لوئیس اینکوسی[۱] (۵ دسامبر ۱۹۳۶- ۵ سپتامبر ۲۰۱۰) نویسنده آفریقای جنوبی بود که به دلیل محدودیت هایی که برای او اعمال شد و بر اساس قانون سرکوب کمونیسم و قانون انتشارات و سرگرمی که در دهه ۱۹۵۰ و دهه ۱۹۶۰ تصویب شد، ۳۰ سال در تبعید به سر برد. او که شخصیتی چند وجهی داشت، برای نوشتن خود در ژانرهای متعددی، شامل نقد ادبی، شعر، نمایش، رمان، داستان کوتاه، مقاله و روزنامه نگاری فعالیت کرد.

اینکوسی در یک خانواده سنتی زولو[۲] در مکانی به نام امبو[۳] در کوازولو-ناتال[۴] ، آفریقای جنوبی متولد شد. وی قبل از ثبت نام در کالج فنی M. L. Sultan در دوربان[۵] ، در مدارس محلی تحصیل کرد.

در اوایل بیست سالگی، اینکوسی کار خود را به عنوان روزنامه نگار آغاز کرد. ابتدا در دوربان، در سال ۱۹۵۵ به نشریه هفتگی Ilanga lase Natal ("خورشید ناتال") پیوست و سپس از سال ۱۹۵۶ تا ۱۹۶۰ در ژوهانسبورگ، برای مجله Drum و به عنوان گزارشگر اصلی روزنامه یکشنبه آن، با عنوان شهر طلایی پست، فعالیت کرد.

او برای بسیاری از مجلات و روزنامه ها مقاله نوشت. در مقاله های خود، از آپارتاید و دولت نژادپرست انتقاد می کرد، و در نتیجه، دولت آفریقای جنوبی آثار او را ممنوع کرد.

زندگی در تبعید

به دلیل مقررات انتشار قید شده در قانون سرکوب کمونیسم و قانون انتشارات و سرگرمی که در دهه های ۱۹۵۰ و ۱۹۶۰ تصویب شده بود، اینکوسی در نوشتن خود با محدودیت های شدیدی روبرو شد. بر اساس قانون سرکوب کمونیسم، آثار او توقیف شد و به عنوان نویسنده با محدودیت های شدیدی روبرو شد. در عین حال، او اولین روزنامه نگار سیاه پوست آفریقای جنوبی بود که موفق به دریافت بورس تحصیلی نیمان[۶] از دانشگاه هاروارد برای ادامه تحصیل شد. هنگامی که اینکوسی برای رفتن به ایالات متحده درخواست داد، به او اجازه خروج یک طرفه داده شد تا آفریقای جنوبی را ترک کند، و دیگر بازنگردد. در سال ۱۹۶۱، با پذیرش بورس تحصیلی برای تحصیل در هاروارد[۷] (۱۹۶۱ تا ۱۹۶۲)، او ۳۰ سال زندگی در تبعید را آغاز کرد.

در سال ۱۹۶۲، او به همراه چینوا آچبه، وول سویینکا، نگوگی و تیونگو و عزیکیل مفاخله[۸] ، در کنفرانس نویسندگان آفریقا در دانشگاه ماکرر[۹] حضور یافت. پس از عزیمت به لندن، اینکوسی با BBC همکاری کرد و بین سال‌های ۱۹۶۲ و ۱۹۶۵، برنامه رادیویی Afrika Abroad را تهیه کرد؛ همچنین با نویسندگان بزرگ آفریقایی برای مجموعه تلویزیونی African Writers of Today on NET مصاحبه کرد و به عنوان سردبیر ادبی مجله The New African (۱۹۶۵-۱۹۶۸) فعالیت نمود. وی در برنامه سه چرخش بر روی آونگ، برنامه ای درباره "Swinging London" در سال ۱۹۶۷ ظاهر شد که در iplayer BBC قابل مشاهده است. در سال ۱۹۷۰، او به دیدار ریجنتس[۱۰] ، استاد دانشگاه کالیفرنیا-ایروین[۱۱] ، می رفت و پس از گرفتن مدرک لیسانس ادبیات انگلیسی از دانشگاه لندن (۱۹۷۴) و کارشناسی ارشد از دانشگاه ساسکس (۱۹۷۷)، او به عنوان استاد زبان انگلیسی در دانشگاه وایومینگ[۱۲] (۱۹۹۱-۱۹۹۱)، انتخاب شد و همچنین به عنوان استاد مدعو در دانشگاه های زامبیا و ورشو در لهستان فعالیت کرد.

بازگشت به آفریقای جنوبی

در سال ۲۰۰۱، لوئیس اینکوسی پس از تقریباً چهار دهه دوری به آفریقای جنوبی بازگشت. سال‌های آخر زندگی او پیش از مرگ در سال ۲۰۱۰، با مشکلات مالی و جسمی سپری شد. در سال ۲۰۰۹، او ظاهراً در یک تصادف اتومبیل زخمی شد و وقت خود را روی تخت سپری کرد و به آرامی از زخم ها بهبود یافت. با این حال، هیچ وقت بهبودی کامل رخ نداد و او به پایان عمرش نزدیک تر شد. با وجودی که اینکوسی به عنوان یک افسانه در ادبیات آفریقا در نظر گرفته می شود، اما هیچ یک از تلاش های او در زمینه ادبیات باعث رفاه اقتصادی او نشد و دوستان و طرفداران او صندوق خیریه ای را برای پرداخت آخرین قبض های پزشکی او ایجاد کردند.

روز یکشنبه، ۵ سپتامبر ۲۰۱۰، اینکوسی در ۷۳ سالگی در کلینیک سلامتی ژوهانسبورگ درگذشت. همسر و دو دختر دوقلویش، جوی و لوئیز، از او به یادگار مانده اند. در ۸ سپتامبر، مراسم یادبودی در موزه آفریقا، حوزه فرهنگی نیوتاون، در ژوهانسبورگ برگزار شد و در ۱۰ سپتامبر، مراسم تشییع جنازه او در دوربان انجام شد.

جوایز

· ۱۹۶۱: بورس تحصیلی نیمان، دانشگاه اروارد

· ۱۹۶۵: جایزه جشنواره داکار[۱۳]

· ۱۹۷۷: بورس تحصیلی C. Day-Lewis

· ۱۹۸۷: جایزه قلم نقره ای Macmillan

· ۲۰۰۹: دستور ملی ریاست جمهوری ایخامانگا[۱۴]

منبع:

https://en.wikipedia.org/wiki/Lewis_Nkosi#Themes