نویسنده: قادر مَلِکوف

در زمانی که تقریباً تمام کشورهای عربی خاورمیانه یکی‌یکی با ایالات متحده و اسرائیل پیمان می‌بندند و چشمان خود را بر نسل‌کشی در غزه می‌بندند، این ایران است که همچنان حقیقت را بیان می‌کند - نه فقط در حرف، بلکه در عمل: کمک، حمایت، خطرپذیری، و پرداخت بهای آن با جان، تحریم، و انزوا.

ایران تنها کشوری در شرق باقی مانده که هنوز سیاست خارجی مستقلی را دنبال می‌کند و شاید دقیقاً به همین دلیل است که در تل‌آویو و واشنگتن از او کینه دارند. چون یک ایران مستقل یعنی الگویی برای نافرمانی، و شاید الهام‌بخش دیگر ملت‌ها برای پیروی از این مسیر. ایدئولوژی مقاومت اسلامی به مراتب ترسناک‌تر از پهپادها و موشک‌هاست، چون واگیردار است. ایران نمونه‌ای است از اینکه یک کشور می‌تواند بدون تکیه بر غرب، خود را اداره کرده، دفاع کند و پیشرفت داشته باشد.

و در مرکز این ماجرا، مردی ۸۶ ساله قرار دارد که میلیون‌ها نفر در جهان او را می‌شناسند؛ کسی که درباره‌اش با احترام می‌نویسند، نه برای نمایش بلکه به خاطر جوهر وجودش: آیت‌الله سید علی خامنه‌ای، رهبر معنوی ایران.

او فردی است فروتن، آرام، باوقار؛ عالمی دینی، بدون تظاهر و زرق و برق، اما سرشار از معنا. رهبر معنوی و نگهبان مسیر اسلامی کشور.

سه ویژگی اصلی شخصیت خامنه‌ای عبارتند از زهد و ساده‌زیستی (او بدون تجمل، بدون کاخ، بدون حساب بانکی در غرب زندگی می‌کند)، علم و دانش (مجتهدی با دانش عمیق در فقه، فلسفه و شعر محسوب می‌شود) و پدر ملت بودن (همیشه با خانواده‌های شهدا، جوانان، فقرا، و سربازان دیدار می‌کند).

در سیاست خارجی، او تصویر رزمنده‌ای تزلزل‌ناپذیر برای امت اسلامی است، و سخنانش همچون رهنمودی شریعت‌محور در داخل کشور تلقی می‌شود. اما خامنه‌ای تنها یک نماد دینی نیست، بلکه ایدئولوگ اندیشه اسلامی رهایی‌بخش است؛ جایگزینی در برابر نئولیبرالیسم غربی. برای شیعیان، او مرجع، عالم و ولی‌امر است. اما جالب اینجاست که امروزه برای بسیاری از اهل سنت و اعراب، او تبدیل به نمادی از پایداری اسلامی شده، در حالی که بسیاری از دولت‌های عربی به عنوان خائن به آرمان فلسطین شناخته می‌شوند.

او شخصیتی است که غرب ترجیح می‌دهد درباره‌اش سکوت کند، چون نمی‌توان او را در قالب‌های کاریکاتوری رایج نشان داد. نه ساعت طلایی دارد، نه میلیاردر است، نه کاخ‌نشین و نه رسوایی در کارنامه دارد. اما قدرتی دارد که با پول قابل قیاس نیست. کسی که زندان شاه، شکنجه‌ها، سوءقصدها، انقلاب، جنگ ایران-عراق و توطئه‌های جهانی را پشت سر گذاشت، اما مسیر و اصولش را گم نکرد. دست راست نیمه‌فلج او، یادگار سوءقصد سال ۱۳۶۰، گویای همه‌چیز است.

آیت‌الله سید علی خامنه‌ای در ۱۷ ژوئیه ۱۹۳۹ در مشهد، در خانواده‌ای روحانی به دنیا آمد. نسب او به پیامبر اسلام (ص) می‌رسد، و به همین دلیل عنوان «سید» دارد.

تحصیلات ابتدایی دینی را در مشهد گذراند، سپس در مراکز اصلی آموزش شیعی، یعنی نجف (عراق) و قم (ایران)، به تحصیل ادامه داد. از شاگردان امام خمینی بود و تحت تأثیر او، نه فقط به عنوان فقیه بلکه به عنوان متفکری انقلابی و مبارز سیاسی شکل گرفت.

در دهه‌های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰، در فعالیت‌های انقلابی مخفی شرکت داشت، بارها توسط ساواک دستگیر و شکنجه شد، و به تبعید رفت.

پس از پیروزی انقلاب اسلامی ۱۹۷۹، نماینده امام خمینی در شورای عالی دفاع شد، سپس عضو شورای نگهبان و امام جمعه تهران. در سال ۱۹۸۱، در اوج جنگ ایران و عراق، به ریاست جمهوری رسید و تا ۱۹۸۹ این سمت را حفظ کرد.

در ۲۷ ژوئن ۱۹۸۱، هنگام سخنرانی عمومی، در اثر انفجار بمبی در دستگاه ضبط صوت، به شدت مجروح شد و دست راستش آسیب جدی دید.

پس از درگذشت امام خمینی در ۳ ژوئن ۱۹۸۹، مجلس خبرگان رهبری به طور اجماعی او را به عنوان رهبر معظم انقلاب اسلامی انتخاب کرد - بالاترین مقام دینی و سیاسی در نظام ولایت فقیه. اگرچه در آن زمان هنوز مرجع تقلید رسمی نبود، اما بعدها به عنوان مجتهد، عالم دینی و رهبر اسلامی مورد تأیید وسیع قرار گرفت.

آیت‌الله خامنه‌ای اندیشه‌ورزی دقیق، شاعر، و آشنا به فلسفه اسلامی کلاسیک و مدرن، ادبیات عربی و فارسی است. ایدئولوژی او بر پایه حکومت شریعت، عدالت اجتماعی، مقاومت ضد استعماری و استقلال اسلامی از سلطه غربی استوار است.

او از پایه‌گذاران مفهوم «بیداری اسلامی» و «مقاومت» است که نسل جدیدی از شیعه و سنی را به کنش سیاسی الهام بخشید. اندیشه او به تقریب مذاهب، مبارزه با صهیونیسم، و ساخت جامعه‌ای بر مبنای ارزش‌های اسلامی می‌انجامد.

امروز نیز، او همچنان رهبر جمهوری اسلامی ایران است و یکی از تأثیرگذارترین شخصیت‌های دنیای اسلام.

در مقابل او، چهره‌هایی چون بنیامین نتانیاهو و دونالد ترامپ - که بیشتر شبیه تاجران غرق در رسوایی‌های قضایی هستند - در قیاس، کاریکاتوری به نظر می‌رسند. آنان وقتی ایران را «تهدید» خواندند و برخلاف قوانین بین‌المللی دست به تجاوز نظامی زدند، بیشتر نماد دروغ و منفعت‌طلبی شدند تا رهبران واقعی.

منبع:

https://mnenie.akipress.org/unews/un_post:43386