هرازگاهی آمریکا، سازمان­های بین المللی و رسانه­های غربی، با انگشت انتقاد افغانستان را نشانه می‌گیرند.

‏گاهی صداهایی را گویا به حمایت از حقوق بشر، حقوق زنان، کودک و آزادی بیان بلند می‌کنند، چنان وانمود می‌کنند که آنها دارند از حق آزادی، حقوق بشر، حقوق زن و حقوق کودکان حرف می‌زنند. ‏آنها همواره سنگ محبت با انسانیت و حمایت از مظلومین را به سینه می­زنند. ‏‏رسانه‌های سرگردان غربی پیوسته گزارش‌هایی را تهیه می‌کنند تا اذهان مردم را مخدوش کنند. آنها خود را طلایه داران و پیش قراولان حقوق بشر، داعیه داران حقوق زن و کودک می‌پندارند، چیزی که با عملکرد واقعی غربی‌ها در تضاد بوده و اعمالشان با این شعارها هم‌خوانی و هم‌گونی ندارد.

‏‏از آنجایی که فاصله‌ای زیاد بین شعار و عملکرد غربی‌ها دیده می‌شود، لذا سئوالاتی مطرح می‌شود: ‏‏آیا واقعاً غربی‌ها به دنبال عدالت هستند؟ ‏آیا واقعاً از حقوق انسان و انسانیت حمایت می­کنند؟ ‏آیا در شعارهایی به نام حمایت از زنان و کودکان که از حنجره‌های  آنها بلند می‌شود، صداقتی وجود دارد؟ ‏آیا واقعاً غربی‌ها به دنبال آزادی بیان، حمایت از حقوق بشر و … هستند؟

‏‏ گمان من این است که همه­ی این شعارها دروغ و برای فریب افکار عمومی و بشریت است. ‏به اصطلاح در عطر سیاست آنها، بویی صداقت نیست. ‏‏اگر غربی‌ها و سازمان­های به اصطلاح بین­المللی و گزارشگران به دنبال حقیقت هستند، پس چرا ناقضین حقوق بشر را در فلسطین شناسایی نمی‌کنند؟

‏چرا جایزه­ی صلح را به انسان‌هایی  پیشنهاد می‌کنند که روزانه صدها انسان دیگری را به کام مرگ می‌فرستند؟

‏چرا این مردان صلح جو، آتش جنگ را روشن می‌کنند؟

‏پس معلوم است، که به جای ارزش‌ها و کرامت انسانی، زورگویی‌ها، غصب سرزمین‌ها و قدرت‌ها اعتبار دارد.

‏‏آزادی بیانی که غربی‌ها خود را میراث دار آن می‌دانند اگر وجود دارد، پس چرا جمعی از دانشجویان دانشگاه‌های آمریکایی که به حمایت از فلسطینی‌ها پرداختند، اخراج گردیدند؟ ‏ تعداد ۷۰ نفر از دانشجویان حامی فلسطین که در دانشگاه‌ کلمبیا مشغول تحصیل بودند، به دلیل شرکت در حرکت‌های اعتراضی، تعلیق یا اخراج گردیدند.

‏تعدادی از فارغ التحصیلان دانشگاه نیویورک که در مراسم فارغ التحصیلی خود، تجاوز اسرائیل را نسل کشی خواندند، تهدید شدند که مدارک تحصیلی آنها را به حالت تعلیق در خواهند آورد، تعدادی هم از حضور در محافل مشابه محروم شدند.

‏«محمود خلیل» محصل فلسطینی به جرم فلسطینی بودن و به خاطر بازتاب دادن جنایات اسرائیل اخراج شد. پس اینها از کدام آزادی بیان، حقوق بشر و آزادی عقیده صحبت می­کنند؟

‏‏اکنون به این موضوع برمی‌گردیم که ‏سرزمین دردمند و ماتم­کده‌ای به نام غزه، نسبت به افغانستان، به آنها نزدیک­تر است. ‏اگر قرار است حقوق بشر را حمایت کنند، چرا فریاد و گریه‌های اهالی دردمند و گرشنه­ی غزه را نمی­شنوند.

‏خون کودکان، زنان و افراد محروم و ناتوان دنیا، هر روز در آنجا به دست همین مدعیان حقوق بشر و انسانیت ریخته می­شود.

‏آمریکا، اسرائیل و همین سازمان‌های به اصطلاع مدعی حقوق بشر، همه دست به دست هم در غزه جنایت بشری، جنایت جنگی، قتل عام، نسل کشی، کوچ اجباری، پاکسازی قومی، تخریب خانه‌ها و ده‌ها جنایت دیگر را انجام می‌دهند؛ حتی توزیع کمک­های جهانی را به دام مرگ مبدل کرده­اند.

‏‏از فقر و گرسنگی مردم غزه به عنوان ابزار فشار استفاده می‌کنند، طرح تصرف کامل غزه توسط اسرائیل ریخته شد، آمریکا نه تنها آن را محکوم نکرد، بلکه به عنوان راهکار پایان جنگ از آن حمایت کرد. سرمنشی سازمان ملل با یک محکوم کردن بی اثر از کنار این بحث گذشت.

‏‏شهرک سازی بی وقفه‌ی اسرائیل در خاک فلسطینی‌ها ادامه دارد. روزانه صدها زن و کودک از گرسنگی جان می‌دهند، خانه‌ها ویران می‌شود، بر سر مردم مظلوم غزه صدها بم و راکت ریخته می­شود.

‏همین مدعیان حقوق بشر، انسان می­کشند و همین سازمان­هایی مانند ‏یونیسف که مدعی هستند که وظیف آنها حمایت از کودکان است چه کردند؟ ‏سازمان بین‌المللی حذف کار کودک، ‏سازمان نجات کودکان که در بخش آموزش و بهداشت کودکان کار و فعالیت می‌کند و ده‌ها سازمان دیگر  که در زمینه کودکان فعالیت دارند؛ پس چرا کودکان غزه از گرسنگی، در مقابل چشم سازمان‌های حامی کودکان جان می­دهند؟  اینها کوچک ترین کاری را در جهت توقف جنگ نمی توانند انجام دهند. آمریکا رژیم سفاک اسرائیل را پشتیبانی می­کند، بمب‌های سنگر شکن می‌دهد و فجایع می‌آفریند و در آن طرف دیگر سنگ حمایت از کودک را بر سینه می‌زند. این فجایع آمریکا و اسرائیل را نمی‌بینند از کنار ویرانه‌ها و مردم گرسنه و در بند کشیده شده­ی غزه، با تجاهل عبور می‌کنند و در مورد افغانستان داد از حقوق بشر، زن و کودک می‌زنند.  یقیناً اینها گرگ‌هایی هستند که لباس میش بر تن کرده­اند. اینها جو فروشانی هستند که ادعای گندم فروشی دارند. دادگاه کیفری لاهه، باید حکم بازداشت ترامپ و کابینه­ی نظامی اسرائیل را صادر کند ولی برعکس چنان چشم پوشی می‌کند که گویا آب از آب تکان نخورده است. بارها تلاش برخی از کشورها در جهت توقف جنایات جنگی اسرائیل بی‌نتیجه و عقیم ماند. آمریکا پنج بار قطعنامه‌ی سازمان ملل در باره‌ی آتش بس غزه را وتو نموده است.

‏چرا آمریکا و دستگاه غرب، تصویب آتش بس غزه را وتو نمود؟ در حالی که از ایجاد ارعاب و وحشتی که اسرائیل در آنجا انجام می‌دهد، با خبر است اما هیچ کاری را هم انجام نمی دهند.

‏‏در نهایت باید گفت، آمریکا و اسرائیل به عنوان دو روی یک سکه و دو جنایت کار جهانی، در همکاری با برخی از رسانه‌های مزدور، چنان به شایعه افکنی می‌پردازند که هیچ گاهی عرق شرم به جبین آنها راه نیافته است.

‏آمریکا و اسرائیل تنها یک هدف را دنبال می‌کنند که همان ایجاد اختلاف در میان امت اسلامی و ضعیف کردن اسلام است. همه­ی آنها به دنبال  نابودی و بدنام ساختن اسلام هستند. آنها برای انجام این مأموریت، انسان‌های ناتوان، خود فروخته و برخی از رسانه­های مزدور را شکار می‌کنند که در هماهنگی با آنها، به تبلیغات و دروغ افکنی می پردازند.

‏این افراد که معمولاً ابزار استعمار  شده­اند، همراه با تعدادی از رسانه‌های دیگر، بی­وقفه در خدمت غرب بوده، همواره با اشاره و فرمایش آنها حرکت می­کنند و حتی از پاکی آمریکای جنایت کار و رژیم صفاک اسرائیل، حرف می‌زنند.

‏در پایان یادآور می‌شوم که شعارهایی مانند حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق کودک، آزادی بیان، مبارزه علیه جنایات ضد بشری و … همه دروغی بیش نیست و ‏تنها برای حفاظت از اتباع غربی موضوعیت دارد؛ اما وقتی  در کشورهای اسلامی ترور، فساد و ده‌ها فاجعه خلق کنند، هیچ خبری از آن شعارهای فریبنده‌ و کاذب نیست.

‏ جالب این است که عده‌ای در نقش کاسه‌های داغ‌تر از آش هستند، به این حرف و حدیث غربی‌ها چنان باور دارند که گویا از یک حقیقت آشکار حمایت می­کنند.

منبع: روزنامه دولتی انیس

لینک:

https://anisdaily.com/?p=67572