مقبره جهانگیر پس از مرگ امپراتور مغول در سال 1627 ساخته شد و در سال 1637 در زمان سلطنت پسر و جانشین وی شاه جهان تکمیل شد. در این دوره، امپراتوری مغول تمام شبه قاره هند را تحت کنترل داشت و لاهور به عنوان یک مرکز شهری و فرهنگی حیاتی بود. جهانگیر، دوستدار طبیعت، ابراز تمایل کرد که در شاهدره، که در آن زمان محوطه باغ های تفریحی واقع در سمت دور رودخانه راوی از قلعه مستحکم لاهور قرار داشت، دفن شود.
این مقبره در مرکز یک باغ و معماری گسترده به سبک ایرانی قرار گرفته است که برای ایجاد محیطی آرام برای بزرگداشت طراحی شده است. این باغ از طرح چار باغ (باغ چهار قسمتی) پیروی می کرد، طرحی که اولین بار توسط بابر، جد جهانگیر و بنیانگذار سلسله مغول در کابل معرفی شد. هر قسمت باغ به بخش‌های کوچک‌تری تقسیم می‌شد که توسط کانال‌های آبی که نماد چهار رودخانه بهشت بودند، مشخص می‌شد. گذرگاه‌های آسفالت‌شده این کانال‌ها را همراهی می‌کردند و فواره‌ها به‌طور استراتژیک در تقاطع‌های آن‌ها قرار می‌گرفتند تا فضای آرام را تقویت کنند.
آب از چاه هایی که در خارج از محیط باغ قرار داشتند گرفته می شد و به کانال هایی که در بالای دیوارهای محوطه تعبیه شده بود منتقل می شد. سپس با استفاده از جاذبه، آب به فواره‌ها و کانال‌های سطح زمین سرازیر شده و تلفیقی از طبیعت و معماری ایجاد می نمود.
در تقاطع اصلی باغ، خود مقبره قرار داشت که در ساختاری تک طبقه با مناره‌هایی در هر گوشه قرار داشت. تابوت سنگ مرمر سفید، واقع در مرکز مقبره، در داخل یک ساختمان ماسه سنگی قرمز قرار دارد که با نقوش پیچیده گلی و هندسی منبت کاری شده با سنگ مرمر تزئین شده است.
این مقبره باشکوه نشان دهنده پیچیدگی هنری و معماری امپراتوری مغول است و در عین حال قدردانی امپراتور جهانگیر از طبیعت و زیبایی را گرامی می دارد. این نمادی از میراث مغول و گواهی بر ظرافت جاودانه طراحی الهام گرفته از باغ ایرانی است.
نظر شما