حتی زمانی که سریلانکا درگیر ناآرامی های سیاسی و جنگ داخلی بود، به ویژه هنرهای رقص به طور گسترده انجام می شد. یکی از ویژگی های نمایش های سریلانکا، راهپیمایی های مختلف مرتبط با جشنواره های دینی است، با رقصندگان و نوازندگان رقص که در خیابان ها یا در حیاط معبد حرکت می کنند. راهپیمایی ها اغلب شامل حرکات آکروباتیک هستند.  بسیاری از آیین های روستایی، همراه با رقص و نمایش، هنوز هم انجام می شود. اینها شامل سانی (آیین جن گیری سینهالی) و کولام (یک نمایش رقص سنتی) است که هنوز در روستاها انجام می شود، اما متناسب با صحنه مدرن اقتباس شده است.

دکتر جوکا او میتانین از آکادمی تئاتر هلسینکی نوشت: مانند اکثر سنت های آسیایی، در سریلانکا نیز تقریباً تمام سنت های نمایشی از طریق رقص اجرا می شود. بنابراین رقص و نمایش از یکدیگر جدایی ناپذیرند. موسیقی همراه عمدتاً توسط طبل و سایر سازهای کوبه ای ارائه می شود و اغلب رقصندگان در حین رقص سازها را می نوازند. بنابراین، موسیقی و رقص بسیار نزدیک به یکدیگر هستند.

اساساً، فنون رقص و سنت‌های نمایشی که از آنها استفاده می‌کنند، به دو دسته اصلی تقسیم می‌شوند: سنت‌های کشور بالا و سنت‌های کشور پایین‌تر. سنت‌های کشور بالا  مناطق تپه ای پادشاهی کاندیان سابق را در بر می گیرد، از این رو این سنت به رقص های کندیان معروف است. سنت‌های کشور پایین‌تر به مناطق ساحلی جزیره اطلاق می شود.  در واقع، دسته سومی نیز وجود دارد، به اصطلاح سنت میانی کشور، که عناصری از دو دسته دیگر را در هم می آمیزد. همه این سنت‌ها پیشینه دینی و اسطوره‌ای کم و بیش مشترکی دارند، در حالی که در تکنیک‌های رقص و موسیقی طبل همراه با هم تفاوت دارند.

انرژی زیادی برای زنده نگه داشتن سنت های رقص سریلانکا صرف شده است. امروزه تکنیک رقص کندیان که زمانی در اختیار مردان بود، به رقصندگان زن نیز آموزش داده می شود، البته فقط به صورت اقتباسی. مؤسسه مطالعات زیبایی شناسی، بخشی از دانشگاه کلانیا در نزدیکی کلمبو، آموزش رقص را ارائه می دهد. مدارس خصوصی رقص و موسیقی شرقی و غربی را آموزش می دهند. یک گروه رقص ملی به طور منظم اجرا می کند.

تاریخچه و خاستگاه رقص در سریلانکا

رقص ها از ۶۰۰ سال قبل از میلاد در سریلانکا اجرا شده است. در روزگاران قدیم، رقص نه تنها نوعی سرگرمی بود بلکه جزء ضروری تشریفات و مراسم مهم بود. نفوذ بودیسم آنها را فروتن نگه می دارد.  تواریخ باستانی ماهاوامسا رقص های باستانی را توصیف می کند که توسط کاهنان رهبری می شد. گفته می شود زمانی که پادشاه معروف ویجایا در سال ۵۴۳ قبل از میلاد به سریلانکا رسید، پس از شنیدن موسیقی عروسی شروع به رقصیدن کرد. برای مدت طولانی بسیاری از رقص های سنتی فقط توسط مردان اجرا می شد. با این حال، با توجه به شواهد بصری مانند مجسمه‌های معبد، به نظر می‌رسد که سنت رقص زنان تنها در اواخر دوره کاندیان پس از ورود اروپایی‌ها کنار گذاشته شده است.

دکتر جوکا او میتانین از آکادمی تئاتر هلسینکی نوشت:  هنوز سنت های رقص و تئاتر زیادی در سریلانکا وجود دارد. قدیمی ترین آنها برخی از آیین های عامیانه، به ویژه مراسم جن گیری است که با هدف آرام کردن ارواح شیطانی مختلف انجام می شود. این اشکال از جمله تویل (tovil) و سنی (Sunny) هستند. یکی از ویژگی های بیشتر آیین های عامیانه استفاده از ماسک های رنگارنگ است. به عنوان مثال، سنی یک سیستم ماسک پیچیده با ده ها نوع مختلف ماسک ایجاد کرده است.

کولام، یکی از اشکال تئاتر ماسک (نقابدار)، به یک تئاتر عامیانه با طرح‌های ساختاری ضعیف و تعداد سهام سرگرم‌کننده تبدیل شده است. پیش از این، اشکال دیگری از تئاتر عامیانه مانند ناتاکاما (nadagama) و نورتی (nurthi) وجود داشت که از هند گرفته شده بود. هر دو اکنون منقرض شده اند، اما در اوج خود در اوایل قرن بیستم، سبک و مهارت تئاتر ماریونت سریلانکا، روکادا را تحت تاثیر قرار دادند.

در مورد خاستگاه رقص، برخی گمان می‌کنند که انسان اولیه که در جوامعی در حاشیه رودخانه‌ها زندگی می‌کرده، رابطه نزدیکی با طبیعت داشته است. انسان از ابتدا از پدیده های طبیعی مانند سیل، خشکسالی و طوفان می ترسید و برای خشنود ساختن خدایان و استفاده از قدرت های ماوراء طبیعی آنها برای کمک و محافظت از آنها، شروع به تقدیم نذورات در  مراسمات همراه با رقص کرد.

گفته می شود که مفهوم رقص در سریلانکا با کوهمباگانکریا در قرن ۴ قبل از میلاد آغاز شد. در دوره پاندوکابهایا که در آن مردم برای جلوگیری از بلایای طبیعی و بیماری از رقص در مراسم آیینی استفاده می کردند. ماهاوامسا، وقایع نگاری تاریخی بزرگ سریلانکا، رقص صفوف بقایای دندان را در دوره آنورادهاپورا (۳۷۷ قبل از میلاد تا ۱۰۱۷ پس از میلاد) توصیف می کند. نفوذ هند در اواخر دوره پولوناروا (۱۰۵۵ قبل از میلاد تا ۱۲۳۲ پس از میلاد) غالب شد. پادشاهی کندیان (۱۴۶۹-۱۸۱۵) یک فرم رقص مستقل با نفوذ هندو داشت. یک فرم رقص در جنوب در زمان پادشاهی کاوندیسا (قرن اول قبل از میلاد) توسعه یافت. رقص ساباراگامووا در کوته، پادشاهی که در قرن پانزدهم در سریلانکا شکوفا شد، سرچشمه گرفت.

گام‌های مهم در سکولاریزاسیون تدریجی رقص‌های کندی زمانی رخ داد که در سال ۱۹۱۶ در راهپیمایی سالانه کندی پراهرا گنجانده شدند و بعداً در دهه ۱۹۵۰، زمانی که آنها استاندارد شدند و در برنامه‌های درسی مدارس و مؤسسات هنری گنجانده شدند.

چیتراسنا (۱۹۲۱-۲۰۰۶) از پیشگامان باله سینهالی بود و پایه های تئاتر رقص مدرن را در سریلانکا پایه گذاری کرد. واجیرا چیتراسنا (۱۹۵۱-۲۰۰۴) همسر چیتراسنا و شریک رقصنده و در نوع خود یک نابغه بود. رقص های کاندیان ابتدا توسط چیتراسنا و بعداً توسط بسیاری از رقصندگان دیگر به صحنه مدرن اقتباس شد. اخیراً بسیاری از رقصندگان از تکنیک های سریلانکا به عنوان پایه ای برای آثار معاصر استفاده کرده اند.

انواع رقص های سریلانکا

چهار نوع  رقص اصلی در سریلانکا وجود دارد:

1. رقص های کاندیان "Udarada" مرتبط با تپه های اطراف کندی.
2. رقص شیطان  "Pahatharata"  و "ruhunu" از ساحل جنوبی و سرزمین پایین.
3. رقص های ماسک داخلی.
4. "sabaragamuwa" برای ارتفاعات غربی.

بسیاری از رقص ها به طور سنتی فقط توسط مردان اجرا می شد، اما اکنون بسیاری از زنان در رقص ها شرکت می کنند، حتی آنهایی که زمانی قلمرو رقصندگان مرد بودند. بسیاری از رقصندگان متعلق به کاست های رقص سنتی هستند و رقص ها توسط پدران و معلمان به فرزندان و دانش آموزانشان منتقل می شود.

به طور سنتی، فقط مردان در رقص کندیان شرکت می کردند. طبل هایی به نام Udarata Peraya یا gataberay رقص را همراهی می کنند. نمایش‌های زیادی در رقص کشور پایین وجود دارد که شامل maru sanniya، giri devi و shanthi karma می‌شود. کولام متعلق به این دسته است، اما از ماسک استفاده می کند. طبل معروف به pahatha rata beraya یا yak beraya یا  thovil beraya این رقص را همراهی می کند. رقص ساباراگامووا عمدتا توسط مردان انجام می شود اما زنان مجاز به شرکت هستند. سیندو ماترایا، گامان ماترایا، یاکپادا ماترایا، پاتو تالا ماترایا نمونه‌هایی از این نوع رقص هستند. طبل هایی به نام daula یا thammattama همراه این رقص بودند. رقص Bharata Natyam نیز وجود دارد.

رقص های معروف سریلانکا

1. مایورا نادوما (رقص طاووس) صحنه هایی از زنان را نشان می دهد که حرکات زیبای طاووس را به تصویر می کشد. طبق اساطیر، این پرنده ای است که اسکاندا، خدای جنگ سریلانکا را حمل می کند. این طاووس توسط بودایی ها و هندوها پرستش می شود.
2. پانترو ناتوما از ابزار اصلی موسیقی مورد استفاده، پانترو، که شبیه به تنبور است، نامگذاری شده است. ریتم نیز توسط طبل های همراه ارائه می شود. این رقص مسیری را که سربازان سینهالی به سوی جنگ طی می کنند نشان می دهد. پانترو با مهارت و استعداد زیادی توسط رقصندگان، که یک سری فرم های آکروباتیک و ریتمیک پر جنب و جوش ایجاد می کنند، به کار گرفته می شود.
3. راکشا ناتوما (رقص شیطان) یک رقص ماسک سریلانکای جنوبی با ماسک‌های راکشا (شیطان) است که نماد مبارزه بین مار کبری و پرنده است. این رقص برای بیرون کردن شیاطین از افراد تسخیر شده استفاده می شود و هنوز هم اعتقاد بر این است که یک درمان موثر برای سلامت روان در سریلانکا است.
4. لی کلی ناتوما در تمام نقاط کشور به ویژه در جشنواره هایی که رقصندگان زن و مرد در آن شرکت می کنند، محبوب است. هر رقصنده دو چوب دارد و صدای به هم خوردن چوب ها و صدای طبل ها ریتم را برای رقصندگان فراهم می کند.
5. رابان ناتوما یک رقص محلی سنتی است که از رابان، یک ساز موسیقی طبل مانند استفاده می کند. رقصنده معروف آث ناتوما  تقریباً یک پا قطر دارد و توسط رقصندگان زن و مرد به اشکال مختلف نواخته و استفاده می شود. موسیقی ربان این آواز  را همراهی می کند.
6. دیوال ناتوما شامل سکانس‌های رقصی است که برای مصونیت عمومی از تأثیرات شیطانی و برای درمان بیماری‌های خاص اجرا می‌شود. این بخشی از مراسمی است که با دین عامیانه مرتبط است. حرکات پر جنب و جوش رقصندگان از فرم های رقص مناطق جنوبی سریلانکا گرفته شده است.

رقص های سرگرم کننده در سریلانکا

امروزه بسیاری از رقص ها به عنوان انواع سرگرمی در نظر گرفته می شوند. این رقص ها اغلب در رویدادهای توریستی اجرا می شوند. نمایش های رقص بیشتر شب ها در سالن انجمن هنرهای کندیان در کندی برگزار می شود. این اجراها از ساعت ۱۸:۰۰ شروع می شود و ۳۰۰ روپیه هزینه دارد و شامل رقص های کندیان، رقص ماسک‌ها و راهپیمایی آتش، و همچنین رقص پوجا است که به خدایان نگهبان ادای احترام می کند و به مربی رقصنده احترام می گذارد. رقص کبرا که حرکات یک مار کبری و تلاش یک مار کبرا برای رام کردن آن را به تصویر می کشد. مایورا یاناما، رقصی که حرکات طاووس را به تصویر می‌کشد. رقص رابان، که دارای طبل پرانرژی است. همه این رقص ها بسیار ورزشی هستند و دارای پرش های سبک کونگ فو، ایستادن روی دست و برگرداندن به پشت هستند.

ماکول برا (نمایش های تشریفاتی) آیین‌های رقصی را به نمایش می‌گذارد که از دیرباز وجود داشته است. دمیدن صدف حلزون یک دعای سنتی در آغاز هر مراسمی است و طبل  جزء لاینفک این مراسم است. این یک رسم باستانی سینهالی است که هنگام جستجوی برکات خدایان نگهبان کشور، موسیقی آیینی ارائه دهند.

وس  ناتوما در فرم رقص کاندیان بسیار مهم است. وس لباس سنتی یک رقصنده کاندیان است. شصت و چهار تزیین لباس را تکمیل می‌کنند که به طور سنتی درخشش آنها نماد پرتوهای خورشید است. سالها آموزش سخت لازم است تا یک رقصنده به وضعیت یک رقصنده کامل وس  برسد.

جینی سیسیلا (رقص آتش) اهل جنوب سریلانکا است. این نشان دهنده قدرت جذابیت بر آتش و بیست و هفت شیطان است که می توانند بشریت را به دردسر بیندازند. ایمان مطلق رقصندگان آتش آنها را از شعله های آتش محافظت می کند. این رقص شامل خوردن آتش نیز می شود.

کولو ناتوما (رقص برداشت) یک رقص محلی سنتی است که توسط زنان روستایی برای جشن برداشت محصول فراوان اجرا می شود. این رقص صحنه هایی از برداشت تا خرمن دانه ها را به تصویر می کشد. این یک رقص شناور است که فرصت های زیادی برای نشان دادن ظرافت زنانه، رقصیده شده با ضربات سبک طبل و موسیقی تحسین برانگیز نواز ارائه می دهد.

پوجا ناتوما دخترانی را نشان می‌دهد که چراغ‌های نفتی را حمل می‌کنند و مهارت‌های رقص خود را به خدایان نگهبان تقدیم می‌کنند. ناتوما به معنای رقص است.

راه رفتن روی آتش همیشه باعث خوشحالی جمعیت است. منشا راه رفتن در آتش را می توان در داستان حماسی راما و شاهزاده  سیتا جستجو کرد. پادشاه سریلانکا راوانا شاهزاده سیتا را از هند ربود. هنگامی که شوهرش (پادشاه هند) راما او را به دست آورد، عفت خود را با راه رفتن روی آتش، بدون آسیب، در طول اقامت اجباری خود با راوانا، ثابت کرد. فداییانی که پیاده روی روب آتش انجام می دهند، به دنبال برکات الهی الهه کاتاراگاما و پاتینی هستند.

رقص کندیان

رقص های کندیان از کندی، آخرین پایتخت سلطنتی سریلانکا سرچشمه می گیرد و هنوز هم اجرا می شود. با در نظر گرفتن رقص های سنتی سریلانکا و رقص های ملی سریلانکا، این رقص ها به طور سنتی توسط مردان اجرا می شود و خالص ترین شکل رقص سینهالی محسوب می شود. رقصنده ها به طور سنتی به یک کاست رقص تعلق دارند و پدران رقص های خود را به پسران خود منتقل می کنند.

ریتم رقص های کندیان به طور سنتی توسط سنج و طبل ارائه می شود. طبل های مرتبط با خدایان خاص و ریتم های خاص مقدس در نظر گرفته می شوند. رقصندگان مرد از کندی یک لباس نخی نازک سفید می پوشند که در کمر جمع شده و با یک کمربند تزئین شده سنگین در جای خود نگه داشته شده است. زیر پیراهن جمع شده یک شلوار نخی سفید است. سینه بند تزئین شده پوشیده شده است. از دیسک و مهره های نقره ساخته شده است. این کلاه از نقره ساخته شده و با نگین تزئین شده است.

گتا برا مهمترین نوع طبل در رقص کندیان است. همچنین "gete-bere" تلفظ می شود، و همچنین به عنوان "magul bere" شناخته می شود، از یک قطعه چوب حکاکی شده از درخت Ehela، Kohomba یا Kos ساخته شده است و گفته می شود که در اصل بر اساس طرحی که توسط خدای متعال، ماها برهما ارائه شده، ساخته شده است. درام در انتها و سمت راست مخروطی می شود. یک طرف پوست از میمون و طرف دیگر پوست از گاو می آید. هر کدام صداهای متفاوتی تولید می کنند. بند و رشته های کناره ها از پوست گوزن ساخته شده اند. می توان آنها را سفت کرد تا کشش مورد نظر را فراهم کند. طبل معمولاً به دور گردن بسته می شود و با دو دست نواخته می شود. دانش آموزی که آموزش استفاده از گتا برا را شروع می کند باید دوازده تمرین اساسی را تمرین کند.

دکتر جوکا او میتانین نوشت: رقص‌های کاندیان، یا در بالای کشور، به عنوان سنت رقص کلاسیک سریلانکا در نظر گرفته می‌شوند. این تکنیک که تا حدی از جنوب هند مشتق شده است، بر پویایی، پا زدن قدرتمند، پریدن و چرخش تمرکز دارد. این مجموعه گسترده ای دارد که تا حدی برگرفته از رقص تشریفاتی بومی باستانی است که تا حدودی تحت تأثیر رقص های هند جنوبی است. رقص های کندیان شاید مهم ترین صادرات فرهنگی کشور در حال حاضر باشد. با این حال، هنوز هم می توان تماشایی ترین اجراها را در زمینه دینی مشاهده کرد، به ویژه در طول راهپیمایی سالانه کندی پراهرا در شهر کندی.

انواع اصلی رقص کندیان

پنج نوع اصلی رقص کندیان وجود دارد:

1. وس
2. نایاندی
3. اودتاکی
4. پانترو
5. وانان

رقص وس برگرفته از روسری نقره‌ای است که بخشی از آیین باستانی کوهمبا است که شیاطینی را که در درخت کوهمبا زندگی می‌کنند رانده می‌شود. این توسط رقصندگان سطح بالا به نام "yakdessa" که لباسی با ۶۴ زیور به تن دارند اجرا می شود. برای یک رقصنده سالها آموزش سخت لازم است تا به نقطه پوشیدن چنین لباسی برسد. Yakdessa در یک مراسم مفصل در یک معبد بودایی آغاز شد.

رقصندگان نایاندی به طور سنتی در طول آماده سازی اولیه برای جشنواره Kohomba Kankariya (رقص شیطان)، هنگامی که لامپ ها روشن می شود و غذا به شیاطین داده می شود، اجرا می کنند. این رقص زیباست. رقصندگان عمامه‌های سفید و لباس‌های سفید، زنجیر نقره‌ای، بشقاب‌های شانه‌ای برنجی و مهره‌کاری روی مچ پا و سینه‌شان می‌پوشند.

اودتاکی رقصی است که در طول پراهرا در کندی اجرا می شود. این طبل که از یک طبل دستی لاکی ساعت شنی شکل گرفته شده است، توسط رقصندگان سینه برهنه با عمامه سفید، بازوبند برنجی، گوشواره های نقره ای، نوارهای سینه مهره دار و دامن های نخی سفید تا مچ پا با سه ردیف قلاب در دور کمر  اجرا می شود. گفته می شود این طبل هدیه ای از سه خداست و صدای آن از ویشنو می آید. نواختن طبل دشوار است. برای تغییر گام می توان آن را سفت و شل کرد.

رقص پانترو از روی ساز موسیقی تنبورنی که به الهه پتینی تقدیم شده است، نامگذاری شده است. گفته می شود قدمت این ساز به زمان بودا برمی گردد و در اصل برای جشن گرفتن پیروزی های نظامی اجرا می شد. این لباس شبیه لباس رقصندگان اودتاکی است.

رقص‌های وانان از آهنگ‌های مقدسی نام‌گذاری می‌شوند که به حیوانات، خدایان، طبیعت، افسانه‌ها، هنرهای عامیانه و متون مقدس ادای احترام می‌کنند. ۱۸ وانان وجود دارد. رقص‌های انفرادی از فیل‌ها، صدف‌ها، مارهای کبرا، میمون‌ها، تیرها، موجودات خزنده، پروانه‌ها و پادشاهان الهام می‌گیرند. قسمت‌هایی از رامایانا به عنوان الهام‌بخش برای رقص‌های دیگر است.

تاریخچه رقص کندیان

دکتر جوکا او میتانین نوشت:  به طور کلی پذیرفته شده است که ریشه رقص های کندیان در یک آیین روستایی باستانی به نام کوهمباگانکریا  نهفته است. این یک مراسم عامیانه مهم در بخش‌هایی از پادشاهی کندیان بوده است. موسیقی و رقص را با هم ترکیب می کرد. مانند بسیاری از اسطوره های تولد در سنت های نمایشی سریلانکا، داستان منشا کوهمباگانکریا به ما در مورد دخالت موجودات ماوراء طبیعی برای شفای یک پادشاه می گوید. آیین اصلی امروزه کمیاب است، اما برخی از رقص های آن در  رقص های کندیان گنجانده شده است.

گفته می شود شکل هندی جنوبی، به ویژه شکل تأثیرگذار کرالا، در اوایل قرن هجدهم، زمانی که پادشاه کندیان رقصندگان و نوازندگان کرالا را به دربار خود دعوت کرد، سرچشمه گرفت. با این حال، این تنها می تواند موج دیگری از نفوذ هند باشد، زیرا برخی از سنت های موسیقی و رقص بودایی ممکن است قبلاً از هند اقتباس شده باشند، زمانی که بودیسم در سریلانکا در قرن های قبل از میلاد پذیرفته شد.

در سال ۱۹۱۶، رقص‌های کاندیان به مراسم سالانه پراهرا از یادگار دندان مقدس اضافه شد. بدین ترتیب برای اولین بار رقص های کندیان در خارج از دربار و محیط معبد اجرا شد. امروزه رقص ها در یک جشن بزرگ معبد که به بوداهای قبلی اختصاص داده شده است، اجرا می شود. در سال ۱۹۵۵، تکنیک رقص های کندیان برای استفاده در مدارس و دانشگاه های هنر استاندارد شد. رقص‌های کاندیان اکنون در جشنواره‌های اجتماعی سکولار و نمایش‌های رقص با هدف مخاطبان یا گردشگران محلی اجرا می‌شوند.

تکنیک رقص کندیان

رقص های کندیان به طور سنتی توسط دودمان گوروها آموزش داده می شد. این روش اجازه می دهد تا تغییراتی در تکنیک وجود داشته باشد. با این حال، یک روش تدریس استاندارد از اواسط دهه ۱۹۵۰ توسعه یافته است. این شامل دوازده تمرین باند برای پاها و دوازده تمرین بدون باند است. برای تسلط بر این تکنیک، دانش آموزان جدی باید ۱۸ رقص وانا یا رقص های اساسی را یاد بگیرند که دارای محتوای ادبی سست و حالت های عاطفی پایدار هستند. کلمه وانا از آهنگسازی موسیقی هند جنوبی گرفته شده است، اما به نظر می رسد این مفهوم در سریلانکا برای ایجاد سیستم وانای سینهالی که در حرکات خود از حیوانات مختلف تقلید می کند، بومی سازی شده است.

وقتی از منظر هندی تحلیل می‌شود، واضح است که رقص‌های کاندیان نشان‌دهنده نوعی رقص مردانه و پویا است. تاکید بر حرکت پا بسیار پویا است. در موقعیت اصلی، فضای بین پاهای باز تقریباً یک مربع را تشکیل می دهد که برای اولین بار در اشکال رقص هندی در قرن ۱ یا ۲ ظاهر شد و بعداً به آسیای جنوب شرقی گسترش یافت.

این وضعیت بسیار باز پای رقصنده را قادر می سازد تا بدن خود را از یک طرف به طرف دیگر حرکت دهد، در حالی که پایه محکمی برای پرش ها، چرخش ها و حملات تابستانی که مشخصه بسیاری از رقص های کندیان است ایجاد می کند. علاوه بر این، در مقایسه با رقص هندی، به نظر می رسد رقص های کندیان متعلق به رقص های خالص و غیر روایی باشد. با این حال، این کاملا درست نیست، زیرا هر یک از رقص های مورد بحث در بالا محتوای احساسی خاص خود را دارند.

حالات چهره رقص های کندیان به اندازه ی میم ابهینای هندی (Indian abhinaya mime) پیچیده نیست. با این حال، به نظر می‌رسد که چشم‌ها از دست‌ها پیروی می‌کنند و حتی برخی حرکات چشم‌های تلطیف شده وجود دارد.

در تماشایی‌ترین آنها، چشمان رقصنده به سمت بالا می‌چرخد تا زمانی که فقط سفیدها نمایان شوند. در واقع، هم در موسیقی و هم در رقصشان، به نظر می‌رسد رقص‌های کندیان خاصیت خلسه‌آمیزی را منعکس می‌کنند که مشخصه بسیاری از آیین‌های خلسه است.

در این تکنیک تخصص های زیادی وجود دارد، از جمله آکروباتیک و دستکاری یک تکه پارچه قرمز تقریباً دو متری که مانند عمامه به روسری رقصنده بسته شده است. از طریق حرکات کنترل شده سر، رقصنده می تواند قطعات طولانی را در هوا بچرخاند و حرکات خود را مطابق با ریتم این سکانس های رقص آب و هوایی تنظیم کند.

ادامه دارد... د.

DANCE IN SRI LANKA: HISTORY, MASKS, KANDYAN FORMS, DEVILS AND 18 DEMONS | Facts and Details