در واپسین روزهای آوریل ۲۰۲۵، پکن بار دیگر به صحنۀ درخشان حضور سینمای جهانی بدل شد. پانزدهمین دورۀ جشنوارۀ بین‌المللی فیلم پکن، با حضور چشمگیر ۱۷۹۴ فیلم بلند از ۱۰۳ کشور، دریچه‌ای بود به سوی روایت‌های متنوع، فرهنگ‌های گوناگون و دغدغه‌های مشترک بشری. این جشنواره که با حمایت شبکۀ مرکزی رادیو و تلویزیون چین، شهرداری پکن و حمایت سازمان فیلم چین برگزار شد، صحنه‌ای از گفتگو میان هنرها، زبان‌ها و ذهن‌ها بود. در 18 آوریل 2025 مراسم افتتاحیۀ این جشنواره، در مرکز نمایشگاه بین­‌المللی دریاچۀ یان شی پکن و مراسم اختتامیه نیز در روز 26 آوریل در همین مکان برگزار شد.

     در میان برگزیدگان جشنواره، فیلم نروژی «دکمۀ توقف عشق» جایزۀ بهترین فیلم را از آن خود کرد و کارگردان آن لیلیا اینگولفس‌دوتیر نیز جایزۀ بهترین کارگردانی را به دست آورد. همچنین این هنرمند به همراه وسون یو و جانگ چی با فیلم  قتل توفانی از کشور چین، جایزۀ بهترین فیلم‌نامه را کسب کردند. بازیگر زن فیلم «دکمۀ توقف عشق»، هِلگا گولن، نیز جایزۀ بهترین بازیگر زن را دریافت کرد. همچنین، جایزۀ بهترین بازیگر مرد به صورت مشترک به پی‌یر باستین و بنجامین لمبیلوت برای فیلم «زیباترین شهرک» از بلژیک رسید. فیلم «پیام» ، محصول مشترک آرژانتین، اسپانیا و اروگوئه نیز، جایزۀ خدمت به هنر را دریافت کرد و از نظر داوران به عنوان فیلمی با ارزش‌های فرهنگی و انسانی برجسته شناخته شد.

     اما در غوغای تصاویر و روایت‌ها از سراسر جهان، فیلم «دِرنو» (گرداب) به نویسندگی و کارگردانی هادی محقق، صدایی متفاوت بود؛ صدایی آرام، اما نافذ، که نه با فریاد، بلکه با نجوا، به قلب تماشاگران راه می‌یافت. این اثر که حاصل همکاری سینمایی میان ایران و جمهوری چک است، به تهیه‌کنندگی مجتبی گلپریان در روز ۲۳ آوریل ۲۰۲۵ در قالب بخش مسابقۀ اصلی و به‌عنوان یکی از نامزدهای جایزۀ معتبر تیان‌تان در پانزدهمین جشنوارۀ بین‌المللی فیلم پکن به نمایش درآمد. در کنار هنرمندان سازندۀ این فیلم، رایزن فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در چین نیز حضور داشت.

     «دِرنو» نه تنها یک روایت تصویری، که تجربه‌ای‌ است از فرو رفتن در خلأ درون انسان. محقق در این فیلم، تماشاگر را وارد جهانی از زندگی و مرگ می‌کند که میان خیال و واقعیت در حرکت است و با استفاده از با ضرباهنگی بسیار ملایم، ترکیب‌بندی‌های سختگیرانه، طیف‌های سرد رنگ، به‌ویژه آبی‌های مات و بی‌کلام فضایی می‌سازد که مخاطب را وامی‌دارد تا در میان قاب‌ها، به آن‌چه ناگفته می‌ماند گوش سپارد.

     داستان لایه‌های درهم‌تنیده‌ای از تنهایی، اضطراب هستی، گسست‌های عاطفی و جست‌وجوی معنا را در خود پنهان کرده است؛ و همین لایه‌هاست که مخاطب را به مشارکت در تجربه‌ای فلسفی دعوت می‌کند.

     جلسۀ پرسش و پاسخی که پس از نمایش فیلم برگزار شد، از صمیمانه‌ترین و تأثیرگذارترین لحظات جشنواره بود. هادی محقق، آرام و متفکر، بی‌هیچ هیاهو، پاسخ‌هایی داد که بیش از آن‌که توضیح باشند، دریچه‌هایی تازه به دنیای اثرش گشودند. وقتی از او پرسیدند: « اکنون به چه می‌اندیشی؟»، او با لبخندی آرام گفت: «من به زمین خیره می‌شوم و سعی می‌کنم از آن الهام بگیرم»؛ و این نگاهِ به زمین، نه نگاهی فیزیکی، بلکه ژرف‌نگری شاعرانه‌ای است که در تمام آثار او جریان دارد. در جایی دیگر افزود:
«می‌خواهم کاری کنم که تماشاگران، پای این فیلم بنشینند و با من هم‌نگاه شوند»؛ هم‌نگاهی با محقق، یعنی تجربه کردن جهان از روزنی کوچک اما پرنور؛ یعنی دعوت شدن به دنیایی که در آن، کوچک‌ترین جزئیات زندگی، می‌توانند به بزرگ‌ترین پرسش‌های هستی پاسخ دهند.

     هادی محقق با فیلم‌هایی چون برادران سرزمین، ممیرو، او خوب سنگ می‌زند، ایرو و دِرِب، ثابت کرده است که کارگردانی‌ست با جهان‌بینی‌ای منحصر به فرد. او نه تنها به دنبال ساختن داستان است، بلکه در پی کشف لحظه‌هایی است که فراتر از زمان و روایت، حقیقتی از زندگی را عیان می‌کنند. سینمای او، تلفیقی است از شاعرانگی شرقی، فلسفۀ وجودی و تعمقی اخلاقی؛ سینمایی که در آن، تماشاگر مجبور نیست «داستان را دنبال کند»، بلکه دعوت می‌شود به «تجربه کردن هستی» بر پردۀ نقره‌ای.

________________________________________

منابع:

https://persian.cgtn.com/2025/04/20/ARTI1745122536433266