مهشید میرمعزی در گفتگویی با خبرگزاری کتاب ایران نکاتی را در مورد ادبیات آلمان و ذائقه آلمانی ها بیان می کند که قابل توجه است.از نظر وی آلمان به دلیل داشتن منتقدان حرفه‌ای، تخصیص تسهیلات ویژه به نویسندگان، برنامه‌ریزی برای تربیت نویسنده، برگزاری جوایزی بدون حاشیه و حضور منتقدانی حرفه‌ای و بی‌طرف، توانسته گام‌های موثری در مسیر تولید آثار ادبی بردارد.وی می گوید:

·        آلمان‌ها خیلی اهل داستان کوتاه نیستند و بیشتر به سراغ رمان می‌روند. ضمن اینکه آلمانی‌ها گرایش خاصی به نوشتن کتاب‌هایی دارند که خودشان به آن، کتاب‌های «مربوط به موضوع» می‌گویند؛ اصولا آدم‌هایی هستند که تحقیق می‌کنند، دنبال ماجرا می‌روند، در موضوعات عمیق می‌شوند در نتیجه آثار«مربوط به موضوع» در این کشور زیاد نوشته می‌شود.

·        برای نویسندگان جوان تسهیلات زیادی قائل می‌شوند. در سراسر کشور خانه‌های ادبیاتی دارند که نویسندگان چند ماه به آنجا می‌روند و حقوق هم دریافت می‌کنند. اگر نویسنده‌ای می‌خواهد رمانی بنویسد، به راحتی این تسهیلات در اختیارش قرار می‌گیرد. در نتیجه نویسندگان در هنگام نوشتن کتاب خود دغدغه مالی ندارند.

·        کارگاه‌های مختلفی در آلمان برگزار می‌شود که نویسندگان می‌توانند تجربیات خود را در آن رد و بدل کنند. این‌ها باعث می‌شود نویسنده‌های جوان تازه از راه رسیده، تشویق شوند بیشتر و بهتر بنویسند. برای مثال کریستوفر کلوبله نویسنده جوانی که من کتاب «خاندان جاودان زالس» او را به فارسی ترجمه کردم، برای نوشتن بخش کوچکی از رمانش که در فلوریدا اتفاق می‌افتاد، به آنجا سفر کرد، درحالی که انسان ثروتمندی نیست، اما از طرف نهادهای مختلف حمایت شد.

·        در آلمان منتقدان خیلی خوب و بی‌طرفی هم وجود دارد؛ منتقدانی که نان به کسی قرض نمی‌دهند و به دلیل رفاقت‌ از کسی تعریف نمی‌کنند. این منتقدان در آلمان تعیین تکلیف کرده و سرنوشت کتاب‌ها را مشخص می‌کنند، اما به درستی! نویسندگان می‌دانند افرادی هستندکه کارهای آنها را موشکافانه و با دیدگاهی انتقادی می‌خوانند و البته که ممکن است تعریف هم بکنند زیرا می‌دانند نقد کردن فقط به معنای ایراد گرفتن از آثار ادبی نیست. متاسفانه ما چنین منتقدانی در ایران نداریم.