هند دومین کشور پرجمعیت دنیا می باشد و قریب به یک ششم جمعیت دنیا را در خود اختصاص داده است. تنوع نژادی، فرهنگی، زبانی و مذهبی به این کشور چشم اندازی شگرف از همزیستی مسالت آمیز میان اعتقادات گوناگون بخشیده است.

این کشور پهناور گهواره یکی از پنج تمدن کهن گیتی و وارث فرهنگ شکوهمند و گوناگونی است. طی گذشت پنجاه سال از استقلال، خود به پیشرفتهای دامنه داری در زمینه های اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، علمی، فرهنگی و صنعتی دست یافته و با توجه به موقعیت خاص جغرافیایی خود در منطقه آسیا و دستیابی به دانش هسته ای و قدرت نظامی چشمگیر طی نیم قرن اخیر به آرامی در جهت ایفای نقشهای فرا منطقه ای و بلکه جهانی گام بردارد.

اقلیت ها در هند نیز در فضای آرام در حال فعالیت های اقتصادی و بازرگانی روزمره خود هستند. یکی از این اقلیت ها کلیمیان هند هستند. در یکی از افسانها آمده است که یهودیان برای اولین بار در زمان پادشاهی حضرت سلیمان (ع) هنگامی که بین سرزمین اسرائیل و ساحل مالابار که شهر کوچین (منطقه ای در ایالت کرالا) در آن واقع شده است، روابط تجاری در زمینه چوب ساج، ادویه، عاج و طاووس برقرار بود، در هند مستقر شدند. در روایت دیگر ورود آنها به هند به زمان آشوری در سال ۷۲۲ پیش از میلاد نسبت داده شده است و بعضی از روایات هم ورود کلیمیان را نتیجه تبعید بابلی در ۵۸۶ یا پس از ویرانی معبد دوم در ۷۰ میلادی دانسته اند.

 هیچ سندی معتبر در این زمینه وجود ندارد اما اکثر محققان معاصر تاریخ این حادثه را زمانی بین اوایل قرون وسطی می دانند. در کتاب مقدس انجیل هم اولین بار در ارتباط با هند از یهودیان نام برده شده است.

در کتاب ایستر نیز که قدمت آن به قرن دوم پیش از میلاد می رسد، به فرمانهائی اشاره دارند که بوسیله آشوروس در مورد کلیمیانی که در سراسر استانهای امپراطوریش از هردو تا کوش پراکنده بودند، صادر شده است. هودو واژه ای عبری برای هند است. کوش نیز همان اتیوپی است.

قدیمی ترین سند در اقامت دائمی این اقلیت کوچک در هند بر روی دو بشقاب مسی درج شده است که هم اکنون در کنیسة اصلی شهر کوچین نگهداری می گردد. این دو بشقاب که با زبان تامیل باستانی نوشته شده اند، امتیازی را که به شخصی به نام "ژوزف ربان" بوسیله "باسکار راوی ورارما" حاکم هندو مذهب قرن چهارم مالابار داده شده است، به تفضیل  شرح داده است. طبق این نوشته ها، حاکم مذکور، روستای "انجووانام" به معنای "پنج طبقه اجتماعی" را به یهودیان پاداش داد، زیرا اعتقاد بر این بود که یهودیان خدایان پنج طبقه پیشاوران هستند. در این بشقاب ها درعین حال آمده است که "انجوونام" در مالکیت نسلهای بعدی این یهودیان «تا زمانی که جهان برقرار است و ماه در آسمانی می تابد» باقی خواهد ماند.

مسافران یهودی، مسلمان و مسیحی قرن دوازدهم همگی مناطق یهودی نشین اطراف شهر ساحل کوچین (در ایالت کرلا) را شرح داده اند. جامعه اصلی یهودیان در شمال این شهر در منطقه کرانگانور مستقر بودند. در سال ۱۱۶۷ بنیامین تولا نوشت که هزار نفر از یهودیان در آنجا ساکن هستند و قانون را رعایت می کنند و کتاب قرآن  و کتاب انبیا را در اختیار دارند.

کلیمیان پس از اینکه صاحب این دو بشقاب به عنوان قباله ای شدند، به مدت بیش از هزار سال با رفاه و خوشی در انجووانام زندگی می کردند، سپس با منقرض شدن دودمان پادشاهی "ربان" اختلاف میان دو برادر از خانواده اشرافی بر سر ریاست این امیر نشین بالا گرفت. برادر کوچکتر پشتیبانان متعددی در میان اهالی بدست آورد، بطوریکه برادر بزرگتر را به قتل رساندند و شاهزادگان ممالک مجاور نیز دخالت کردند و به طور کلی آنجا را از دست یهودیان گرفتند. در سال ۱۳۴۸ این دو برادر با پیروانشان به کوچین گریختند و در آنجا کنیسه "کوچانگادی" را تاسیس کردند.

در سال ۱۵۲۴ اقوام مور به بهانة اینکه یهودیان تجارت فلفل را به انحصار خود درآورده اند به باقیمانده یهودیان انجووانام جمله کرده و کنیسه ها را به آتش کشیدند. این ویرانگری به حدی گسترده بود که هنگامی که پرتغالی ها بعد از چند سال راهی این دیار شدند، تنها این جمعیت اقلیت بی خانمان را که مدت بیش از چهل سال با آوارگی و بیچارگی به سر برده بودند مشاهده کردند و سرانجام همگی با حمایت پرتغالی ها به کوچین مهاجرت کردند. از یک سو پرتغالی ها طرح های برای آبادانی هر چه بیشتر کوچین انجام می دهند و  از سوی دیگر یهودیان در کشورهای اسپانیا و پرتغال برای فرار از دادگاهای تفتیش عقاید به این منطقه روانه شدند و در نتیجه این امر باعث رشد جمعیت آنان گردید.

باید بدین نکته نیز اشاره کرد که در قرن نوزدهم به بعد گروهای مهاجر کوچکی از کشورهای عراق، ایران و سوریه اکثرا نیز به صورت بازرگان در مومبای و کلکته استقرار یافتند.

مهمترین اقلیت یهودی هند «کلیمیان کوچینی» می باشند. آنها به این دلیل کوچینی نامیده می شوند که از مدت ها پیش در این شهر که در جنوب هند واقع است، بسر برده اند اما عملا اولین یهودی نشین کوچین نبودند، بلکه به فاصلة کمی از شهر کوچین در شمال آن در قصبة کودونگار که نام رسمی آن کرانگانور است، اولین یهودی نشین تاسیس گردید. کلیمیان کوچین تمام سنت های آیین یهودیت را می دانستند و آنها را بطور کامل رعایت و حفظ می کردند. آنها در عید فصح بسیار سختگیر بودند و حتی به غیر یهودیان اجازه نمی دادند در طول این دوره به ظروف پخت و پز دست بزنند.

در اوج شکوفایی اجتماعی در دهة ۱۹۴۰ جمعیت یهودیان در ایالت کرلا تقریباً ۲۸۰۰ نفر بود، اما پس از استقلال هند ترکیبی از سردرگمی و دیدگاه های صیونیستی اکثر کلیمیان کوچین را وادار کرد که از آنجا

بروند و پراکنده شوند. خیلی از آنها نگران این بودند که ممکن است که کشور سوسیالیستی شود. کسانی که به جا ماندند از ثروتمندترین اهالی این جامعه بودند. آنها نمی خواستند که ثروت و رفاه خود را در این جابجایی به مخاطره بیندازند که در نتیجه امروز از جمله ثروتمندان مهم جامعه می باشند.

سال ۱۳۹۶