نویسنده سرمقاله، عواملی نظیر فرقه گرایی، ملی گرایی ... را مهم ترین دلایل بروز تفرقه میان کشورهای اسلامی میداند و [1]OIC را سازمانی ناکار آمد در ایجاد وحدت کشورهای اسلامی میداند. سپس ادامه میدهد: برخی از کشورهای مسلمان از این سازمان بعنوان یک ابراز سیاسی برای اعمال فشار و نفوذ بر حریف های ژیوپلیتکی خود در OIC استفاده می کنند که این امر از یک سری نشست هایی که در روزهای اخیر در مکه برگزار شد آشکار می شود. پادشاه عربستان از کنفرانس سران OIC که در مقدس ترین شهر اسلام برگزار شد، برای محکوم نمودن فعالیت های تخریبی اخیر ایران در خلیج فارس استفاده کرد. لحن عربستان سعودی در کنفرانس او آی سی در خصو ص ایران از کنفرانس های سران شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه عرب که قبل از این برگزار شده بود خشن تر بود. ریاض تهران را متهم به انجام فعالیت های جنایی نموده و عرب ها، غیر از عراق، درمحکوم نمودن ایران گرد عربستانی ها جمع شده و از جامعه بین المللی درخواست اتخاذ موضع سخت نسبت به برخورد با ایران کردند. در مقابل تهران نیز عکس العمل نشان داده و ریاست سازمان را متهم به تفرقه اندازی و پیروی از خط آمریکایی و صهیونیستی نمود. اگر یک کشور عضو OIC اختلافاتی با یک عضو دیگر دارد، این کشور باید بجای بدگویی درملاء عام از یک کشور سوم برای رفع اختلافات استفاده بکند . اما حقیقت این است که OIC و سایر مجامع چند جانبه عرب و اسلامی توسط عربستان برای پیش بردن اهداف ژیوپلتیکی خود مورد استفاده قرار می گیرند. علاوه برآن درگیری های عربستان – ایران یک رنگ فرقه ای به خود گرفته است .از این امر روشن می شود که عراق اگر چه یک کشور عرب است ولی با درنظر گرفتن جمعیت شیعه خود از محکوم نمودن ایران خودداری نمود. در کنفرانس های مذکور چندین مسائل دیگر جهان اسلام نظیر مسائل فلسطین، کشمیر، وضعیت غیر انسانی مسلمانان روهنگیا و اسلام هراسی مطرح شد. ولی با عدم وحدت و اختلاف در OIC چگونه جهان اسلام می تواند با این مسائل برخورد کند؟ OIC با داشتن ثروت، پتروشیمی و نیروی انسانی مشترک توان زیادی برای رفع اختلافات جهان اسلام و جامعه جهانی را دارد ولی چگونه می توان از این توانمندی ها بهره برداری کرد وقتی که این اجلاس برای پیش برد کاری های کوچک و تفرقه اندازانه مورد استفاده قرا می گیرد!