مقامات محلی اعلام کردند که یک پارک باستان شناسی و یک موزه بر فراز مکان معروف ویرانه های شهر باستانی در شویی، استان جیانگ سو در شرق چین ساخته خواهد شد. خرابه‌های سیژو، که در حال حاضر یک مکان حفاری در جزیره‌ای متروک است، قبلاً شهری پرجمعیت و مرکز حمل‌ونقل آبراهی در شرق چین بود.
در چین، آن را به عنوان «پمپئی شرق» نیز می شناسند؛ زیرا 300 سال پیش، در طول سلسلۀ چینگ (1644-1911) بر اثر سیل شدید ویران و زیر گل و لایی که رودخانۀ زرد با خود آورده، مدفون شده است. لیانگ جی، یک کانال بزرگ در یانگژو، اینک بخش مهمی از برنامۀ پارک فرهنگی ملی گرند کانال، پارک باستان شناسی ساخته شده بر روی ویرانه های سیژو در میان 22 پارک اصلی نمایشگاهی خواهد بود که در راستای ایجاد کمربند فرهنگی کانال بزرگ در سراسر چین خواهد بود.
سیژو که در زمان ژو شمالی (557-581) از سلسله های شمالی و جنوبی چین (386-589) ساخته شد، در امتداد کانال تونجی قرار داشت، چهار کانال کوچکی که کانال بزرگ سلسله های سوئی تانگ را تشکیل می دادند. در سال 2012، یک تیم باستان‌شناسی مشترک متشکل از کارکنان موزه‌های نانجینگ، شوژو، ژنجیانگ، هوایان و سایر مکان‌ها، خرابه‌های سیژو را کاوش کردند. تاکنون پنج پی ساختمان و یک خیابان اصلی شرقی- غربی در شهر کشف شده است. بخشی از دیوار جنوبی شهر و یک دروازۀ شهر نیز کاوش شده است. باستان شناسان محلی، زمانی توضیح دادند که کل شهر باستانی، شبیه یک لاک پشت است. آن ها همچنین سه دستگاه بخور سنگی را در نزدیکی ویرانه های ساختمانی معبدمانند در محل حفاری کشف کردند.
کتیبه های روی دیوار مشعل ها نشان می دهد که دستگاه های بخور را پیروان بودایی در دورۀ ژنگده سلسلۀ مینگ (1368-1644) اهدا کرده اند. بسیاری از کارشناسان برآنند که پیش از ناپدید شدن این مکان از روی نقشه، در زمان های قدیم، مکان مهم آیین بودیسم بوده است. چن جون معاون فرماندار شهرستان ژویی در کنفرانس مطبوعاتی روز یکشنبه خاطرنشان کرد: «علاوه بر پارک و موزه، مجموعه‌ای از برنامه‌های فرهنگی و گردشگری را در اینجا راه‌اندازی خواهیم کرد».
این نخستین شهر چین نیست که در یک لحظۀ فاجعه بار از روی زمین ناپدید شده است. در استان چینگهای در شمال غربی چین، تاریخچۀ ویرانه های لاجیا به 4000 سال پیش بازمی گردد؛ یعنی زمانی که زمین لرزۀ محلی، باعث رانش زمین شد؛ رودخانۀ زرد را مسدود کرد و یک دریاچۀ مانع بزرگ را پدید آورد. هنگامی که دریاچه به طور ناگهانی خاکریز خود را ترکاند، انبوهی از گل و لای را با خود آورد و به سرعت، شهر را ویران کرد. در سال 2000، باستان شناسان بقایای بسیاری از انسان ها را کشف کردند که همۀ آنها به دلایل غیرطبیعی مرده بودند. در حفاری های بعدی در سال 2002، کارشناسان یک کاسۀ سفالی پیدا کردند که حاوی رشتۀ فرنگی مربوط به بیش از 4000 سال پیش بود. از آنجا که کاسه بلافاصله پس از وارونه شدن در ماسه دفن شده بوده، محیطی خلاء مانند ایجاد کرده بود که غذا را در داخل آن حفظ می کرد. خرابه های لاجیا به عنوان یک پارک باستان شناسی در سال 2020 به روی گردشگران باز شد.
نظر شما