودجه شهرداری خارج می شود و به سمت سرمایه گذاری هایی صرف می شود که نابرابری ها را در تامین کالاهای عمومی برقرار می کند.

بنیانگذار یکی از اولین مناطق بهسازی شهر در حومه ایلوو[۵] در اواسط دهه ۱۹۹۰ انگیزه ایجاد آنها را شرح داد:

ما قطعاً قرار نبود کمک های خود را به شهر بدهیم، زیرا هیچ تضمینی وجود نخواهد داشت که در منطقه هزینه شود (ص ۲۰۰).

این استراتژی به ابزاری کلیدی تبدیل شد که از طریق آن حومه‌های ثروتمندتر می‌توانستند استانداردهای بسیار بالاتری از مدیریت شهری را نسبت به مناطق فقیرتر تضمین کنند.   در سال‌های اول پس از آپارتاید، پرداخت‌ مالیات ها توسط «زیر ساختارهای» موقت شهرداری انجام می‌شد.

یکی دیگر از استراتژی‌های کلیدی که شناسایی شد، «اصلاح طلبی» بود. این فرآیندی است که طی آن، توسعه‌دهندگان املاک به دنبال مجوزهای ساخت و ساز از دولت استانی گوتنگ[۶] - که ژوهانسبورگ جزئی از آن می باشد- برای زیر پا گذاشتن "مرز توسعه شهری" بودند که شهر ژوهانسبورگ در تلاش برای اجرای آن بود.

هزینه های سرمایه نسبتاً کم شهر در طول دهه ۲۰۰۰، و فقدان ظرفیت نهادی برای اجرای قوانین کاربری زمین و هماهنگی بین سازمانی، به این معنی بود که توسعه دهندگان خصوصی همچنان می توانند مسیر فضایی شهر را شکل دهند.

بنابراین، مشکلات مربوط به امسال شهرداری در ژوهانسبورگ، چالش هایی را که زمانی پنهان بودند، آشکار می کند.

کنگره ملی آفریقا تصور می کند که دستور کاری برای توزیع مجدد خدمات در شهر می تواند بر اساس ارجاعات به گذشته آپارتاید و تحویل از بالا به پایین از طریق دولت تدوین شود. حزب اتحاد دموکراتیک به طور کلی بر توزیع مجدد تأکید نمی‌کند و استراتژی‌هایی را برای تجزیه مدیریت شهری اتخاذ می‌کند. این تنها به نفع صاحبان خانه و توسعه دهندگان املاک ثروتمند عمدتا سفیدپوست خواهد بود.

آنچه از یادها رفته نقش جنبش های مسکن برای به چالش کشیدن قدرت رو به رشد توسعه دهندگان و صاحبان املاک ثروتمند است. اینها زمانی آنقدر ستیزه جو بودند که به سرنگونی آپارتاید کمک کردند.

با روی کار آمدن کنگره ملی آفریقا، این جنبش ها از بین رفته و کنار گذاشته شده اند. دولت قرار است این کار را به تنهایی انجام دهد. اما، بدون پایگاه جنبش اجتماعی، شهرداری تلاش کرده است تا قدرت بوروکراتیک لازم برای ارائه مسکن، بهداشت، و دگرگونی فضایی را فراهم کند.

دلیل این امر این است که مقامات شهری متحدان سیاسی ندارند که بتوانند با قدرت غالباً پنهان صاحبان خانه و توسعه دهندگان املاک مقابله کنند. در نتیجه، «سلاح‌های قوی» این گروه قدرت حکومت محلی را تضعیف کرد.

همانطور که در تحقیقات مشخص شده است، جنبش های مسکن به شدت پراکنده و محلی هستند. عبور از بن بست شهری به شدت نابرابر مستلزم یک پروژه سیاسی بلندمدت برای پیوند مجدد جنبش ها به دولت محلی، به گونه ای است که از آغاز دموکراسی در سال ۱۹۹۴ رخ نداده است.

منبع:

https://theconversation.com/how-johannesburgs-suburban-elites-maintain-apartheid-inequities-۱۶۹۲۹۵