بیشتر اولیا و دانش آموزان آفریقای جنوبی با شیوه مدرسه در مورد پاداش دادن به دانش‌آموزان برای موفقیت های تحصیلی به طور مشهود، ملموس و علنی آشنا هستند. مدارس به شیوه های سنتی و منحصربه فردی پاداش می دهند. برخی پاداش ها را می توان در لباس مدرسه دانش آموزان مشاهده کرد- مانند نوعی کراوات یا کت و شلوار. سایر اشکال رایج اتیکت هایی با کلمه هایی مانند "ریاضیات" یا "زبان انگلیسی" هستند که با سنجاق سینه به لباس متصل می شوند. اینها به عنوان یادآوری روزانه از دستاوردهای یک زبان آموز عمل می کنند که بسیار ماندگارتر از مراسمی است که در آن اهدا شده اند.
مدارس تأکید دارند که برنامه های دادن پاداش کار سخت و موفقیت های تحصیلی را به رسمیت می شناسند و یادگیرندگان را برای دستیابی به موفقیت های بیشتر ترغیب می کنند. با توجه به اینکه هدف اصلی از دادن پاداش ایجاد انگیزهدر دانش آموزان است، ممکن است عقیده رایج این باشد که دادن جایزه و پاداش هیچ ضرری ندارد.
اما آنقدرها هم که فکر می کنید، این مسئله ساده نیست. پاداش دادن به دانش آموزان برای پیشرفت تحصیلی می تواند در سطوح مختلف مشکل ساز باشد. چه کسی تصمیم می گیرد که پاداش به چه کسی داده شود؟ چه دستاوردهایی ارزشمند و شایسته دریافت جایزه تلقی می شوند؟ آیا دستاوردهای برخی از دیگران اهمیت بیشتری دارد؟ چه کسی معیارهای جوایز را تعیین می کند؟ آیا هر کودکی شایسته دریافت چایزه و پاداش است؟
در آفریقای جنوبی، دادن پاداش باید در چارچوب آموزش فراگیر در نظر گرفته شود. آموزش فراگیر به یادگیری و پیشرفت همه دانش آموزان در کلاس درس صرف نظر از پیشینه، وضعیت اقتصادی و اجتماعی و (عدم) توانایی می پردازد.
این امر می تواند از طریق همکاری بین دانش آموزان در کلاس درس، رفع بی عدالتی های اجتماعی با فراهم آوردن دسترسی به همه دانش آموزان، ارتقاء دموکراسی بر اساس سلسله مراتب و حمایت از حقوق همه دانش آموزان حاصل شود. قانون اساسی به وضوح بیان می کند که هر کس حق برخورداری از تحصیلات اولیه را دارد و این شامل همه کودکان بدون در نظر گرفتن توانایی های آنها می شود.
رساله دکتری من روش هایی را که در آن پاداش دانش آموزان برای پیشرفت تحصیلی با اهداف و ایده آل های آموزش فراگیر مطابقت دارد را مورد بررسی قرار داد. من تأثیر پاداش های ملموس را بر همه دانش آموزان بررسی کردم تا مشخص شود که آیا آنها مانعی برای مشارکت و پیشرفت برخی از آنها هستند یا خیر.
من دریافتم که سیستم دادن فعلی پاداش با اهداف آموزش فراگیر ناسازگار است. مدارس باید راههایی را که دانش آموزان برای دستیابی به آنها ترغیب می شوند را مورد بازبینی قرار دهند.
تحقیق
در مجموع ۱۴۱ شرکت کننده در دو دبیرستان در استان گوتنگ[۱] در این تحقیق شرکت کردند. ابتدا از والدین دانش آموزان نظرسنجی کردم و سپس با معلمان، مدیر مدرسه و خود دانش آموزان کلاس ۱۱ مصاحبه کردم. در این رده، بیشتر آنها ۱۷ ساله هستند.
از ۱۰۴ دانش آموز که نظرسنجی را تکمیل کردند، ۶۶ درصد برنده جایزه بودند. ما متوجه شدیم که آنها اکثراً احساس می کردند که جایگاه آنها به عنوان برنده جایزه بر هویت آنها تأثیر می گذارد. شخصیت آنها و نحوه برخورد معلم با آنها به جوایزی بستگی دارد که آنها کسب کرده اند.
بسیاری از دانش آموزان احساس می کردند که سختی ها و استعدادهای آنها دیده نشده است، چون معیارهای دادن پاداش قابل توجه محدود بوده و طیف وسیعی از استعدادها را در نظر نمی گیرند.
دانش آموزان همچنین احساس کردند که خلاقیت در اعطای جوایز نادیده گرفته می شود، و توزیع آنها بیشتر بر اساس نتایج آزمون ها و امتحانات است. برخی از دانش آموزان دستیابی به جوایز را بسیار دور از دسترس دیده و در نتیجه، انگیزه ای برای تلاش بیشتر نداشتند. برخی تمایل خود را برای زندگی اجتماعی، مانند گذراندن وقت با دوستان خود، به جای گذراندن آخر هفته به مطالعه برای گرفتن پاداش احتمالی ابراز کردند.
در این مطالعه، مشخص شد که بین محیط رقابتی موجود در این مدارس و ایده آل آموزش فراگیر تفاوتی وجود دارد. پاداشهای قابل مشاهده، باورها و نگرشهای استثنایی را تداوم می بخشد و به عنوان مانعی برای آموزش فراگیر عمل می کند. در حالت ایده آل، دانش آموزان نباید برای پاداش کار کنند، بلکه باید از یادگیری لذت ببرند. پس از آن، سیستم آموزشی باعث ایجاد دانش آموزانی برای تمام طول عمر می شود.
این یافته ها از اهمیت زیادی برخوردار هستند، چون مدارس آفریقای جنوبی در چارچوبی کار می کنند که بر اصلاح اشتباهات گذشته ننگین تاریخی استوار هستند که در آن، مدارس دانش آموزان را بر اساس نژاد جدا می کردند. کمک به یادگیری همه کودکان برای دستیابی به تمام توان خود به معنای پرورش محیط مدرسه است که بر اساس همکاری و به اشتراک گذاری ایده ها بنا شده است. دانش آموزان برای دستیابی به نتایج آموزشی، با تأکید آشکار بر موفقیت همه آنها، در مقابل موفقیت تنها تعداد کمی، به فرصت هایی برای همکاری نیاز دارند.
رقابت و فرصت های پس از مدرسه
رقابت پذیری در یک بازی مجموع صفر، یک زبان آموز را در مقابل دیگری قرار می دهد. برای این که دانش آموزی بهترین باشد و برای آن دستاورد برجسته جوایزی کسب کند، همسالان او باید بازنده باشند. این نوع هزینه ها بسیار بیشتر از آن است که در کشوری مملو از نابرابری ها نادیده گرفته شوند.
برجسته کردن دستاوردهای بی نظیر تعدادی از دانش آموزان، عمداً یا سهواً، برخی از آنها را برتر از سایرین قرار می دهد. این ساختار سلسله مراتبی که در مدارس یافت می شود، برای دانش آموزانی که پس از مدرسه نیز به دنبال فرصت هستند، پیامدهایی دارد. در طول مصاحبه گروه مورد مطالعه من، دانش آموزان کشف‌کنندگان استعداد دانشگاهی را توصیف کردند که به مدرسه آمده و بلافاصله بر روی دانش آموزانی تمرکز می کردند که سنجاق هایی روی لباس خود داشتند که نشان دهنده جایزه آنها بود. سایر دانش آموزان نادیده گرفته می شدند.
یکی از دانش آموزان پایه یازدهم می گوید: بچه های باهوش بهتر از بقیه نشان داده می شوند و دانش آموزانی که تلاش کرده و کار می کنند تا به بهترین جایگاه خود برسند، نادیده گرفته می شوند.
بسیاری از کشورهای اتحادیه اروپا، مانند آلمان، سوئد و فنلاند، هیچ سیستم پاداشی برای تقدیر از دستاوردهای دانش آموزان ندارند. با این وجود، مدارس این کشورها در پیشرفت تحصیلی در جایگاه بالایی قرار دارند. علاوه بر این، مدلهای جایگزین آموزشی مانند مونته سوری، والدورف و رجیو امیلیا[۲] از سبک تحصیل رقابتی پشتیبانی نمی کنند و موفقیت این روشها به خوبی اثبات شده است. این روش های به اصطلاح جایگزین آموزش و یادگیری بر خودتنظیمی، خود انگیزشی و یادگیری مادام العمر متمرکز هستند.
برای فراگیر ساختن آموزش و ایجاد مدارس برای یادگیری همه کودکان، سیستم پاداش باید زیر سوال برود.
منبع:
نظر شما