دکتر منصور شوقی یزدی، کارگردان و فیلم‌ساز ایرانی مقیم بمبئی بود. او به خاطر مستند «کافه ایرانی چای» که درباره مهاجرت ایرانیان به ویژه یزدیان به هند و اقامت آنان در شهرهای بمبئی، پونا و حیدرآباد بود توانست جوایز متعددی در جشنواره‌های مختلف کسب کند. این مستند همچنین به عنوان موضوع پژوهشی در دانشگاه‌های نیویورک نیز مورد استفاده قرار گرفت. وی در تاریخ 23 تیر ماه 1404 چشم از جهان فروبست.   

در این زمینه جناب آقای محسنی فرد سرپرست سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در بمبئی طی پیامی خطاب به خانواده ایشان و ایرانیان مقیم ضمن تسلیت به مناسبت درگذشت دکتر منصور شوقی از تلاش‌های ایشان در زمینه شناساندن فرهنگ ایران به مردم هند نیز آوردند که: «دکتر منصور شوقی یزدی شخصیت دانشگاهی و فرهنگی قابل احترام برای همه جامعه تحصیلکرده هند محسوب می شد که به طور معناداری در حفظ و ترویج میراث ایرانی مقیم به ویژه شهر بمبئی در بافت هند نقش داشت. همگان وی را به عنوان یک فیلمساز می شناختند. مستند او با نام «کافه ایرانی چای» (2013) مورد توجه و تحسین بین‌المللی قرار گرفت و بیش از سی جایزه در سراسر جهان را به خود اختصاص داد. در سال 2015، دکتر یزدی با تأسیس کافه ایرانی چای در منطقه ماهیم بمبئی، این تلاش را گسترش داد. این مکان برای ایرانیان، بلکه برای جامعه وسیع‌تری که به سنت‌های ایرانیان علاقه‌مند هستند، به مکانی آشنا و دلپذیر تبدیل شد. دکتر یزدی رابطه‌ای دیرینه و حسنه ای با سرکنسولگری جمهوری اسلامی ایران در بمبئی داشت و مرتباً از ابتکارات فرهنگی ایران حمایت می‌کرد. تعامل مداوم او با مردم ایران و هند، نشان دهنده تعهد عمیق او به ایجاد درک متقابل و حفظ حافظه تاریخی بود».

 دکتر منصور شوقی به تنهایی شکوه کافه‌های نمادین ایرانی در هند را احیا کرد و به میراثی که با گذشت زمان محو شده بود، جانی تازه بخشید. او با فداکاری بی‌دریغ و تلاش خستگی‌ناپذیر، با موفقیت این نام (کافه ایرانی) را احیا کرد و بار دیگر آن را به یک اصطلاح رایج و نمادی از میراث فرهنگی تبدیل کرد. اشتیاق و پشتکار او نه تنها شکوه سابق کافه ایرانی را بازگرداند، بلکه آن را به نسل جدید نیز معرفی کرد و تداوم ارتباط و محبوبیت آن را تضمین نمود. رئیس دانشکده زرتشتیان هند خانم پرفسور مهر مستر موس به نیکی از ایشان یاد می کند و به مناسبت درگذشت ایشان طی پیامی از فعالیت های ایشان تمجید کرد و گفت «تسلیت عمیق و قلبی به شما و همه اعضای خانواده‌تان به خاطر درگذشت غم‌انگیز برادر عزیزمان منصور را اعلام می دارم. درگذشت وی ضایعه بزرگ به خانواده و جامعه ایرانی است و هیچ کس نمی تواند جای وی را پر کند. دکتر منصور شوقی بسیار دوست‌داشتنی، مهربان و سخاوتمند و همیشه مایل به کمک به همگان بودند. من به خوبی سهم بزرگ او را در کمک به مردم ایران در ساخت فیلم مشهور جهانی‌اش «کافه ایرانی چای» به یاد دارم. من به خوبی به یاد دارم که خانه فرهنگ ایران در بمبئی و تمامی ایرانیان مقیم سال‌ها پیش در نمایش اولیه این فیلم چقدر از او حمایت کردید. اشک به چشمان تماشاچی ها جاری شد. من در میان تماشاگران نشسته بودم. او حس غرور را برای مردم ایران که سرزمین مادری خود را ترک کرده و به هند آمده بودند، زنده کرد. در این مستند وی نشان داد که چگونه ایرانیان مقیم هند شب و روز سخت کار می‌کردند و صبح زود در راه محل کار به طبقه کارگر فقیر هند چای و نان ماسکا (نان و کره) می‌دادند و با سخت‌کوشی خود، به فرزندان و نوه‌های خود آموزش دادند تا نسل‌های بعدی ایرانیان، پزشک، وکیل، مهندس، تاجر شوند و سطح اجتماعی خود را ارتقا دهند. فداکاری‌های آنها نباید فراموش شود. من به مرحوم منصور عزیز که از طریق کالج زرتشتیان دو مدرک دکترا دریافت کرد، افتخار می‌کنم. او به فهرست درگذشتگان بزرگ مرحوم که به بهشت رفته‌اند و در طول زندگی خود با کالج ما مرتبط بوده‌اند، پیوسته است. همانطور که می‌دانید، در کالج زرتشتیان نزدیک سنجان، موبد پارسی ما روزانه برای انجام مراسم دعای اوستایی برای فهرست طولانی درگذشتگان مرتبط با کالج ما می‌آید و این فهرست روز به روز طولانی‌تر می‌شود. از امروز نام مرحوم منصور عزیز در این فهرست قرار می‌گیرد. من نیز به دعا برای او ادامه خواهم داد. او برادر خوبی بود و همیشه از نام نیک، عزت و احترام کالج ما حمایت می‌کرد.

یادآوری می‌گردد خانه فرهنگ جمهوری اسلامی ایران در بمبئی در سال 1388 از کارگردان و فیلم سازان مستند ایرانی در محل خانه فرهنگ در مومبای، قدردانی و تشکر کرد. این مراسم با حضور آقایان: محمد علیخانی، سرکنسول - آشوری، وابسته فرهنگی، منصور شوقی یزدی کارگردان و فیلم ساز «کافه چای ایرانی و خانه بدوش»  اکبر خان کارگردان و هنرپیشه معروف سینمای هند، خانم پروفسور مهر مستر موس رئیس دانشکده زرتشتیان، دیپلمات ها و تعداد کثیری از ایرانیان مقیم، پارسیان و اعضای ارگان‌ها و نهاد های وابسته به جمهوری اسلامی ایران (8 شهریور 1398) برگزار گردید.