جنبش پگیدا که در اکتبر ۲۰۱۴ شکل گرفت، به عنوان «اروپایی‌های میهن‌پرست علیه اسلام‌گرایی» شهرت یافت. در سال‌های ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶، این گروه هزاران نفر را به خیابان‌های درسدن کشاند، اما در سایر شهرهای آلمان استقبال از آن به مراتب کمتر بود. در سال ۲۰۲۱، اداره حفاظت از قانون اساسی آلمان این جنبش را به عنوان یک گروه افراطی شناسایی کرد و رهبر آن، لوتس باخمان، که سوابق کیفری متعددی دارد، به‌طور رسمی به عنوان یک راست‌گرای افراطی شناخته شد. باخمان اخیراً اعلام کرد که به دلایل مالی و سلامتی، آخرین تجمع پگیدا در دهمین سالگرد تأسیس آن برگزار خواهد شد. او همچنین از برنامه‌هایی برای پادکست‌ها و تولید محتوا در رادیو و تلویزیون در آینده خبر داد.
پیامدهای اجتماعی و سیاسی
به گفته فورلندر، پگیدا گفتمان عمومی را به سمت رادیکالیسم و عادی‌سازی نفرت سوق داد و به تشدید تقابل شرق و غرب آلمان کمک کرد. او معتقد است که بحران مهاجرت در سال ۲۰۱۵ نیز به این جنبش و حزب AfD جانی دوباره بخشید. اما پگیدا نه تنها در راست‌گرایان افراطی، بلکه در میان مخالفان نیز موجی از اعتراضات متقابل به راه انداخت و به بخشی از نبرد گسترده‌تر جامعه مدنی آلمان تبدیل شد.
افول تدریجی
با گذشت زمان و کاهش حمایت عمومی، جنبش پگیدا از صحنه سیاسی محو شد. تا اوایل ۲۰۲۰، این گروه ۲۰۰ تجمع برگزار کرد و طی چهار سال و نیم بعد تنها ۴۹ تجمع دیگر شکل گرفت. اکنون، اعلام پایان اعتراضات خیابانی با تجمع شماره ۲۵۰ به‌نوعی نقطه پایانی برای جنبشی است که روزگاری توجه افراط‌گرایان داخلی و خارجی، از جمله گرت ویلدرز و بیورن هوکه، را به خود جلب کرده بود.پایان پگیدا نشانه‌ای از محدودیت‌های افراط‌گرایی در جوامع دموکراتیک است، هرچند تأثیرات منفی آن همچنان در جامعه باقی خواهد ماند.
نظر شما