بر اساس آخرین یافته های دموپولیس؛  Demopolis - National Research Institute اگر نوجوانان را به‌عنوان اینفلوئنسرها و فوتبالیست‌هایی مشتاق تصور کنیم که ناامیدانه به دنبال شهرت و ثروت آسان هستند، از تصور آنها دور هستیم. چیزهای مهم برای آنها چیزهای دیگری است: خانواده (90%)، دوستی (86%)، اشتیاق (72%)، عشق (71%)، موفقیت شغلی و شخصی (63%)، کار (53%). پایین تر، ورزش (47٪) و پول (44٪) را پیدا می کنیم. شهرت تنها 8 درصد است، پله ماقبل آخر این رتبه بندی ارزشی و به دنبال آن فقط تعهد سیاسی (4 درصد): این رقم آخر چیزی است که باید در مورد آن تأمل کنیم، زیرا این بچه ها طبقه حاکم سیاسی آینده ایتالیا نیز خواهند بود. بیشترین رضایت برای افراد بسیار جوان از روابط آنها با دوستان، اوقات فراغت و مهرورزی(رفاقت) ، از جمله خانواده ناشی می شود. و البته ۳۵درصد رضایت کم وخیلی کم، از وضعیت و بودن در مدرسه

بنابراین، انگاره ای که نوجوان را منزوی در خانه و دائماً چسبیده به تلفن همراه یا صفحه نمایش توصیف می کند ، با چیزی که بچه‌ها می‌گویند بیشتر دوست دارند مطابقت ندارد.

ملاقات با دوستان (76%)، گوش دادن به موسیقی (75%)، ورزش (51%). سپس، البته، آنها زمان زیادی را به صورت آنلاین سپری می کنند: چت (66٪)، تماشای سیستم عامل های ویدئویی (48٪)، در وب (44٪)، تماشای تلویزیون (44٪)، برقراری ارتباط در رسانه های اجتماعی (41٪) و بازی های ویدیویی (32٪). مطمئناً واقعیت پناه بردن روزافزون به دنیای مجازی منجر به انزوای نگران کننده و گسترده نسبت به دنیای واقعی می شود: بیش از یک سوم والدین (36٪) می گویند که متوجه تمایل فرزندان خود به استفاده از بهانه برای اجتناب از مدرسه، بیرون رفتن یا سایر مناسبت های اجتماعی شده اند، همراه با افزایش شدید اضطراب و افسردگی[2].

خدمات و مداخلات

در ایتالیای امروز پروژه‌های متعددی با هدف نوجوانان وجود دارد که هم توسط انجمن‌های دولتی و هم خصوصی سازماندهی می‌شوند و در هر صورت از دیدگاه مشترک: ارج نهادن و حمایت به جوانان شروع می‌شوند تا آنها را به پیشرو زندگی اجتماعی ای تبدیل کنند که فردا بازیگران اصلی آن خواهند بود:

- در کانون های نوجوانان و جوانان ، بچه ها می توانند با هم ملاقات کنند و فعالیت هایی را انجام دهند که برای آنها مناسب است، مانند موسیقی. این مراکز اغلب فعالیت های بعد از مدرسه، سازماندهی مهمانی ها، بازی های سرگرمی، فعالیت های بیانی و دستی را نیز انجام می دهند. کانون های جوانان فضاهای چند منظوره ای هستند که به جوانان اختصاص داده شده است که در آن فعالیت های مختلفی - تفریحی، فرهنگی، خلاقانه، آموزشی و آموزنده - با هدف توسعه مهارت ها، ترویج اجتماعی و ایجاد دوستی های جدید و همچنین جلوگیری از ناراحتی سازماندهی می شود. اهداف کانون جوانان چندگانه است[1]:

الف) تقویت شخصیت جوانان، تبدیل کردن بچه ها به پیشرو فعالیت های مورد تمرین، گوش دادن به نیازهای آنها و شروع از علایق و کنجکاوی های آنها.

ب) تامین مکان های عمومی و ملاقاتی که روابط و ارتباط بین نوجوانان را تقویت می کند، مکان هایی که آنها می توانند علایق خود را پرورش دهند، همچنین با کمک متخصصان درمهارت یابی استفاده از تکنیک ها یا مواد خاص.

ج) ترویج فعالیت با مشارکت جوانان منطقه در اجرای آنها.

د) تامین فعالیت‌های حمایتی  برای کودکان مدرسه ای که می‌خواهند تکالیف خود را انجام دهند و با کمک افراد آموزشی واجد شرایط درس بخوانند{راهنمای تحصیلی}

ه) سازماندهی فعالیت های آگاهی بخشی در مورد مسائل پیش نوجوانی و نوجوانی با مشارکت و همکاری نهادها و سایر نهادهای آموزشی.

و) مشاوره/ تامین زمینه گوش دادن فردی

چالش مرکزی: تعلیم و تربیت

در سال 2024، ایتالیا کمتر از میانگین OECD (سازمان همکاری اقتصادی و توسعه) برای هزینه های عمومی در آموزش (4٪) در مقایسه با میانگین OECD 4.9٪ است. به همان اندازه نگران کننده کمبود معلم است، وضعیتی گسترده در بسیاری از کشورها، که منجر به افزایش شاغلان ناپایدار و موقت در ایتالیا می شود. این کشور دارای برخی از عناصر مثبت است: درصد دانش آموزان ایتالیایی با مهارت های کافی در ریاضیات با میانگین OECD برای دختران و پسران مطابقت دارد. همچنین افزایش زنان جوان (34-25) با مدرک تحصیلی حداقل سه ساله(لیسانس)، نسبت به گروه سنی 34 تا 55 سال سه برابر شده است[3].

31 درصد از جوانان بین 18 تا 24 سال در هیچ دوره آموزشی یا آموزشی شرکت نمی کنند، در حالی که میانگین اروپاست 20.2 درصد است؛ این چیزی است که از داده های منتشر شده توسط Istat که تصویر نگران کننده ای را برای آینده ایتالیا ترسیم می کند، به دست می آید. نرخ مشارکت در فعالیت های رسمی (دبیرستان نظری یا فنی) برای جوانان در این گروه سنی 49٪ است: 15.3 واحد درصد کمتر از میانگین اروپا (64.3٪). نرخ مشارکت در فعالیت های غیر رسمی نیز کمتر است (42.2 درصد در مقابل 47.6 درصد).

خروج زودهنگام از سیستم آموزشی در جنوب کشور بیشتر از شمال است: در بین جوانان 18 تا 24 ساله، 13.6٪ با وجود داشتن دیپلم متوسطه پایین، مسیر تحصیلی خود را ترک کرده اند، این رقم در شمال کمی بیش از 8٪ است.

سطح تحصیلات والدین نیز بر احتمال ترک تحصیل و آموزش توسط جوانان تأثیر می گذارد: اگر والدین دیپلم متوسطه پایین داشته باشند، خطر انصراف از تحصیل 24 درصد است، در حالی که اگر یکی از والدین دارای مدرک تحصیلی عالی باشد، به 3 درصد کاهش می یابد. آنچه مانع شرکت در دوره‌های آموزشی رسمی و غیررسمی می‌شود، در عوض، مهم‌تر از همه کمبود انگیزه است که برای گروه سنی 18 تا 24 سال 67.4 درصد است: کمی پایین‌تر از میانگین سنی اروپا که 69 درصد است. به طور متوسط، در میان جوانان 18 تا 21 ساله، تقریباً 21٪ آموزش نمی بینند یا کار نمی کنند: در جنوب این درصد به 29.8٪ افزایش می یابد. درصد کسانی که آموزش نمی بینند 27.5 درصد است (29.7 درصد مردان و 25.1 درصد زنان): از این تعداد کمتر از یک چهارم خود را شاغل اعلام می کنند[4].

شاخص های مقایسه ای: سرمایه گذاری در تربیت یا اعتبارات بخش آموزش

در ایتالیا، 20 درصد از جوانان بین 25 تا 34 سال دیپلم دبیرستان ندارند، در حالی که این رقم در کشورهای OECD به طور متوسط ​​14 درصد است. این چیزی است که از گزارش "آموزش در یک نگاه 2023" OECD، تحلیلی از وضعیت آموزش که امسال بر آموزش فنی و حرفه ای تمرکز دارد[5]، به دست می آید.

همانطور که گزارش اشاره می کند، در همه کشورهای OECD، به طور فزاینده ای برای دریافت مدرک تحصیلات عالی رایج شده است، حتی اگر در ایتالیا فقط 20٪ از افراد بین 25 تا 64 سال دارای مدرک تحصیلی هستند در حالی که میانگین OECD 40٪ است. در کشور ما در سال 2022 نیمی از دانشجویان جدیدالورود که در دوره های سه ساله ثبت نام کردند، دروس STEM (علوم، فناوری، مهندسی، ریاضی) را انتخاب کردند که از این تعداد 13 درصد زن بودند. داده‌های مربوط به NEET (نه در زمینه آموزش، اشتغال یا آموزش) نگران‌کننده است: 16.3 درصد از جوانان بین 25 تا 29 سال با مدرک سطح عالی، در مقایسه با میانگین 9.9 درصد OECD ، نه در حال تحصیل هستند و نه کار می‌کنند. درصدی که اگر جوانان دارای دیپلم متوسطه با گرایش فنی-حرفه ای را در نظر بگیریم به 26.2 درصد می رسد[6].