این استاد بزرگ در ۴ مه ۱۹۱۴ در توکیو به‌دنیا آمد. در سال ۱۹۶۰ دکتری خود را در رشتهٔ ادبیات دریافت کرد و پس از تکمیل تحصیلات آکادمیک در ژاپن، مدتی در دانشگاه کی ئو به تدریس پرداخت .
وی نخست به تدریس متون فلسفی یونانی و لاتین و مدتی نیز به تدریس مباحث علم زبان‌شناسی و معنی‌شناسی مشغول بود و در این زمان، زبان عربی را نیز فراگرفت.
پروفسور ایزوتسو در ۲۶سالگی کتابی به زبان ژاپنی با نام تاریخ اندیشهٔ عربی و پس از آن کتابی دیگر دربارهٔ فلسفه و عرفان، با تأکید بر فلسفهٔ نوافلاطونی و عرفان یونانی در ۳۴ سالگی تألیف کرد و نیز کتابی دربارهٔ پیامبر اسلام به زبان ژاپنی نوشت.
علاقهٔ فراوان پروفسور ایزوتسو به قرآن باعث شد که او برای اولین بار قرآن را به زبان ژاپنی ترجمه کند. ایزوتسو در سال ۱۹۶۱ به کانادا رفت و به تدریس متون مهم اسلامی همچون نجات ابن‌سینا در فلسفه و الاقتصاد فی الاعتقاد غزالی در کلام و فصوص‌الحکم ابن عربی در عرفان پرداخت.
او در سال‌های ۱۹۶۶–۱۹۶۷ در ژاپن اثری بین‌الادیانی تحت عنوان یک مطالعهٔ مقارنه‌ای درخصوص مفاهیم فلسفی در تصوف و تائوئیسم با عنوان «ابن عربی و لائوتزو-چوانگ تزو» تالیف کرد.
در سال ۱۳۴۴، که مهدی محقق به تدریس کلام شیعه و فلسفهٔ اسلامی ـ ایرانی در آن مؤسسه می‌پرداخت، ایزوتسو با تفکر فلسفی شیعی و حکمای شیعه آشنا شد و در این زمینه به تحقیق پرداخت.
او ابتدا به مدت دو سال و سپس هرشش ماه یک بار، طی سال‌های ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۳ در ایران اقامت گزید.
اما پس از این دوران، به علت اینکه تمایل داشت بیشتر در ایران باشد از دانشگاه‌های کی ئو و مک گیل استعفا داد و با پذیرفتن شغل دائمی در انجمن فلسفه ایران از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۷ مشغول به تدریس و تحقیق در این انجمن شد.
پروفسور ایزوتسو پس از بازگشت به ژاپن از سوی امپراتور به دریافت بالاترین نشان علمی این کشور که نزدیک به ۳۰ سال به کسی اهدا نشده بود، نائل آمد.
از جمله آثار دیگر وی می توان به خدا و انسان در قرآن ، مفاهیم اخلاقی در قرآن، مفهوم و حقیقت وجود، مقایسه مفاهیم فلسفی تصوف و تاویسم
و...... اشاره کرد.