ساخت هندوستانی بهتر، مستلزم رویکردی الهام بخش تر و کاربردی تر از پیشنهادات کنونی "هندوتوا"ست.

"هندوتوا"، هویت فرهنگی مشترک ملی است که "وی دی سوارکار" در سال ۱۹۲۰ آنرا بنیان نهاد، هدف او اتحاد هندی ها و ساخت هندوستانی بهتر بود، اما در حصول به هر دو آنها ناکام ماند. به جای آن شاهد شکاف عمیق و تحریک افراط گرایی های مذهبی هستیم و هیچ امیدی به این نیست که مذاهب مختلف کشور با هم در ساخت کشوری بهتر سهیم باشند.

با این وجود نیازی به ناسزا گفتن به سوارکار نیست. اتحاد هندی ها دلیل ارزشمندی است و هندوستان نیازمند فریاد و خروشی است که اکثریت هندوها را گرد هم آورد. اشتباه سوارکار این بود که از هندو ها خواست به جای روشنفکری و داشتن ثبات قدم در رسیدن به اهداف خود ،تفکر کوته بینانه داشته باشند.

او همچنین زمانی که اقلیت ها توانستند در قدرت با اکثریت هندو ها سهیم شوند در ارائه پیشنهاد سیستمی کارآمد به دولت نا موفق بود. در نتیجه اقلیت و اکثریت شرکای واقعی در ساخت هندوستان شدند اما این طرح فاقد دور اندیشی برای توسعه کشور و نفوذ جهانی بود.

هندوتوا همچنین با مذهب اکثریت همسو شد. شواهد این شکست پیش از تفکیک هند و پاکستان مشهود بود. می توان یک فرد را مقصر دانست، اما واقعیت این است که "سوارکار" استراتژی برجسته ای داشت: "هندوستان همواره باید متحد و جدایی ناپذیر باشد." که در این زمینه موفق نشد. هندوتوا به جای اینکه افراد با فرهنگ های مختلف را با هم یکی کند، بین هندو و مسلمان تفرقه افکند. همچنین شکافی بین رهبران عاقل و دلسوز همچون گاندی، نهرو، شایاما پراساد موکرجی، دیندایال آپادیایا و البته خودش انداخت. این اختلافات برای حدود یک قرن باعث تقسیم بندی هندو ها شد.

در برنامه سوارکار تنها تناقضات پیشنهاد شده بود. او تصمیم گرفت تفاوت های میان کاست ها و فرقه های مختلف هندو را از بین ببرد تا بر علیه انگلیس با هم متحد شوند و به عنوان کشوری واحد به فکر خود باشند.او اصطلاح هندوتوا را برای ارائه یک اصل سازمان دهنده ابداع کرد تا با هندوئیسم تفاوت داشته باشد و تصور می کرد که هندوئیسم "اساساٌ فرقه ای" است.

به گفته سوار کار:"هندوتوا نه تنها همانند هندوئیسم به جنبه های مذهبی مردم هندو اشاره دارد بلکه درکی از جنبه های فرهنگی ،زبانی ،اجتماعی و سیاسی آنها را هم در اختیارمان قرار می دهد ." هندوتوای سوارکار ابزاری برای بسیج سیاسی بود.

اما از آنجا که هندوتوای سوارکار از هندوئیسم و جنبش سیاسی قابل تشخیص نبود، به سرعت به عنوان تلاشی برای پایه گذاری هژمونی و سلطه جویی هندو ها به نظر رسید. در طرح  سوارکار به اقلیت ها حقوق و حمایت مساوی با هندوها داده شد اما نمی توانستند در قدرت با آنها سهیم باشند.

پس هندوتوا چگونه می تواند اصلاح شود تا رویای ساخت هندوستان بهتر سوارکار را به حقیقت بپیوندد؟

متحد کردن هندو ها بسیار دشوار است. مذهب آنها بر پایه یک اعتقاد واحد ،یک کلیسای سازمان یافته یا یک کتاب نیست.بنابراین زمانی که سعی می شود یکی از طرق هندو بودن را به بقیه تحمیل کنند، بقیه هندو ها آشوب می کنند. همچنین فلسفه بنیادی هندوئیسم این است که نباید به دیگران آسیب زد یا ضرر رساند و نقشه های سوارکار خلاف آن است زیرا به دیگران به خاطر مذهبشان لطمه می زند.

به همین دلیل است که اکثر هندو ها، هندوتوای سوارکار را تکذیب می کنند.حتی امروز، بی جی پی که پرچمدار هندوتو و احتمالا در اوج قدرت است، از حمایت کامل هندوها برخوردار نیست. در سال ۲۰۱۴ مودی نخست وزیر شد، اما بی جی پی تنها ۳۲ % از رای کشوری را بدست آورد که ۸۰% جمعیت آنها را هندوها تشکیل داده اند. مشابه این قضیه در سال ۲۰۱۷ اتفاق افتاد و یوگی ادیتیانات که بزرگترین جنبش تاریخی هندوتوا را در ایالت یو پی به راه انداخت توانست کمتر از ۴۰% از رای جمعیت ۸۰ % هندوی ایالت مذکور را به دست آورد.

هندوستانی ها آرزو دارند متحد باشند اما اتحاد مفهومی والاتر از هندوتوا دارد و مستلزم آن است که به جای آنکه بنیان گذار مذهب سازمان یافته ای  باشد ،جهانشمولی همه جانبه هندوئیسم را جار بزند.

هندوستانی ها گشاده دل هستند، آنها مسرورانه از دعوت به وحدت و اتحادی پیروی می کنند که هم راستا با فلسفه خدمت به نوع بشربدون در نظر گرفتن مذهب او باشد.

اولاٌ چالشی که هندوتوا را ملزم به تجدید نظر می کند نام آن است که این اصل کلی را نقض می کند که "نام باید خود گویا باشد و نیازی به توضیح و تفضیل نداشته باشد."سوارکار از هزاران کلمه برای توصیف هندوتوا استفاده کرد تا فقط بگوید هندوتوا هندوئیسم نیست. توضیحات او بیشتر توجیهی است او تصریح می کند که هندوتوا مترادف هندی است نه هندوئیسم. تغییر نام هندوتوا به هندوستانی مفهومی را القا می کنند که سایر اصول فوق الذکر را نیز در بر می گیرد.

ثانیاٌ، برخلاف هندوتوا ،هندوستانی باید به این اصل پایبند باشد که اقلیت ها هم می توانند از قدرت عادلانه ای برخوردار باشند.این امر نیازمند سیستم دولتی است که به آنها دردولت ایالت و دولت مرکزی فرصت دهد.بهترین راه پذیرش شکل ریاستی دولت است که خصوصاٌ تدبیری برای ممانعت از حکمرانی صرف اکثریت بیاندیشد.

ثالثاٌ، دولت محلی تحت ریاست هندوستان می بایست خود مختاری بیشتری در اداره امور داخلی خود داشته باشد. به عنوان مثال در جایی نظیر کشمیر که اکثریت آن را مسلمانان تشکیل می دهند، هندی ها باید همانند سایر ایالات به آنها حقوق و مسئولیت یکسانی دهند.

چهارم، هندوستانی می بایست قوانینی را تصویب کند که تحقق بخش سکولاریسم حقیقی باشد. آنها می بایست پایبند اصول آزادی مذاهب، برابری و تساوی در برابر قانون و تفکیک دین از دولت باشند. برای داشتن هندوستانی بهتر، باید قانون یکپارچگی مدنی تصویب شود و قانون اساسی از دخالت دولت در درگیری های مذهبی  ممانعت بعمل آورد.

در انتها، هندوستانی  باید چشم اندازی از هند پیشرفته داشته باشد. با دادن اختیاربه ایالت ها برای اداره خود ونه تصمیم گیری و انتخاب تجزیه طلبی ، هندوستانی تضمین کننده تمامیت ارضی کشور خواهد شد این تمامیت ارضی باید با پیشنهاد اتحاد با کشور های همسایه فراتر رود. کشورهای دانا به بهره مندی از قدرت و بزرگی هند تمایل دارند و ما هم باید از آنها برای ملحق شدن به ما دعوت بعمل آوریم.

همه ما همانند سوارکار رویای هندوستانی بهتر را در سر بپرورانیم. پس بیاییم ایده او را کاربردی تر و انگیزشی تر کنیم تا با هم کشور رویاهایمان را بسازیم.

نویسنده رئیس "دیویا هیماچال پراکاشان" است لازم بذکراست مطالب بالا صرفا نظرات شخصی نویسنده است.

ملاحظه: حزب بی جی پی با نمایندگی نریندرا مودی در انتخابات سال ۲۰۱۴ توانست پیروز گردد. از آن به بعد، بسیاری از هندو های افراطی اعمالی خشونت آمیز علیه اقلیت ها را آغاز کردند. افزون بر آن، نمایندگان و اعضای این حزب نیز در اظهار نظرهای بحث بر انگیز به حمایت از گروهای تندرو می پردازند. از این جهت بسیاری از جامعه شناسان معتقدند که آرامش و امنیت لازمه پیشرفت است و خواستار ممنوعیت فعالیت های گروه های تندرو هستند.   

روزنامه: هندو تایمز   مورخ: ۲۲ سپتامبر

سال ۱۳۹۶