خانه کروگر[۱]

خانه کروگر، اقامتگاه تاریخی رهبر بوئرها[۲] و رئیس جمهور جمهوری آفریقای جنوبی، پل کروگر[۳] در پروتوریا است. این بنا در سال ۱۸۸۴ توسط معمار تام کلاریج[۴] و سازنده چارلز کلارک[۵] ساخته شد. برای درست کردن سیمانی که خانه از آن ساخته شده بود، به جای آب، از شیر استفاده شد، چون سیمان موجود از کیفیت پایینی برخوردار بود.

این خانه همچنین یکی از اولین خانه هایی در پرتوریا بود که با برق روشن شد. این خانه شامل اثاثیه اصلی یا اقلام مربوط به همان دوره تاریخی است، که برخی از هدایای زیادی که به کروگر داده شده است نیز در میان آنها دیده می شود.

یکی دیگر از ویژگی های جالب این خانه، وجود دو شیر سنگی در ایوان است که در ۱۰ اکتبر ۱۸۹۶ توسط سلطان معدن، بارنی بارناتو[۶] ، به عنوان هدیه تولد به رئیس جمهور کروگر اهدا شد.

خانه کروگر اکنون به موزه‌ای تبدیل شده است که سعی می کند فضای دوره ای را که کروگر در آن زندگی می کرد، بازسازی نماید.

پس از اینکه رئیس جمهور کروگر در سال ۱۸۶۳ به عضویت وولکسراد[۷] (پارلمان) درآمد، چندین قطعه زمین در خیابان چرچ[۸] خرید. او ابتدا خانه ای در شرق موزه امروزی کروگر داشت و بعدها خانه دیگری در غرب آن ساخت. در جولای سال ۱۸۸۴، خانواده کروگر به خانه ای که در این مقاله شرح داده شده است، نقل مکان کردند، که توسط تاجر برجسته، آلویس هوگو نلماپیوس[۹] ، ساخته شده بود. در ۱۴ آگوست همان سال، رئیس جمهور میزبان ۶۰ مهمان، از جمله اعضای وولکسراد، وکلا، اعضای کابینه، و کشیشان در ضیافت شامی در "محل اقامت رسمی جدید" خود بود.

خانه کروگر ترکیبی از سبک ها را به نمایش می گذارد. شیروانی‌های قرنیزی، قالب‌بندی سردر، و تزئینات گچ بری، نشانه‌هایی از اواخر دوره رنسانس را نشان می‌دهد، در حالی که ایوان‌های جلو و پشت، حاکی از نفوذ سبک آسیایی در ساخت این بنا هستند. این خانه ساختمانی کشیده، ساده و محکم است. دو اتاق نشیمن بزرگ در جلوی خانه و چهار اتاق خواب در پشت آن قرار دارد. ایوان طویل و عریض جلو به عنوان مکانی که رئیس جمهور اغلب می نشست و گاهی اوقات از آنجا پذیرای بازدیدکنندگان بود، مشهور شد.

رئیس جمهور و خانم کروگر به مدت حدود ۱۵ سال و ۱۰ ماه، از جولای سال ۱۸۸۴ تا مه سال ۱۹۰۰، در این خانه زندگی کردند. فرزندان آنها- به جز تیجارت[۱۰] ، کوچکترین آنها - قبلاً ازدواج کرده بودند. در ۲۹ مه سال ۱۹۰۰، اندکی قبل از تصرف پرتوریا توسط بریتانیا، رئیس جمهور برای آخرین بار خانه خود را ترک کرد. همسرش تا زمان مرگش در سال ۱۹۰۱ در آن جا ماند. خانواده، دوستان و همدردانان برای تسلیت نزد او آمدند. پسری به نام جیمز اف اسمیت[۱۱] نیز ۲۹۰۰۰ پیام تسلیت امضا شده از پسران آمریکایی آورد.

اندکی قبل از مرگ رئیس جمهور در سال ۱۹۰۴، فردریک کریستوفل الوف[۱۲] ، داماد رئیس جمهور، خانه کروگر را از املاک خریداری کرد و آن را به نام پسرش، دیرک پستما الوف[۱۳] ، ثبت کرد. در غیاب او، خانه بدون اطلاع او، با ارائه تخت و صبحانه، تحت عنوان ساختمان «ریاست جمهوری» اجاره داده شد.

رئیس جمهور کروگر در ۱۶ دسامبر ۱۹۰۴ در پرتوریا به خاک سپرده شد. مراسم تشییع جنازه در زمینی، بین خانه کروگر و کلیسای اصلاح شده پرتوریا (GKSA) در طرف مقابل خیابان برگزار شد. از آوریل ۱۹۲۰، خانه کروگر به عنوان بخش زایمان به Bond of Africae Moeders، یک مدرسه آموزش ماماها، اجاره داده شد. بنابراین، بسیاری از آفریقایی ها می توانند به خود ببالند که بین سال های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۲، در خانه کروگر به دنیا آمده اند.

در همین زمان، تصمیم گرفته شد تا خانه کروگر به موزه‌ای تبدیل شود. هنگامی که تعدادی از وسایل کروگر که در موزه دوردرختس[۱۴] در هلند نگهداری می‌شد، به پرتوریا بازگردانده شد، انگیزه‌ها برای انجام این کار افزایش یافت. برخی از این وسایل از ابتدا در موزه ملی تاریخ فرهنگی قدیمی[۱۵] در خیابان بوم[۱۶] به نمایش گذاشته شدند.

در ۱۰ اکتبر ۱۹۳۴، این خانه به طور رسمی توسط آلبرت کویت[۱۷] به عنوان موزه افتتاح شد. افراد مرتبط با رئیس جمهور، از جمله خانم جیکوبز[۱۸] ، سرهنگ هرمانوس کریستیان بردل[۱۹] ، دکتر هیمانز[۲۰] ، و خانم ون بروکیزن[۲۱] ، عکس های ارزشمند و سایر یادگاری های شخصی خود را به این موزه اهدا کردند. در ۶ آوریل ۱۹۳۶، این خانه به عنوان میراث ملی اعلام شد. از آن زمان تاکنون، چند ساختمان و همچنین یک آپارتمان و یک دفتر برای نگهداری تعداد زیادی از یادگاری های کروگر ساخته شده است. در سال ۱۹۵۲، اداره راه‌آهن و بنادر آفریقای جنوبی، قطار شخصی رئیس‌جمهور را اهدا کرد که بعداً خانه کروگر آن را در باغ، زیر سایبانی به نمایش گذاشت.

اداره موزه خانه کروگر به موزه ملی تاریخ فرهنگی و فضای باز (Afrikaans: Nasionale Kultuur Historiese en Opelugmuseum یا NASKO) سپرده شده است. ۱۰ اکتبر ۱۹۸۴، مصادف با صدمین سالگرد این خانه، و پنجاهمین سالگرد تبدیل شدن آن به موزه نیز بود.

منبع:

https://ditsong.org.za/en/kruger-museum/