هندوستان نامی است که به زبان محلی و براساس یک افسانه اساطیری بهارات (Land of Bharat) نیز میباشد. این کشور از نظر وسعت ششمین کشور وسیع جهان است و به صورت طبیعی به شکل شبه قاره ایی است که از شمال به بلندترین رشته کوههای جهان هیمالایا و از جنوب به اقیانوس هند منتهی می شود.

سرزمین هند محل پیدایش ادیان مختلف است. آیین هندو از قدیمی ترین مذاهب در دنیا محسوب می‌شود. درآثار بدست آمده از تمدن دره رود سند (ایندوس) شواهدی وجود دارد که در آن آیینی با تشابه زیاد به آیین هندو وجود داشته و هندوئیسم با قدمتی در حدود۱۵۰۰تا۲۰۰۰سال پیش از میلاد حضرت مسیح ( ع) و در زمان هجوم اقوام آریا به هند به وجود آمد.

آریاییان هندی دارای خدایان بیشماری بودند و آنها را داووس می خواندند. نام کتاب مقدس دین هندو ودا به معنای کتب دانش میباشد که مکاتب مختلف این دین، وداهای خاص خود را دارند. باید گفت این آیین عمدتاً درسرزمین هند محصور بوده و در نقاط دیگر جهان رشد نیافته است. به جز هند در کشور نپال نیز هندوها اکثریت دارند. در این آیین فرق متعددی وجود دارند. در این فرق رب النوع های مانند ویشنو (خدای خالق) ؛ شیوا (خدای رقص) و غیره را می پرستند. حداقل ۵۹ فرقه فرعی دراین آیین وجود دارد که هر یک نماینده نگرش متفاوت چه از لحاظ فلسفی و چه از لحاظ عملی است. اما تمامی آنها نوعی رب النوع شخصی را می پرستند. آیین هندویی دارای معابد زیارتگاه های بزرگ و کوچک بیشمار است که برای پرستش رب النوع های بومی و نیز خدایان عمومی و همگانی اختصاص یافته است اما شش فرق هندو اصلی در این آیین می باشد که در ذیل به صورت مختصر به آنها پرداخته می شود.

۱. پیروان و یشنو: این جماعت؛ ویشنو (خدای خالق ) را در یکی از مظاهر او می پرستند. لَکشمی زوجه او و گارودا مرکب او، هانومن بوزینه آدم نما مقدس که به رام کمک و همراهی کرد تا بر(راوانا) غالب آمد همه پیروان فرقه او را پرستش میکنند. علامت این طایفه آنست که پیشانی خود را با سه خط عمودی رنگ میکنند. درجنوب پیروان این فرقه تمام بدن خود را با خطوط عمودی ملوان میسازند (خطوط افقی علامت پیروان شیوا است) و این علامت از رنگ خاکستر و خمیر صندل و زعفران درست میشود. علاوه بر آن پیروان این فرقه در شمال غربی هندوستان و اطراف ایالت مهاراشترا (حومه کلانشهر مومبای) فراوان هستند. آنان ذوی الحیات را محترم میشمارد و هیج حیوانی را قربانی نمی کنند و حیات را مقدس و اصل حق میدانند و جالب آنست که مخالف ریاضت و زهد می باشند. در میان پیروان ویشنو، گروه رامانوجا و شاگردش(رامانانندا) از همه مهمتر می باشند چراکه آنها رب النوع ویشنو را در تجسم راما می دانند یعنی راما را تجسم ویشنو کاملترین صورت معبود میدانند. این گروه تشکیلات سیستم طبقاتی را باطل دانسته و اعلام می کنند که پرستش ویشنو از هر کاست و طبقه اشکالی ندارد و این یک اصل می باشد. پیروان او در جنوب هند زیاد هستند. رهبر این گروه در قرن ۱۲ میلادی وفات یافته است.

۲. پیروان شیوا (shivaism): پیروی و ایمان به شیوا قدیمی تر از ویشنوئیسم میباشد و در عصر  زرین تمدن هندو رواجی به کمال داشته است. این گروه متعقدند که شیوا بر تمام الهه ها حتی بر ویشنو برتری دارند. بلکه هر دو جزوی از وجود او هستند. فلسفه وحدت وجود (Pantheism) در نزد ایشان رواج دارد پیروی از مبادی اخلاقی را لازم نمی شمارند و معتقدند که علم(جنانا) (Jnana) برای نجات انسان کافی است و حاجتی که به خلوص آنرا(Bhakti) گویند نمی باشد و اعلام می گردد که تنها آن علم ضامن اخلاقی انسان است لیکن در میان ایشان باز جماعتی یافت می‌شود که معتقد به خلوص (Bhakti) می باشد.  شمار پیروان شیوا در جنوب هندوستان در ایالت تامیل نادو بیشمار هستند.

۳. فرقه شکتی ها(shaktas): شکتی در لغت به معنی نیرو است. به اصطلاح ایشان زنی است که مظهر مادر کائنات و دارای قدرت مطلقه است و در حقیقت اوخدای واحد و موجود اعلی می باشد. این زن در ایالت‌های مختلف هند نام های متعدد دارد همچون دیوی (Devi) زوجیه شیوا که شیوا نیز خود او را می پرستد. دیوی در طبیعت و مادری خود را همانند حضرت مریم (س) مادر پیامبر عیسی(ع) در نزد کاتولیک ها میدانند . باید گفت که خدای قهر وغضب نیز است با این واسطه عبادت  او توام با تقدیم قربانی های حیوانی و احیاناً انسانی میشود و باید در معبد او خون همیشه جاری میباشد تا قهر و غضب او را تسکین دهد. گویند عطش خونخواری و قهاری او به صورت بلاها بر مردم نزول میابد و تمام خلق را مبتلا خواهند ساخت.

۴. پیروان گانش یا گانا پاتیاها (ganapatyas): این جماعت کسانی هستند که گانش فرزند شیوا را خدای مطلق قهار و قادر و او را رب حکمت و فلسفه و عقل میدانند. تمثال او به شکل بدن با شکمی بزرگ و سری چون فیل با خرطوم و جسمی کوچک مجسم میکنند.

۵. سرراپتاها: پیروان این فرقه جماعتی هستند که آفتاب پرست میباشند و شمار آنها هنوز هم در هندوستان بسیار است. در ادوار قدیم این عبادت رواج و انتشار عظیمی  داشته است و هنوز در همه فرق هندو کم و بیش نوعی عقیده آفتاب پرستی موجود است که در هنگام سپیده دم و شامگاه ادعیه و مناجاتی خطاب به خورشید میخوانند و دعاهایی تلاوت میکنند. لازم به ذکر است که در ساختمان های جدید که در شهرهای مختلف احداث می گردد معابد را که درب آن به سوی طلوع خورشید (شرق) باز می شود می سازند تا در طلوع آفتاب رب النوع های درون معبد از اشعه های آفتاب بهره مند شوند.  

۶. فرقه سماراتها : این جماعت پرستش هر رب النوع را مجاز می شمارند و به تمام فرق ایمان دارند و اعلام می کنند که همه آن فرق برحق بوده و تعداد آنها در تمامی هند بیشمار است.