جشن سال نو سینهالی یکی از ایام مهم سریلانکا است که سال نو سنتی مردم سینهالی و تامیلی سریلانکا را جشن می گیرد. این جشن سالانه مهمی است که نه تنها توسط مردم سینهالی و تامیل، بلکه توسط اکثر سریلانکاها جشن گرفته می شود. زمان سال نو سینهالی تامیل مصادف با جشن های سال نو در بسیاری از تقویم های سنتی در جنوب و جنوب شرقی آسیا است. این جشن شباهت زیادی به سال نو تامیل و دیگر سال‌های نوی جنوب و جنوب شرقی آسیا دارد. این یک تعطیلات رسمی در سریلانکا است. مغازه ها، ادارت، مداریس و غیره معمولاً به مدت یک هفته پس از سال نو تعطیل هستند. معمولاً  هر سال در ۱۳ آوریل یا ۱۴ آوریل جشن گرفته می شود و به طور سنتی با رویت ماه جدید آغاز می شود.

تاریخچه مردم‌شناسی فرهنگی «سال نو سنتی» که در آوریل جشن گرفته می‌شود به دوره‌ای باستانی در تاریخ سری‌لانکا برمی‌گردد. مردم فکر می کنند که جشن سال نو به معنای تغییر افکار است. باورهای مختلف، که شاید به باروری محصول مربوط می شد، باعث پیدایش بسیاری از آیین ها، آداب و رسوم و مراسم مربوط به سال نو شد. ورود بودیسم در قرن سوم قبل از میلاد منجر به تجدید نظر در فعالیت های سال نو در پرتو بودیسم شد. اکثریت جمعیت این کشور بودایی هستند، بنابراین دیدگاه بودایی برای تبدیل آیین های سال نو به آنچه امروز هستند، محور بود.

آوریل ماه جشن در سریلانکا است. در این تعطیلات است که سریلانکایی ها سال نو سنتی را با تجملات بی سابقه جشن می گیرند. سال نوی سینهالی و هندو با مراسم سنتی اوقات فرخنده، بازی‌ها و سفره‌های پر از غذاهای سریلانکا و شیرینی‌ها، زمان تقویت پیوندهای خانوادگی و اهمیت فرهنگی است.

سال نو سنتی در ماه آوریل جشن گرفته می شود که نشان دهنده حرکت خورشید است. سال نو که توسط بودایی های سینهالی و هندوهای تامیل جشن گرفته می شود، بر اساس حرکت خورشید نسبت به زمین تعیین می شود. جوامع کشاورزی سریلانکا چرخش کامل خورشید را از طریق صورت های فلکی به عنوان آغاز یک سال تقویمی پذیرفتند. این نشانه جمع آوری محصول است که با شکرگزاری و احترام به خورشید جشن گرفته می شود.

در سینهالی، سال نو آوریل را "اورودا" می نامند، در صورت تجزیه شدن، "اور" به معنای خورشید و "ودا" به معنای صعود به قله است. خورشید زمانی که مستقیماً به خط استوا می تابد در بالاترین نقطه خود قرار دارد. از آنجایی که سریلانکا در نزدیکی خط استوا قرار دارد، این پدیده در ماه های مارس و آوریل به شدت تجربه می شود.

در واقع مردم بر این باورند که در اوایل آوریل خورشید در نقطه ای به نام Tondra Head در جنوب وارد سریلانکا می شود و به تدریج به اوج خود می رسد و به سمت شمال حرکت می کند. ۳۶۵ روز دیگر طول می کشد تا دوباره وارد Tondra Head شود که مختص سریلانکا است. به گفته اخترشناسان، خورشید سفر خود را از علامت حوت آغاز می کند و در ۱۴ آوریل هر سال در نشان برج حمل می ماند.

برای هندوهایی که از تقویم تامیل پیروی می کنند، پانچانکام، که بر اساس چرخه های خورشید و ماه است، سال از اولین روز بهار، ۱۴ آوریل آغاز می شود. بنابراین، هندوهای تامیل در کشورهای دیگر در ابتدا این رویداد را به عنوان یک جشن بهاری جشن گرفتند. آداب و رسوم با ارادت فراوان دنبال می شود، و حتی امروز، چیزی که شب سال نو را برجسته می کند، داستان مربوط به اعمالی است که صادقانه در زمان های "فرخنده" رعایت می شود.

اولین ذکر سال نو که امروزه مشاهده می شود را می توان از قرن هجدهم یافت. شهروندان از رهبران خود انتظار حمایت دولتی و برگزاری مراسم تشریفاتی را دارند و سریلانکای قرن هجدهم نیز مشابه بود، جایی که پادشاه زمان ناخوشایند "نوناکاتایا" را قبل از طلوع سال نو در معبد پالاکا گذراند. بعدها، حمایت دولت از معابد عسگیری و مالواتو برای تهیه گیاهان و ظروف برای تهیه یک مخلوط گیاهی خاص به نام "نانو" گسترش یافت. اخترشناس سلطنتی برای هر فعالیت مرتبط با سال نو زمان های فرخنده ای را تعیین کرد. اوقات فرخنده جشن تا به امروز توسط دولت تصویب شده است.

پادشاه در محاصره رهبران خود، سال نو را از تاج و تخت خود اعلام کرد. در پادشاهی کاندیان قرن هجدهم، برخی از جشن‌های پیش از سال نو کاملاً مفصل تر بود، با کاغذهای نورانی و ظرفی نقره‌ای با برنج بدون پوست و آب زرد، که روی سر و بدن پادشاه "نانو" می‌زدند. آنها طول عمر را برای شاه به آرزو می کردند. به همین ترتیب، امروز، آیین های سال نو با استفاده از "نانو" قبل از حمام آیینی در آخرین روز سال قدیم آغاز می شود.

غذا نوعی هویت و نماد فرهنگی است. این بخش بزرگی از جشن است و از طریق اشتراک در اطراف یک میز هماهنگی را تقویت می کند. سال نو سنتی اوج آداب و رسوم غذایی است. تهیه غذا، که به عنوان "آهارا پیسیما - ahara pisima" توصیف می شود، تا به امروز در زمان مبارکی آغاز می شود. پادشاه راه را در آشپزخانه کاخ رهبری کرد و اولین کسی بود که غذای آماده شده در یک زمان فرخنده را که در سینهالی به عنوان "آهارا پیسیما " توصیف می شود، خورد. درباریان او نیز بعد از او آن غذا ها را می خورند. این یک تمرین تشریفاتی بود و به دنبال آن یک ضیافت سلطنتی در شب برگزار می شد که در آن شاه و درباریانش در ملاء عام شام می خوردند.  دو روز تعطیلی جشن بود که در آن مردم همه کار و گردشگری را متوقف کردند. به غیر از دو روز تعطیلات، امروز مردم مرخصی خود را از محل کار تمدید می کنند تا با خانواده و دوستان خود در روستاهای خود تفریح ‌کنند.

اما چگونه سال نو به عنوان سال نو سینهالی و هندو نامیده شد؟

اعتقاد بر این است که پادشاهان نایاکا پادشاهی کاندیان، که در اصل هندو بودند، جشن را از مارس به آوریل تغییر دادند تا با سال نو تامیل، معروف به چیتیرای (اسم ماه بر اساس ماه هندو)، مصادف شود. بعداً در قرن نوزدهم، در پاسخ به درخواست‌ها مبنی بر اعلام تعطیلی رسمی، مدیران بریتانیایی لایحه تعطیلات ملی را ارائه کردند. با این حال، در سال ۱۸۸۵، با ادعای اینکه این تعطیلات عمومی بود، مقامات آن را سال نو سینهالی و هندو نامگذاری کردند.

این تفاوت ها نیست، بلکه شباهت ها است که دو جامعه را در طول این جشنواره زیبای سالانه متحد می کند. به عنوان مثال، تقویم تامیل "پانچانکام" بر اساس طالع بینی ودایی است. تقویم سینهالی برای سال نو آوریل با نام "پانچانگا لیتا" نیز شناخته می شود. پانچانگا برگرفته از سانسکریت به پنج عنصر یا پنج ویژگی روز اشاره دارد: وارا، تیتی، ناکشاترا، یوگا و کارانا. اوقات فرخنده سال نو آوریل که هندوهای سینهالی و تامیل زبان آن را جشن می گیرند، بر اساس همان اصول نجومی تعریف شده است.

سال نوی سینهالی و هندو هر چه که باشد، نمادی از طبیعت، طالع بینی و اکوسیستم خودپایدار است. این جشن کسانی است که به دنبال حرکت خورشید، ماه و سیارات، رویدادهایی را در زندگی روزمره خود سازماندهی کردند. تا به امروز، سنت های سال نوی سینهالی و هندوها با جشن های بزرگ جشن گرفته می شود و جوامع در صلح و هماهنگی گرد هم می آیند.

آیین های سال نو

آمونوگاما (۱۹۹۰) مراسم سال نو را به چهار بخش مختلف تقسیم می کند.

1. سال قدیم
2. دوره میانی بین سال های قدیم و جدید.
3. جشن سال نو
4. تطهیر برای سال آینده

دو آیین اول مربوط به سال قدیم است در حالی که دو آیین آخر مربوط به سال نو است. تمام فعالیت های سال گذشته را باید گذشته یا از بین رفته تلقی کرد. سال نو باید به معنای واقعی کلمه "جدید" باشد. بنابراین، همه باید تمام کارهای خود را قبل از شروع دوره موقت تکمیل کنند. حتی به کودکان نیز توصیه می شود که در هیچ فعالیتی شرکت نکنند و به بزرگسالان نیز توصیه می شود که وقت خود را بدون انجام هیچ گونه فعالیت جدی سپری کنند. آنها «زمان تغییر» را بسیار نامطلوب می‌دانند و در آن زمان نباید کاری شروع شود. هنگامی که زمان تغییر به پایان می رسد، به روز  آغاز یک چرخه جدید می شود.

فعالیت های خاص در زمان های فرخنده

هنگام تعیین زمان برای هر فعالیت موارد زیر در نظر گرفته می شود.

1. روز فرخنده
2. زمان فرخنده
3. جهت فرخنده
4. رنگ فرخنده
5. برگ های خوش شانس درختان خاص

حمام کردن برای سالی که می گذرد و به ماه کهنه نگاه می کند

آداب و رسوم مربوط به سال نو در آخرین روز «سال قدیم» یعنی ۱۲ آوریل با غسل و خیره شدن به ماه در همان شب آغاز می شود. بسیاری از معابد روستایی همچنین شامل طبل زدن همراه با صدای زنگ (هویسی) هستند تا مردم را از زمان فرخنده برای انجام هر مراسم آگاه کنند.

در این حمام آیینی در آخرین روز سال، مردم قبل از استحمام، مخلوطی گیاهی به نام نانو را به سر و بدن خود می‌مالند. طبق باورها، این گیاه دارای اثر معرق بر جسم و روح است. بنابراین، آیین تطهیر با مفاهیم «طهارت» و «کیلا» در سنت هندی پیوند خورده است. در زمان پادشاهی کاندیان، ناتا دیوالا معبد دندان به عنوان محل توزیع روغن و نان انتخاب شد، به دلیل این اعتقاد که ناتا قدرت شفابخشی دارد.

طلوع سال نو و زمان انتقال

پایان سال قدیم و آغاز سال جدید چندین ساعت با یکدیگر فاصله دارد و اخترشناسان این بازه زمانی را معمولاً حدود ۱۲ ساعت و ۴۸ دقیقه حساب می‌کنند، که زمانی شروع می‌شود که خورشید شروع به عبور از مرز نجومی بین «خانه حوت» و «خانه برج حمل» می‌کند و زمانی که عبور کامل می‌شود به پایان می‌رسد. نیمه راه بین این حرکت گذار (سنکرانی) طلوع سال نو محسوب می شود. این دوره را دوره نوناگادایم می نامند. در این مدت، طبق سنت، سریلانکایی ها تشویق می شوند که از فعالیت های مادی خودداری کنند و فقط به فعالیت های دینی بپردازند. به همین دلیل به آن "پنیا کالایا" نیز می گویند. مردم تمام فعالیت های روزانه خود را متوقف می کنند و برای دریافت شایستگی و دریافت برکات خود از کاهنان معبد به معبد می روند.

تهیه غذا

تهیه غذا یکی دیگر از جنبه های مهم بوده است. قبل از تهیه غذا، هنگام جشن سال نو، جوشاندن شیر در یک دیگ سفالی جدید نماد رفاه از هر طرف دیگ است. پس از آن فقط برنج آماده می شود. مردم آماده می شوند تا یک سری گوشت های شیرین را برای سال نو تهیه کنند تا به بازدیدکنندگان سرو کنند، به همسایه ها هدیه دهند و هنگام بازدید از دیگران با خود ببرند. کوکیس، عاصمی، انواع کیووم (کیک روغنی). «آلووا» و ولی طلاپا به برخی از این گوشت های شیرین محبوب اشاره دارد.

شروع به کار، خوردن و آشامیدن

کودکان شروع به کار روی موضوعات خود می کنند، زیرا انتظار می رود در سال جدید تحصیلات خود را بهتر انجام دهند. افراد مسن کار خود را به صورت نمادین با توجه به حرفه خود شروع می کنند. به عنوان مثال، یک کشاورز ممکن است به یک مزرعه برنج برود و کار کاشت را انجام دهد. یک معلم می تواند چند خط برای شروع کار برای سال جدید بنویسد.

سپس نوبت به استقبال بزرگان با برگ فوفل می رسد. اعضای خانواده که می توانند برای دیگران هدیه بخرند، اغلب اینها لباس هستند. هنگام ارائه برگ فوفل هدایای سال نو نیز داده می شود. بزرگترها برای سال آینده تبرکی خود را به جوانان می دهند. یکی دیگر از آداب معاوضه نمادین پول است. بسیاری از افراد تمایل دارند با شخصی که در سال گذشته موفق به کسب درآمد و پس انداز پول شده است، پول مبادله کنند. بنابراین، افراد مرفه، ثروتمند، طبقه بالا و مقتصد فرصت ها و مطالبات بهتری نسبت به هر زمان دیگری برای این کار دارند. بهترین زمان برای شروع یک کسب و کار سودآور است.

برخی از روستائیان در مناطق روستایی هنوز هم به عنوان اولین اقدام سال آبگیری از چاه را تمرین می کنند. بنابراین آنها شیوه های دادن و دریافت خود را با چاهی که در سال گذشته تامین کننده آب بوده است، مبادله می کنند. این دوباره می تواند از دو جهت نمادین باشد. ابتدا از شما بخاطر تامین مداوم آب در طول سال گذشته تشکر می کنند. دوم اینکه آب در طول تاریخ منبع حیات بخشی برای بشریت بوده است. هیچ کس نمی تواند بدون آب زندگی کند. چاه نیز برای برجسته کردن آن جنبه اولویت بندی شده است.

بالاخره نوبت به صرف غذای خانوادگی سر میز می رسد. این آیین نمادی از هماهنگی و اتحاد خانواده است. همه دور هم می نشینند تا از شیر برنجی که به موقع تهیه شده لذت ببرند و اجاق را برای سال نو روشن کنند. روشن کردن اجاق گاز نماد ادامه زندگی است. این سفره با گوشت های شیرین و "لونو میریس (با استفاده از پیاز خرد شده، فلفل قرمز، لیموترش و نمک تهیه می شود) "  تزئین شده است که به شیر برنج طعم می بخشد.

بازدید از اقوام، همسایگان و دوستان

پس از اتمام مراسم اولیه، روستاییان شروع به دیدن اقوام نزدیک یا همسایگان می کنند و مرسوم است که دوستان یا همسایگان برای ادای احترام به بزرگترها هنگام بازدید از این مکان ها، برگ فوفل، هر گونه هدیه و گوشت های شیرین یا کیک یا بیسکویت تهیه می کنند. سینهالی ها معتقدند که ورود دست خالی به خانه در شب سال نو بی ادبانه است. پس از گذراندن چند لحظه دوستانه، بازدیدکنندگان برمی گردند و از پذیرایی یا مهمانان لذت می برند. سپس دیدار اقوام دور آغاز می شود که گاه تا یک هفته پس از طلوع سال نو ادامه می یابد.

روغن به سر بمالند و غسل کنند تا برای سال آینده خود را پاک کنند

روغن زدن به سر یکی دیگر از آیین های مرتبط با جشن سال نو است. در هر صورت، این بزرگ‌تر خانواده است که سر دیگران را با روغن گیاهی که مخصوصاً برای سال توصیه می‌شود، مسح می‌کند. گاهی اوقات، روغن زدن به سر  در معبد روستا انجام می شود، جایی که همه اهالی روستا جمع می شوند و توسط راهب یا کروگال در معبد سرشان را با روغن مسح می کنند.

رفتن برای کار

در مجموعه ای از آیین های سنتی، روستایی در سحر روز سال نو به موقع کار خود را آغاز می کند. اما آخرین پدیده این است که زمان مشخصی برای رفتن به محل کار وجود دارد. پس از آنکه غربی ها روش های مدیریتی نوآورانه ای را معرفی کردند، تعداد کارکنان بخش دولتی و خصوصی که به طور دائم یا موقت در مناطق شهری ساکن هستند، افزایش یافته است. این افراد برای ایام عید به مناطق روستایی خود می روند و یا به دیدار اقوام و دوستان خود در مناطق روستایی می روند. پس از این تعطیلات، مردم باید کار خود را به روشی جدید آغاز کنند، بنابراین اخترشناسان زمان مناسبی را برای مردم روستایی در نظر می گیرند تا در زمان مناسبی به محل کار خود بروند.

https://web.archive.org/web/۲۰۱۷۰۲۱۸۰۶۳۴۵۲/http://www.island.lk/۲۰۰۴/۰۴/۱۳/featur۰۳.html

http://www.worktheworld.com.au/blog/new-years-festival-sri-lanka

https://exploresrilanka.lk/the-sinhala-and-hindu-new-year/      

[۱] https://www.sjp.ac.lk/culture-arts/sinhala-and-hindu-new-year-customs-and-rituals/