واژه هندوتوا برای اولین بار در سال ۱۹۲۳ به کار گرفته می شود و به معنی این است که: چه کسی هندو است؟ این واژه بیانگر پاره ای از حرکات بود که در جهت تقویت ناسیونالیسم  هندو اعمال می شد. بر طبق حکم سال ۱۹۹۵ دادگاه عالی هند، واژه هندو توا را به معنای "روش زندگی و فرهنگ  مردم هند و  اسطوره های آنان "  به کار می رود.

 در هند یک تشکیلات اجرائی به نام  Sangh Parivar  اداره واژه و تفکر هندو توا در قالب یک حزب  را بر عهده دارد.Sangh  گروه ها و تشکیلاتی  دیگری  همچون حزب  آر اس اس Rashtriya  Swayamsevok  Sangh، حزب بی جی پی Vishwa Hindu  Parishad  , Dal Bajrang   Bharatiya  Janada  ، وچند گروه دیگر و حزب دیگر را  نیز  تحت سرپرستی خود دارد.

به باور ویساوکار، هندو توا شامل هر آن چیزی میشود که هندی است. او گفته اش را این چنین شرح می دهد که: هندو توا یک واژه در تاریخ نیست. نه تنها تاریخ عرفانی و مذهبی  مردم  ما در  زمان  حاضر، بلکه  تمام تاریخ، هندو توا شامل تمام اعمال و افکاری می شود که ابتدا موجب شکل گیری نژاد هندو شده است.

حکم  سال ۱۹۹۵  دادگاه  عالی هند حکم کرد که "هندو توا  به عنوان یک روشی از زندگی  و یا یک نگرش ذهنی تلقی می گردد و نباید به عنوان  بنیاد گرایی هندو در نظر گرفته شود و کاملاً اشتباه و غیر قانونی است که چنین تصور کنیم که  بکار گیری  واژه هندو توا  یا هندوئیسم به معنای تفکر و یا عملی  بر خلاف سایر ادیان غیرهندو است. بهتر این است که این واژه ها در کلام و در قالب سکولاریسم  و یا روش زندگی مردمان هند که شامل نحوه زندگی، فرهنگ و یا اسطورهایشان می شود، و یا نقد هر سیاست و حزب سیاسی که عدم تحمل  پذیری  وعدم تساهل  را پیشنهاد می کند در نظر گرفته می شود".

ایدئولوژی مربوط به هندو توا  از اول  قرن بیستم  وجود داشت  اما از دهه ۱۹۸۰ به طور جدی  وارد صحنه سیاست در هند شد، زمانی که سه حادثه مهم ، خیل عظیمی از هندوها را وادار نمود و تا بر فضای سیاسی تاثیر گذارند.

اوّلین مورد: استفاده راجیو گاندی از اکثریت حزب اش در مجلس و تغیر رای  دادگاه  عالی در مورد  یک زن مسن مسلمان بود  که باعث خشم  و دخالت  بسیاری  از مسلمانان شده بود (این پرونده به مورد شاه بانو) معروف است.

دومین مورد: راجع به یک زیارتگاه مسلمانان  مربوط به قرن  ۱۶ میلادی  بود که به مسجد بابری شهرت داشت و چنین شایعه شده بود که بر خرابهای یک معبد قدیمی هندو بنا شده است. مسجد بابری  توسط هندوان متعصب  تخریب  گردید و به شورش ۶ دسامبر  ۱۹۹۲ انجامید.

سومین مورد:  خشونتهای  ایالت گجرات در سال ۲۰۰۲ بود.

دیدگاه اصلی:

ناسیونالیسم فرهنگی: بر اساس این دیدگاه، فرهنگ هندی ها، تاریخ و اجداد مشترکی دارند. "ام. اس  گولوالکری" یکی از بنیان گذاران اصلی  هندو توا  معتقد بود که اساس فرهنگ هند از لحاظ فرهنگ و آداب و سنن و روشهای که در دینداری، خاص و بی نظیر بود و تغییر و تحول در آن بدون تغییر بنیادهای اساسی آن که کاملاً بومی و منحصر به فرد است،  امکان پذیر نبود. او معتقد بود که هندوهای اصیل، علیرغم تفاوت هایشان " فلسفه مشترکی از زندگی" را پیروی  میکردند." فرهنگ و ارزشهای  مشترک " و "نگاه مشترک" که یک فرهنگ و تمدن خاص برای ملت را پدید آورده است.

استعمار زدایی: به واقع تاریخی  اشاره دارد که هندوها  توسط استعمارگران مسلمان و مسیحی اشغال شده بود و تاکید می کند  که تاثیرات  و بقایای  حضور آنان باید از فرهنگ و هویت هندی زدوده شود.

عدالت اجتماعی:

هواداران این حزب معتقند که عدالت اجتماعی در قالب ساختار تفکرات و نگرش هندو تجلی پیدا می کند و آن در قالب کاست ها و اجتماعات است. نگرش آنها در مخالفت کامل با اندیشه برابری و یکسانی انسانی قرار می گیرد. آنها عمیقاً به تفاوت وجودی انسانها در قالب طبقات و کاستهای اجتماعی معتقدند و نجس بودن گروهای از مردم را هدایت نظام آفرینش می دانند. حامیان هندو توا  نگاه مثبتی  به دالیتها (طبقات پست اجتماع) دارند و اظهار امیدواری  میکنند که بتوانند یک مدیریت  جامع  نسبت به آنها اعمال کنند.

رهبران هندو توا همواره برای خواستشان در خصوص قوانین یکسان و یکدست جامعه شناخته شده اند. آنها  معتقدند که قوانین متفاوت در جامعه هند که از ادیان گرفته شده و در ماده ۴۴ قانون اساسی هند تصریح شده، باعث شکافت  وانشقاق در جامعه هند و در بین ادیان مختلف شده است.

رهبران این گروه از واژه سکولاریسم دروغین برای سیاستهایی استفاده می کنند که معتقدند به لحاظ مذهبی مورد وثوق و به دلخواه مسلمانان و مسیحیان است. آنها این سیستم را جدا از هم اما مهم  می خوانند؛ معتقدند که حزب کنگره ملی هند از این روش برای کسب رای اقلیت ها و استفاده از آنها به عنوان بانک رای استفاده می کند. تالیف یک قانون کلی بر اساس قانون اساسی هند که برای تمامی مذاهب (هندو ،مسلمان،مسیحی و ...) قابل اجرا باشد از خواستها و هدفهای اصلی رهبران هندو توا است. یکی از این مباحثی که هندوتوا  با آن مشکل اساسی دارد، بحث تعدد زوجین در اسلام و انواع طلاق مسلمانان است.  اعتراض آنها به مسله ای است که آنرا به حاشیه راندن و تضییع حقوق زنان مسلمان می نامند.