۳۰ تیر ۱۴۰۴ - ۱۵:۰۴
جایزه صلح برای جنگ‌آفرین

تجاوز اسرائیل به ایران نتیجه صد سال نسل‌کشی فلسطینیان است، بخشی از پروژه گسترده آمریکا برای تغییر رژیم‌ها در قلب جهان اسلام، و بخشی بزرگ‌تر از طرحی برای مهار چین—دوست اثبات‌شده پاکستان—به‌عنوان رقیب جهانی.

"گذر کرده روزانی که تو با زبان دشمنان سخن می‌گفتی و ما سکوت اختیار می‌کردیم" — غالب

دولت پاکستان یک فرد را برای دریافت جایزه نوبل صلح انتخاب کرده—کسی که هم‌زمان تأسیسات هسته‌ای ایران را بمباران کرده و با ادعای مذاکره برای صلح در حال جعل ظاهر است. این اقدام نقض صریح قوانین بین‌المللی، منشور سازمان ملل، معاهده منع گسترش سلاح‌های هسته‌ای، اساسنامه آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و حتی قانون اساسی ایالات متحده است. او همچنین در تسهیل تجاوز اسرائیل علیه ایران—همسایه مسلمان پاکستان که از او در مسئله کشمیر و خصومت با هند حمایت کرده—نقش فعال داشته است.

تجاوز اسرائیل به ایران نتیجه صد سال نسل‌کشی فلسطینیان است، بخشی از پروژه گسترده آمریکا برای تغییر رژیم‌ها در قلب جهان اسلام، و بخشی بزرگ‌تر از طرحی برای مهار چین—دوست اثبات‌شده پاکستان—به‌عنوان رقیب جهانی.

آتش‌بس اعلام‌شده در ۲۴ ژوئن و بازی‌های مضحک ترامپ درباره جنگ و صلح، مسئولیت او در قبال کشته‌ها، خرابی‌ها و رنج‌های غیرنظامیان در ایران و سایر کشورهای مسلمان را کم نمی‌کند. به‌همین دلیل، این تصمیم برای همه پاکستانی‌های باعزت بسیار شرم‌آور بود.

گزارش‌های ابتدایی حاکی از آن بود که این تصمیم توسط فیلدمارشال گرفته شده، اما سریعاً در داخل پاکستان کمرنگ شد و چندان مطرح نشد—و گرچه به‌صورت رسمی تکذیب نشد، کاخ سفید آن را تأیید کرد. البته رییس دولت پاکستان این انتخاب را تأیید کرده است.

ترامپ برای دریافت جایزه نوبل شایستگی دارد همان‌قدر که "قصاب گجرات" (مودی) در هند و "قاتل جمعی" (نتانیاهو) در اسرائیل شایسته‌اند! به‌احتمال زیاد ترامپ—که تصور می‌کند چندین جایزه نوبل مستحق است—به واکنش عقب‌نشینی قطعی پاکستان دلخور شده است. اما در پی خشم گسترده در پاکستان و جهان اسلام، این انتخاب بار دیگر به چالش کشیده شد.

در سال ۱۹۷۲، ذوالفقار علی بوتو در کنفرانس سفرا در ازمیر گفت: کشورهای کوچک نمی‌توانند فقط به واقع‌گرایی سیاسی متکی باشند؛ در نهایت باید به حقوق بین‌المللی، اخلاق و هنجارها تکیه کنند.

منشور سازمان ملل تأکید می‌کند که "نسل‌های آینده باید از بلاهای جنگ مصون بمانند". پیش‌تر دادگاه نورنبرگ جنگ‌افروزی را "بالاترین جرم بین‌المللی" خوانده بود؛ جرمی که شامل نسل‌کشی نیز می‌شود.

امروزه جرم تجاوز تحت بررسی دادگاه بین‌المللی کیفری است؛ اما ترامپ تهدید کرده اگر سربازی آمریکایی به این دادگاه سپرده شود، واشنگتن به آن حمله می‌کند. ذکر این نکته لازم نیست که هیچ کشوری بعد از جنگ جهانی دوم به اندازه آمریکا مرتکب جنایات بین‌المللی نشده است.

بر اساس گفته نوام چامسکی، همه رؤسای جمهور آمریکا پس از جنگ جهانی دوم مرتکب تجاوز غیرقانونی بدون تأیید کنگره شده‌اند—جرم‌هایی طبق قانون اساسی آمریکا.

به‌تازگی، ترامپ سفر چهار قاضی ICC را ممنوع کرده، چون آنها جرایم جنگی سربازان آمریکایی را تعقیب کرده‌اند. این‌که آمریکا اساساً موافقتنامه دادگاه را تصویب نکرده، او را از نظارت آن مبرا نمی‌سازد، چرا که این دادگاه مجرمانی را از کشورهایی تعقیب می‌کند که اصلاً آن را نپذیرفته‌اند.

در خاورمیانه، اسرائیل بیش از آن‌که ادعاگر جرأت باشد، سگِ جنگ آمریکا است—و در نهایت ترامپ را حمایت می‌کند. پس از خروج از قدرت، احتمالاً ترامپ و نتانیاهو با اتهاماتی به زندان می‌روند. این‌گونه "صلح طولانی" برای آنها مناسب نیست.

اسرائیل مدعی شده که از بمب اتمی ایران "تهدید وجودی" حس می‌کند—دروغی آشکار. اسرائیل خود با اشغال فلسطین یک جنایت بزرگ مرتکب شده، و امروز تهدید وجودی برای چند کشور منطقه محسوب می‌شود.

طبق طرح پنتاگون پس از ۱۱ سپتامبر—که توسط ژنرال وسلی کلارک افشا شد—هدف تغییر رژیم در هفت کشور منطقه بود، به‌ویژه ایران. وقتی همه آن‌ها انجام شدند، آیا نوبت ترکیه و پاکستان نخواهد رسید؟

ایران قبلاً پیشنهاد منطقه بدون تسلیحات هسته‌ای عربی را پذیرفته بود. بعداً در ۲۰۱۵ تحت JCPOA تعهد داد غنی‌سازی را زیر ۳٫۷٪ نگه دارد. تنها بعد از خروج ترامپ از این توافق، غنی‌سازی ایران به ۶۰٪ رسید—که هنوز خیلی پایین‌تر از سطح تسلیحات هسته‌ای بود.

جمهوری اسلامی همواره وجود برنامه بمب را رد کرده است و آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و اطلاعات آمریکا هیچ‌گاه بمب هسته‌ای ایران را تأیید نکرده‌اند.

برگشت ترامپ اعتبار اخلاقی اروپا و ناتو را نابود کرد و راه برای جنگ‌های آمریکا در خاورمیانه هموار شد. متأسفانه، نخبگان منطقه‌ای با بازی‌های دوگانه به‌دنبال بقای خود بوده‌اند.

در پایان، پاکستان در منازعه اخیر با هند احترام بین‌المللی قابل‌توجهی کسب کرد—حداقل به‌خاطر آموزش و پشتیبانی فنی حیاتی چین. حال، چین در برابر تعلل ظاهری پاکستان به بازی در برابر دشمنان مشترک چه واکنشی خواهد داشت؟ آیا هنوز می‌تواند به کشوری نرم و دوپهلو اعتماد کند؟ دیر یا زود ممکن است نومید شود.

نویسنده: اشرف جهانگیر قاضی

https://www.dawn.com/news/1919895/peace-prize-for-the-war-maker

کد خبر 24466

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
9 + 5 =