سرنوشت انسان پس از مرگ موضوعی است که ذهن بشر را در طول اعصار متمادی به خود مشغول کرده است. در سرزمین کهن و باستان هند نیز نظریه تناسخ فرضیه ای است که به موضوع سرنوشت انسان پس از مرگ پرداخته شده است. در این نظریه تجسّد واحد برای تکامل روح کافی نیست ولی اگر روح توانست در همان تجسد اول ، به حد نهایی کمال برسد دیگر به دنیا باز نخواهد گشت. لذا روح تا زمانی که به حد نهایی کمال برسد می بایست قالب های مشخص حلول کند، این چرخه تا زمانی که به حد کمال نرسد ادامه خواهد یافت.

یکی از مظاهر مساله تناسخ که نزد هندوها و در سراسر سرزمین پهناور هندوستان عموماً اهمیتی ویژه پیدا کرده است و در زندگانی دینی ایشان موثر می باشد، حرمت گاو ماده است. اندیشمندان و محققان و پژوهشگران هند شناس در این باره سخن گفته اند و حتی پدر ملت هند مهاتما گاندی مصلح بزرگ و قهرمان ملی هندوستان در حفظ و حمایت این جانور تاکید کرده، حمایت و حرمت گاو را نقطه مرکزی دایره آیین هندوئیسم نموده است. وی احترام گاو را در این عبارت بیان کرده است:

« از دیدگاه من حمایت از گاو یکی از تحسین آمیزترین پدیده های تحول انسانیت است. او انسان را در محدوده نژاد بشری خویش قرار می دهد. بشر از طریق حرمت نهادن به گاو به هویت و وحدت خود با تمامی جانداران تحقق می بخشید. گاو ماده در حکم مادر (پرونده) میلیون ها تن از ابنای بشر هندی است. حمایت و حرمت گاو به معنی حرمت تمامی آفریدگان خداوند است.»

نزد هندوان گاو ماده از همه حیوانات مقدس‌تر است و آن را مظهر کلیه خدایان می دانند  و هرچه از جسم آن حیوان باشد حتی بول و غایط او را مقدس می شمارند، آن را با شیر و روغن مخلوط کرده و می خورند و با نباتات رنگین آمیخته به بدن و پیشانی طلایه می کنند. حتی در معابر و کوچه ها دیده می شود که با دست خود زنان و مردان بول او را گرفته و می نوشند و آن حیوان را هر جا می بینند با احترام لمس می کنند و سپس به علامت احترام دست بر سر می گذارند.

معتقدند که گاو ماده در اعلا علیین مقام عالی دارند. برهما گاو و برهمن را در یک روز خلق کرده و هر دو را به صورت مساوی مقدس قرار داده از این رو کشتن گاو همان قدر گناه دارد که برهمن را به قتل برسانند. تمام کاست و طبقات هندو ها آنرا می پرستند و خوردن گوشت او را مانند خوردن گوشت انسان گناه کبیر می شمارند. این عامل یکی از علل خصومت و دشمنی ما بین هندوها با مسلمانان و مسیحیان می باشد.

بدین ترتیب هندوان از زمان های بسیار دور  و تا سر حد پرستش برای این حیوان حرمت قائل بوده اند و هر عضوی بدن او را مهبط و منزل یکی از رب النوع ها می دانستند و حتی فضولات و مدفوعات گاو نیز تقدس یافته و قتلش گناهی عظیم به شمار می رفت و مجازاتی شدید داشت. هنوز هم نزد هندوان هر کس مرتکب این عمل شود از طبقه خود اخراج می گردد. (یعنی او را کافر می دانند.)

یکی از علل عمده و مهم نزاع وجدان میان مسلمانان و هندوان در طول تاریخ، ناشی از قربانی کردن گاو در روز عید قربان بوده است. در سال های اخیر و با روی کار آمدن دولت نریندرا مودی قوانینی برای محافظت از گاو قوانین  تدوین گردیده است. در ایالت گجرات کشتن گاو جرم محسوب می گردد و مجازات حبس ابد برای این جرم تدوین شده است. همچنین پارلمان ایالت گجرات برای کسانی  که از آنها گوشت ضبط شود مجازات ۷ تا ۱۰ سال زندانی و جریمه نقدی بالغ بر ۵۰۰ تا ۷۵۰۰ دلار در نظر گرفته می شود. باید گفت که هریک از ایالت های ۲۹ گانه هندوستان مجازات های متفاوتی برای کشتن گاو یا خرید و فروش گوشت آن دارند باید گفت که از جمعیت یک میلیارد  و دویست پنجاه میلیون نفری هندوستان نیز ۸۰ درصد هندو هستند.

باید گفت که با وجود این همه تقدسی که برای گاو قایل هستند، دهان آن حیوان را ناپاک می دانند. در روایتهای ایشان آمده  است که وقتی میان برهما و شیوا نزاعی درگرفت،  برهما شیوا را متهم به بعضی افعال نمود که مطابق واقع نبود و چون گاو را به شهادت خواستند گاو در آنجا شهادت باطل داده و دروغ گفت. شیوا دهان او را لعن کرد که فقط آن عضو او نجس گردید.

شایان ذکر است که در روستای «گوماتاپورا » در جنوب هند در روز پنجم سال نو هندوی که به معنای اتمام جشنواره دیوالی است جشنواره عجیب به نام گورا هابا (Gora Habba) برگزار می گردد که در آن اهالی سرگین گاو را به هم پرتاب می کند و متعقد هستند که این کار اثرات درمانی فراوان دارد و برای سلامتی مفید است!.

در زمان انتشار ویروس مرموز کرونا نیز گروهی از هندوهای تندرو گرد هم آمدند و پارتی نوشیدن ادرار گاو به راه انداختند و اعلام می کردند که ادرار گاو نقش بازدارندگی در ابتلا شدن به ویروس کرونا دارد که پس از تحقیقات مشخص شد که این اعتقاد و باورها موهن و برای استفاده سیاسی از آن استفاده شده است.