هم ترامپ و هم مودی از یک احساسات پوپولیستی بهره می برند که نشان دهنده عقب نشینی جهانی علیه هنجارهای لیبرال، چند فرهنگی و جهانی است.

شعار سیاست«اول آمریکا»ی ترامپ و و شعار«احیای ملی‌گرایانه»ی مودی، هر دو برای شهروندانی جذاب هستند که احساس می‌کنند از جهانی‌سازی عقب مانده‌اند و از دولت‌های مردان خود سرخورده شده‌اند. ترامپ و مودی، خود را به عنوان قهرمانان شهروند معرفی می کنند. اما، هر دو به لحاظ آسیب شناختی ضد مهاجر و در احساسات ضد مسلمانان مشترک هستند.

«پروژه سازی هویت ملی» که اقلیت های خاصی مانند مسلمانان در هند و مهاجران در آمریکا را حذف می کند، ترویج می کنند. این پروژه، به‌ویژه در میان کمپین های ترامپ و مودی طنین‌انداز شده و حس غرور و وحدت را پیرامون روایت‌های «ما در برابر آنها» تقویت می‌کند.

شباهت عمده ترامپ و مودی، رویکرد مستقیم ارتباطی آنهاست که رسانه های سنتی را دور می زنند و مستقیماً در شبکه های اجتماعی فعالیت گسترده ای دارند. ترامپ به طور موثر از توییتر به عنوان یک مگافون برای سیاست و ایجاد جنجال، دور زدن مصاحبه های مطبوعاتی و فیلترهای رسانه ای استفاده کرد. مودی نیز، به جای شرکت در کنفرانس‌های مطبوعاتی یا مصاحبه‌های سنتی، از طریق راهپیمایی‌های جمعی و شبکه های اجتماعی ارتباط برقرار می‌کند. رویکرد آنها، با استراتژی‌های پوپولیستی شان همسو است. زیرا هم ترامپ و هم مودی تصویر و پیام خود را مستقیماً ایجاد می کنند تا از انتقادات رسانه ها و مطبوعات دوری کنند و رابطه شخصی‌تری با طرفدارن خود ایجاد کنند.

ترامپ و مودی علی‌رغم پیشینه‌های محدود سیاست خارجی،نقش‌های بین‌المللی کشورهای آمریکا و هند را با سیاست‌های قاطعانه و اغلب تقابلی شکل داده‌اند.

ترامپ از توافق‌های کلیدی مانند TPP(مشارکت ترانس پاسیفیک)[1]خارج شد، اتحادهای چندجانبه را تضعیف کرد و برای اطمینان از «مزیت آمریکا»، قراردادهای دوجانبه را در اولویت قرار داد. مودی نیز به طور مشابه یک سیاست خارجی قاطعانه را دنبال کرده و هند را به عنوان یک نیروی مسلط در جنوب آسیا قرار داده و به دنبال ارتقای جایگاه جهانی خود است. به عنوان مثال، معرفی خود به عنوان نخست وزیرچندملیتی هند،تبدیل شدن به «برند مودی»،«حملات جراحی» علیه پاکستان برای تقویت قدرت داخلی و بین المللی و شعار «ساخت هند» نمونه‌ای از اقدامات او است.

ورود ترامپ به سیاست برای یک تاجر و شخصیت تلویزیونی بی سابقه بود و اما،مودی بی‌رقیب. محبوبیت ترامپ با چالش‌ها و مخالفت‌های دائمی مواجه بود و اعتراض‌ها را برانگیخت.اما، مودی از استقبال عمومی بیشتری برخوردار بود. به نظر می رسدکه جایگاه مودی، بر خلاف جایگاه ترامپ، تا حد زیادی تزلزل‌ناپذیر باقی مانده است. شباهت در محبوبیت هر دوی آنها نشان می دهد که آنها به یک پایگاه ملی گرایانه متوسل شده اند.  

ترامپ به‌عنوان رئیس‌جمهور ایالات متحده، این قدرت را دارد که رؤسای آژانس‌ها و بخش‌ها را منصوب کند و به او اجازه می‌دهد تا دولت را به شکلی خواهان آن است، ترسیم کند. در حالی که مودی هم تأثیرگذار است، اما، در یک بوروکراسی دائمی با محدودیت‌هایی عمل می‌کند. اگرچه موفق شده تا حدودی وفادارانش را در پست‌های کلیدی منصوب کند.  

به یک تفاوت مهم در تصدی رهبری آنها می توان اشاره کرد. محدودیت‌های دوره ریاست‌جمهوری ترامپ او را به دو دوره چهار ساله محدود می‌کند، در حالی که مودی، تحت سیستم هند، در صورت انتخاب مجدد، به طور بالقوه می‌تواند سال‌های بیشتری را رهبری کند و این امکان را برای تثبیت سیاست‌های بلندمدت و نفوذ بر هدایت هند فراهم می‌کند.

 سبک‌های رهبری ترامپ و مودی نشان‌دهنده تغییر در سیستم‌های دموکراتیک است که در آن رهبران پوپولیست هنجارهای تثبیت شده را نه تنها در داخل کشورهای خود بلکه در صحنه بین المللی به چالش می‌کشند. هر دو آنها مظهر انحراف از هنجارهای رهبری دموکراتیک سنتی، پذیرش ناسیونالیسم، به چالش کشیدن جهانی شدن و اغلب کنار گذاشتن کنترل های نهادی هستند. تأکید آنها بر ارتباط مستقیم با طرفداران شان و اولویت دادن به برنامه‌های ملی‌گرایانه و کنار گذاشتن ارزش‌های کثرت‌گرا، نشان دهنده دور شدن از فضای دموکراسی و  در نتیجه خطر تشدید اختلافات در کشورهای شان هستند. مواضع ضد مهاجرتی ترامپ بسیاری از جوامع مهاجر را بیگانه کرده و سیاست های ملی گرای هندو مودی اقلیت مسلمان هند را به حاشیه رانده است. این رویکردها، هر دو کشور را قطبی تر و در دراز مدت کمتر با ثبات نگاه خواهد داشت.

نتیجه گیری

ترامپ و مودی به عنوان نمادهای دوران جدیدی در سیاست دموکراتیک معرفی شده اند. جایی که هر دو برای به دست آوردن و حفظ قدرت از احساسات پوپولیستی و بیش از حد ملی گرایی بهره می برند. در حالی که این استراتژی آنها را توانمند کرده است، اما، ارزش های کثرت گرایی، مدارا و چندجانبه گرایی را نیز به چالش می کشد. اگر چه اینگونه رهبران پوپولیستی ممکن است بتوانند آینده و سیاست خارجی آمریکا و هند را به طور مؤثر شکل دهند، اما به قیمت افزایش درگیری داخلی و تضعیف اتحادهای بین المللی تمام خواهد شد.

#ذکریایی