روزنامه انگلیسی زبان «هندوستان تایمز» دهلی، مورخ ۶ مارس ۲۰۲۰م؛ مقاله ای از خانم یامینی ایر با تیتر مزبور چاپ کرده است. نگارنده درآنجا در رابطه با شرایط کنونی مسلمانان هند چنین می نویسد:

 شامگاه یکشنبه شب چند روز پیش با یک دوست مسلمان صحبت کردم که در منطقه جنوب شرقی دهلی زندگی می کند. در طی شورش های دهلی، آن یکشنبه شب تنش شدید ایجاد شده بود چون شایعات زیادی مربوط به خشونت در رسانه های اجتماعی پخش شده بود. او هم شایعاتی شنیده بود که آشوبگران مسلح با چاقو و شمشیر وارد منطقه مسکونی وی شده اند. من از او پرسیدم چه کاری می توانم برای محافظت از تو و خانواده ات انجام بدهم. او گفت هیچ چیز. ما باید خودمان از خودمان محافظت کنیم. خوشبختانه این شایعات دروغ بود.

با این حال این واقعیت را احساس کردم و به جرات می گویم ، جامعه هند، مسلمانان هند را به زانو درآورده است. دیگر این به عهده خود آنها ست که از حقوق شهروندی خودشان در این سرزمین سکولار دفاع کنند و بدون در نظر گرفتن نتیجه نهایی قانون اصلاحیه شهروندی (CAA) / ثبت ملی جمعیت (NPR) / ثبت ملی شهروندان (NRC) quagmire  و  پروژه "به حاشیه راندن" مسلمان هند که اکنون ریشه های خود را در سیاست روزمره ما عمیق تر شده است مبارزه خود را ادامه دهند.

در ماه های گذشته  پس از تصویب لایحه جدید  شهروندی، اعتراضات گسترده ای، به ویژه در دهلی و همچنین در دیگر مناطق شمال و شمال شرقی هند، موجب امیدواری و بازخوانی مبانی سکولاریسم این کشور توسط برخی از رهبران مسلمان علیه تفکر تفوق طلب و پروژه بازسازی هند که بخش عمده طرح رهبران حزب سیاسی بی. جی. پی می باشد، بوده است. گرچه این اعتراضات عمدتاً توسط مسلمانان هدایت می شود، نوع اعتراضات  باعث بازآموزی زبان سکولاریسم ، اهمیت قانون اساسی و تفکر ملی گرایانه ، امید به توسعه ایدئولوژی جدید ضد سلطه گرایی فعلی را زنده کرده است. از همه مهم تر، برخی از مناطق اعتراضات در دهلی به عنوان یک مرکز مهمی برای ابراز همبستگی جامعه، مشارکت در اضطراب و نگرانی های مسلمانان ظاهر شده است. اما در میان همین امید و اعتراضات یک سری واقعیت های به همان اندازه افسرده کننده  نیز وجود دارد.

طبق بحث های کارشناسان در یک میزگردی در مورد اوضاع فعلی سیاسی – اجتماعی کشور؛ باوجود مشارکت جزیی از سوی پیروان ادیان و فرهنگ دیگر، عمدتاً این اعتراضات محدود به مسلمانان هند بوده است.

علاوه بر این، این اضطراب ها فعلا با خشونت ها نیز همراهند و همراهی دولت هم کاملا قابل مشاهده است. وقتی سیاستمداران و آشوبگران  می توانند شعارهایی از قبیل " دیش کی غدارون کو - گولی مارو...  (به مخالفان وطن - گلوله بزن)"  را در پایتخت بدهند،  نشان می دهد که چقدر این «تفکر به حاشیه راندن مسلمانان معترض» در زندگی اجتماعی ما نفوذ کرده است. دیگر این صرفا  به عهده مسلمانان هند است که باید مسئولیت دفاع از خود را با همه فشارهای عمیق و خشونت آمیز تحمل کنند تا موقعیت خود را تا حدودی محفوظ نگه دارند. مسلمانان،  قانون اساسی را به عنوان مهمترین ابزار اعتراض به دست گرفته اند اما بقیه هند هم باید برای ابراز همبستگی و دفاع از هند به آنها بپیوندد.

سکوت بقیه هند چه چیزی را توضیح می دهد؟ بخشی از پاسخ را می توان در شکست های اپوزیسیون حزب سیاسی یافت. در حالی که همه مجلس های ایالتی غیر دولت حزب بی. جی. پی، با هر ۳ مصوبه اخیر مخالف اند، و قطعنامه هایی را علیه آن در مجالس محلی شان تصویب کرده اند و حتی موضوع را به دیوان عالی کشور
(Supreme Court of India) برده اند، اما هیچکدام شجاعت این را نداشته اند که یک طرح و بحث "ضد ایدئولوژیک هندوتوا"، که حاوی ارزش های سکولاریسم و روح قانون اساسی کشور باشد در سطح ملی مطرح کنند. در حقیقت، از ترس حزب حاکم، مردم ترجیح می دهند به طور استراتژیک برخلاف موج "عمده جو کشور" نروند و خیلی به موضوع تفکیک بین "سکولاریسم" ، "ناسیونالیسم" و حتی "ارزش قانون اساسی" نپردازند. این دقیقاً همان کاری است که حزب سیاسی عام آدمی(AAP) در انتخابات دهلی انجام داد و بار دیگر رای آورد. گرچه ممکن است این از نظر تاکتیکی، کاری زیرکانه باشد و پیروزی در انتخابات با محرز کردن رای مسلمانان و هندوان به نفع حزب سیاسی تمام شود اما  با چشم انداز آینده نگر،  فاقد شجاعت و تعهد اخلاقی است و راه دوری تا مدت طولانی نخواهد رفت.

این دقیقاً تسلیم شدن ایدئولوژی در مقابل استراتژی و شکستن چارپوب اخلاقی برای نیل به سمت و اهداف سیاسی است. از همه مهم تر ، شما در این صورت توانایی مذاکره در مورد سازش ها از طریق پایگاه های اجتماعی و ائتلاف های رای دهنده برای بسیج و ایجاد فضای ضد تفکر نفرت و خشونت را از دست می دهید. از طرفی دیگر علی رغم تثبیت مسلمانان، حزب حاکم مجلس ایالتی دهلی باید نگران جدا شدن رای دهنده "هندوها" باشد. از سوی دیگر چون برای جایگزینی نظریه هندوتوا و گرایش تندرو هندوان کاری نکرده باید دلهره از دست دادن رای مسلمانان را  هم داشته باشند. البته ، به عنوان یک دولت هنوز هم می تواند کارهای زیادی را در زمینه توان بخشی و ایجاد فضای همگرایی انجام دهد. اما مطمئن باشید حکومت ایالتی دهلی  نمی تواند باعث شود احساس آسیب پذیری و عدم امنیت اجتماعی مسلمانان را کاهش دهد و این تنش اساسی را بزداید چون بازهم استراتژی مهم تر است تا ایده.

البته ناعادلانه است که فقط روی حزب حاکم محلی (دهلی) تمرکز کنیم. این انتخاب استراتژی و تاکتیکی مربوط به همه احزاب سیاسی کشور می شود. سیاستمداران ما خود را متقاعد کرده اند که حزب بی. جی. پی (BJP) به دلیل تاکتیک های خود پول ، بسیج کردن مردم و ارتباطات در انتخابات پیروز می شود و درهمین زمینه باید با آنها مبارزه کرد. آنها اشتباه می کنند. به گفته کارشناسان سیاسی چون راهل ورما و پرادیپ چابر، تغییری در آرایش ایدئولوژیک رأی دهنده متوسط هندی ایجاد شده و بیشترشان متمایل به راست گرایی سیاسی شده است. این تغییر عنصر اصلی موفقیت انتخاباتی حزب بی. جی. پی است. این تنها با یک طرح نظریه قوی متقابل با "هندوتوا" قابل چالش است و در غیر این صورت مسلمانان هند برای نجات شان و حفظ جایگاه اجتماعی شان در این جنگ، تنها خواهند ماند و سیاستمداران ما پیروز ؛ درحالیکه هند بازنده خواهد شد.