بالتیک شهری در منطقه استراتژیک لِداخ هند (شمال هند) می باشد که در قسمت بالای رودخانه ی سِند واقع شده است. این منطقه به دلیل موقعیت سوق الجیشی آن بین مناطق کارگیل، لِه و بلتستان می باشد و در زمان جنگ کارگیل (شمال هند و مرز هند با چین) در سال ۱۹۹۹ به عنوان کانون مهمی نظامی بوده است. 

 بالتیک در پنجاه و شش کیلومتریِ کارگیل قرار دارد و بخاطر شش روستای آن از جمله: دَه، هانو، گارکون، چولیچان، شارچای و دَرچَک معروف است. در این منطقه مردمانی زندگی می کنند که بر این باورند، نسل و تبارشان مستقیم به سربازان اسکندر مقدونی می رسد. بیشتر مردم بودایی هستند، امّا برخی از آنها به دین اسلام و مذهب شیعه گرویده و در نتیجه با سایر اقوام مسلمان ازدواج کرده اند.                                                            

درّه آریایی معنای مبهمی از یک منطقه روستای در درّه های کارگیل و لداخ نزد افراد و به ویژه جهانگردان دارد، زیرا در این منطقه گونه های انسانی بیشتر به غرب آسیا و اروپایی نزدیک می باشند  و این در حالی است که ساکنین قریه ها و شهر های همجوار شباهت زیادی به مردمان شرق آسیا دارند.  

هر فرد می تواند با رانندگی در غرب شهر لِه در ایالت کشمیر به سمت بزرگراه لِه-سرینگر، به روستاهای متعددی از دره آریایی برسد. در حال حاضر، دستیابی به گل دره آریایی ها با فاصله ی تقریبی ۱۶۰ کیلومتریِ لِه با احداث جاده ها و بزرگراهها به خوبی مهیا شده است. ساکنین این دره بسیار خجالتی هستند و نگاه شکاکانه به تازه واردان دارند. اکثر مردمان از جهان مدرنیته اطلاع خاصی ندارند و به همین دلیل از زندگی سالمی برخوردار هستند. آنها از آب های زلال، خاک غنی، پوشش گیاهی منحصر به فرد و بدون آلودگی لذّت می برند. اکثر روستاییان در طول جشنواره های مهم فرهنگی یکدیگر را ملاقات می کنند و رشته های اُلفَت و محبّت از قرون پیش تا کنون میان آنها حفظ می شود.

منبع در آمد روستا محصولات کشاورزی می باشد که با قروش آن می توانند درآمدی برای خود داشته باشند. اما ظرفیت گردشگریِ این روستا که می تواند منبع مهمی برای تولید ثروت و توسعه جمعی باشد، تحقق نیافته است. گردشگران و خارجیان هنوز بدلیل عدم آگاهی و دسترسی، روستاهای مجاور را کاوش نکرده اند و اقامتگاههای خوب ، مناسب و باکیفیت در این دره وجود ندارد. مطمئناً نسل جدید با الهام از تحولات مناطق کارگیل و لداخ در حال راه اندازیِ پروژه های خلاقانه برای گردشگران در جهت درآمدزایی هستند.                                                                                                             

اصل و نَسَبِ روستای آریایی در لداخ:       

لداخ به پنج زیرمجموعه ی مرکزی، روستای نوبرا، چَنگ تانگ، زانسکار و لداخِ پایین تقسیم شده است. درّه آریایی در منطقه ی لداخِ پایین قرار گرفته است. اگر تاریخ لداخ را ردیابی کنیم، چیزهای جالب زیادی در آن پیدا خواهیم کرد. مورّخان به سه قوم با ذکر نام اشاره می کنند، مغول ها، بروکپاها و مون ها که وارد لداخ شدند. مغول ها از تبت آمده بودند، بروکپاها از قسمت غربیِ آسیا آمده بودند و مون ها اعتقاد داشتند که از طرف کولوـ مانالی آمده اند. همه آنها در جامعه جایگاه خود را دارند امّا با مون ها بعنوان یک طبقه ی پایین برخورد می شود.                                                     

همانطور که ما در مورد بروکپاها صحبت می کنیم، که آریایی های لداخی هستند، آنها کاملاً متفاوت هستند. آنها سنت، فرهنگ و میراث خود را دارند. اگرچه آنها به طور رسمی بودایی هستند، امّا به طور کامل در جریان اصلی جامعه بوداییِ لداخ ادغام نشده اند. آنها به اعتقادات و آداب و رسوم اجدادی خود ادامه می دهند. این افراد به طرق مختلف به عنوان زادگان باورها و رسوم سرگردان توصیف می شوند. این مردم به طرق مختلف بعنوان زادگان سربازان سرگردان اسکندر مقدونی، یا بطور مستقیم زادگانِ قبیله ی هندو ـ آریاییِ خالص توصیف می شوند.                                        

بروکپاها از نظر ویژگیهای ظاهری با بقیه لداخی ها متفاوت هستند. آنها قد بلند، خوش اندام و دارای ظاهری زیبا، کمی موی بور و چشمان آبی هستند. لباس سنتی آنها نیز متمایز است.                      

پنج روستای بروکپا وجود دارد: برخی از روستاها مانند، هانو، بیاما و دَه در زیر منطقه ی لِه و باقیِ دو منطقه گارکون و دارچینگ در زیر منطقه ی کارگیل قرار دارند. این روستاهای مذکور به غیر از هانو، زبان خود را به نام "بروگ ـ سکاد" استفاده می کنند. هانو تنها روستایی است که زبان محلی را استفاده نمی کند و به زبان لداخی صحبت می کنند.                                                        

همانطور که همه می دانیم لداخ به دلیل فرهنگ خود شناخته شده است، این درّه ی آریایی یا ناحیه بروگیول به دلیل فرهنگ متفاوت خود شناخته می شود. آنها فرهنگ و نقش خاص خود را در برنامه های سازماندهی شده توسط هر سازمانی در منطقه را دارند. مردم درّه آریایی عاشق جشنواره ها هستند و در زمان جشنواره نه تنها مردم درّه ی آریایی که در سایر شهر ها زندگی می کنند، بلکه گردشگران هندی و خارجی از این درّه ی باشکوه دیدن می کنند. خبرنگارانِ روزنامه ها و شبکه های تلویزیونی مختلف برای جشنواره ها را پوشش خبری می دهند.                                                      

جشنواره ی معروفِ این درّه آریایی "بونو ـ نا" است که پس از وقفه ای حداقل سه ساله جشن گرفته می شود. فاصله ی سه ساله به این دلیل است که اولین سالِ بونو-نا در دها-بیاما جشن گرفته می شود، سال دوم در گارکون جشن گرفته می شود و سال سوم به روستایی به نام گانوگس، که در حال حاضر در بلتستان تحت حاکمیت پاکستان قرار دارد، واگذار می شود. این جشنواره به مدت پنج روز ادامه دارد و حقیقتاً جشنواره ای بسیار لذّت بخش است. نه تنها بزرگان و کودکان، بلکه همه ی افراد از مکان های دیگر حضور پیدا می کنند و از جشنواره ها لذت می برند. در این جشنواره حدود بیست و دو آهنگ سنتی قدیمی یا بیشتر خوانده می شود. نیویا، جشنواره دیگری است که به مدت دو روز جشن گرفته می شود. لوسار، جشن سال نو است که به مدت پنج روز جشن گرفته می شود.