آنچه در ایام ماه مبارک رمضان در بین مسلمانان کنیا بالاخص شیعیان این کشور اتفاق می افتد نشانگر رشد قابل توجه جامعه اسلامی به لحاظ کیفی و کمی است .از دو هفته مانده به ماه رمضان ، مسلمانان این کشور به فکر ضیافت الهی در ماه مبارک بودند و با تشکیل اجتماعات و با همفکریهای مختلف در بین خودشان دنبال جمع آوری کمکهای مالی برای افطاریهای ماه مبارک رمضان بودند تا بتوانند در این ایام ، در مساجد خودشان سفره افطاری را پهن کنند . مشکلات اقتصادی مردم از یک طرف و گرانی و تورم بالا از طرف دیگر در سالهای اخیر سبب شده است تا متولیان همه مساجد نتوانند در ماه مبارک رمضان ، برای مردم مسلمان افطاری بدهند و لذا این امر آنها را بر آن داشت تا به فکر جمع آوری کمکهای مردمی باشند .

علاوه بر آن برخی از سفارتخانه های خارجی مثل ایران ، عربستان ، قطر ، کویت و ... هم به انحاء مختلف در این ایام تلاش می کنند تا کمکهای خود را در حوزه افطاری و یا توزیع بسته های مواد غذایی روانه جامعه اسلامی بکنند .توزیع بسته های خرما توسط برخی از سفارتخانه ها مثل عربستان سعودی چشمگیر است و مردم در ماه مبارک در تلاش هستند که این محصول و مواد غذایی از سفره افطاری آنها کم نشود .

مساجد مسلمانان هم در کنیا در این ماه عزیز و با برکت شلوغترین زمانهای خود را می گذراند و بالاخص در روزهای جمعه تمام مساجد کوچک و بزرگ مملو از نمازگذاران است و در برخی از مساجد ، مردم در بیرون از مسجد برای نماز می ایستند و این امر نشان از ارج نهادن به مقام نماز و ماه مبارک در این کشور است .

جامعه شیعی در کنیا هم در مقایسه با سالهای قبل روزهای خوبی را می گذراند .پراکندگی مراکز و مساجد شیعی در نایروبی ، مومباسا ، ناکورو ، لامو ، مالیندی و شهرهای دیگر و نیز افزایش تعداد آنها نسبت به قبل ، جنب و جوش زیادی را در بین آنها ایجاد کرده است . تربیت مبلغین و روحانیون تحصیل کرده شیعی هم مزید بر علت شده و این جامعه نوپا را پویاتر از قبل ساخته است .اگر چه با رحلت شیخ عبداللهی ناصر بزرگترین عالم شیعی در کنیا و شرق افریقا در دو سال قبل ثلمه بزرگی برای این جامعه بود ولی روی کار آمدن روحانیون تحصیلکرده جدید در این شهرها که در حوزه فقه ، اصول ، فلسفه و کلام به درجات خوبی رسیده و برای خدمت علمی و دینی به جامعه خودشان برگشته اند نور امید را در این کشور تابانده و امیدها را روزافزون ساخته است .

به کار افتادن تلویزیون المهدی و برخی از رادیوهای همسو در این کشور ، حوزه های علمیه در مومباسا ، لامو ، نایروبی و ناکورو هم  موجب رونق و افزایش آگاهی نسبت به تشیع در این کشور شده است و امروزه یک جوان کنیائی اگر بخواهد در مورد تشیع چیزی بیاموزد با فقدان روحانی و یا مرکز در این کشور روبرو نیست هر چند که این درخت نونهال برای تنومند شدن ، نیاز به آبیاری مستمر و حمایتهای همیشگی دارد تا بتواند از عهده مشکلات متعدد خود برآید . هر کدام از این موسسات بومی که پا به عرصه گذاشته اند و برخی از آنها سابقه بیش از 20 تا 25 سال دارند بدون مشکل هم نیستند که عمده مشکلات آنها اقتصادی و مالی است که نیازمند جذب کمکهای مردمی و خیرین هستند تا بتوانند خدمات بهتر و با کیفیتی را به جامعه شیعی ارائه دهند .

داستان هر کدام از این موسسات شیعی و نحوه تاسیس آنها خود حدیث مفصل دیگری را می طلبد و وقتی پای صحبت یک موسس حوزه علمیه نشستم وی گفت :من یک مسیحی بودم و با مطالعه و تحقیق و برای یافتن پاسخ سوالات خود در حوزه عقیدتی به سراغ اسلام و تشیع آمدم و سپس عاشق اهل البیت شدم و برای کسب معرفت دینی به قم مهاجرت کردم و با حضور بیش از 20 سال در قم ، خودم و دو فرزندم ملبس به لباس روحانیت شدند و در ادامه کار خود ، حوزه علمیه و تاثیرگذاری را در یکی از شهرهای کنیا راه اندازی کردم و در سالهای اخیر با فعالیت در حوزه فضای مجازی و تلویزیون محلی ، صدها نفر را به سمت تشیع هدایت کردیم. این فعالیتها در هیچ مقوله ای به جز عشق به مکتب اهل البیت (ع) و غنای این مکتب نمی تواند باشد و خود ائمه اطهار (ع) نظر عنایت بر این جریان داشته و دارند .

جامعه کنیا به دلائل متعدد یک جامعه باز و چند فرهنگی است و تعدد دینی و مذهبی را هم در آن شاهد هستیم و بردباری و تحمل پذیری هم در بین مردمان این کشور نسبت به همدیگر بالا است .این همزیستی مسالمت آمیز و تحمل پذیری مردم کنیا سبب افزایش دوستی در بین آنها شده و عناد و ستیز گروههای دینی و فرهنگی نسبت به همدیگر را بسیار کاهش داده است . دولت هم برای تحقق این امر تلاشهای زیادی نموده است و یکی از اهداف کمیسیون دولتی گفتگوهای دینی در کنیا که ریاست آن بصورت نوبه ای با یک مسلمان شیعه است ، ایجاد و گسترش همین تفاهم در بین پیروان ادیان مختلف در این کشور است .

جامعه شیعیان این کشور البته فقط در شیعیان بومی خلاصه نمی شود بلکه جماعت خوجه شیعیان اثناعشری در نایروبی و مومباسا را نیز به تعداد شیعیان دوازده امامی باید بیافزاییم که در تقویت بنیه شیعیان بومی بی تاثیر نبوده اند و امروزه اکثر فعالیتهای شیعیان بومی در مرکز و مسجد قدیمی جماعت خوجه اثناعشری در نایروبی انجام می شود.

اگر چه تعداد شیعیان بومی در کنیا دقیقا مشخص نشده است ولی تلاش دست اندرکاران این جماعت این است تا بتوانند در مناسبتهای مختلف همچون رمضان دسترسی به شیعیان دورافتاده در اقصی نقاط این کشور هم داشته باشند و با ارسال کمکهای غذایی آنها را در این ماه مبارک تا حدودی یاری نمایند و لذا از ابتدای این ماه گروههایی از کمیته مدیریت شیعیان بومی کنیا با سفر به شهرهای مختلف در تلاش برای کمک رسانی به شیعیان بی بضاعت بوده اند که همچنان ادامه دارد .

شیعیان شهر نایروبی از ابتدای ماه مبارک رمضان در روزهای شنبه و یکشنبه کلاسهای عقیدتی و آموزشهای دینی را در مسجد شیعیان پارک رود برگزار کردند و با همیاری و مساعدتهای مالی برخی از خیرین ، مراسم افطاری هم در این شبها بر پا می باشد . علاوه بر این مراسم ، شبهای قدر در این مسجد با حضور بیش از 300 نفر از شیعیان نایروبی و اطراف آن ، با تجمع در این مسجد مراسم لیالی قدر را به جای آوردند و این مراسم که قرائت قرآن ، مرثیه خوانی ، سینه زنی و قرائت جوشن کبیر و سایر ادعیه را شامل می شود از ساعت 9 شب آغاز و تا ساعت 3 صبح و گاهی هم تا اذان صبح ادامه می یابد . البته شیعیان خوجه اثناعشری در تلاش هستند تا 12 شب مراسم لیالی قدر آنها به پایان برسد .

شیعیان ایرانی در نایروبی هم با توجه به اینکه تعداد آنها زیاد نیست و مسجد خاصی هم ندارند  عمدتا در مراسم شیعیان اثناعشری خوجه شرکت می کنند و گاهی هم با دعوت رایزنی فرهنگی کشورمان در این کشور در مراسم شیعیان بومی در مسجد پارک رود حضور می یابند . البته علاوه بر این ، مراسمی هم توسط رایزنی فرهنگی و سفارت ج.ا.ایران در ایام لیالی قدر در محل سالن اجتماعات سفارت برگزار می شود که ایرانیان مقیم به همراه خانواده های دیپلماتهای ایرانی در آن مراسم هم شرکت می نمایند .