تطور و تکوین هویت و فرهنگ یکپارچه ای به نام ایتالیا، به پیچیدگی تاریخ این سرزمین است، اما فهم این تطور نه با عینک تک رشته ای تاریخ، بلکه با رویکردی میان رشته ای و درک نقش هنر و فرهنگسازی، کتابی ارزشمند را در خصوص سیاست های هویت و حافظه فرهنگی پیش روی ما قرار می دهد که حدود ۵۰ صفحه منابع و کتابشناسی پایان آن، تنها نشانی از یک تحقیق عمیق در تاریخ هویت و فرهنگ توسط نویسنده  آن اکسل کورنر می باشد.انگلیسی بودن زبان این کتاب طبعا امکان به غیر ایتالیایی ها هم می دهد تا بطور متوازنی هم با دوره تاریخی حساسی(عملا یک قرن) از اروپا آشنا شوند و هم کاربست و نقد سیاست فرهنگی، سیاست شهری و هویت ملی را فراگیرند.

 این کتاب به رابطه بین شهرها و مناطق ایتالیا و ملتی به نام ایتالیا و نگرش آن شهرها نسبت به تجدد می پردازد که از طریق سیاست فرهنگی شهری ابراز شده است. کتاب ،ایتالیا را از اتحاد آن به عنوان یک دولت-ملت در پایان دهه ۱۸۵۰ تا بحران نظام لیبرال و فروپاشی آن توسط نظم و نظریات فاشیسم در اوایل دهه ۱۹۲۰ پوشش می دهد. بر این اساس فهم سیاست هویتی، سیاست های حافظه،سیاست شهری و مفاهیم مهمی ازین دست را در بستری تاریخی و زیسته، به علاقمندان تاریخ اروپا ارائه می دهد، در این میان برای پژوهشگران غیر اروپایی سیاست فرهنگی و سیاستگذاری هویتی یک درنگ عمیق و مغتنم ایجاد می نماید: فهم سیاست فرهنگی در چارچوب هویت سازی و زندگی شهری، لذا تاکید بر سه گان شهر،ملت و فرهنگ اروپایی در نوع خود ممیزه این کتاب محسوب می شود و آنرا در بین منابع تاریخی-تحلیلی سیاست فرهنگی، ارج می بخشد.

اتحاد ایتالیا به عنوان یک دولت-ملت نتیجه Risorgimento بود. این اصطلاح به معنای تجدید حیات است و به این ایده اسطوره ای اشاره دارد که ایتالیا زمانی به عنوان یک ملت وجود داشته است. اما به دلیل تسلط خارجی و اختلافات داخلی، که اغلب با "تهاجمات بربرها" و درگیری های قرون وسطایی بین نظام کلیسایی پاپ و امپراتوری همراه بود ، ایتالیا از نظر سیاسی تقسیم شده بود و احساس ملی خود را از دست داده بود. از اواخر قرن هجدهم، ایده ملت ایتالیا دوباره ظهور کرد و جنبشی سیاسی را به وجود آورد که  امثال مازینی، گاریبالدی، جوبرتی، شاهان پیه مونتی(شمال غربی ایتالیا) کارلو آلبرتو و از همه مهمتر ویکتور امانوئل دوم، را رهبران آن بودند ، همچنین دو گروه سیاسی، دسترا استوریکا میانه رو (راست تاریخی) حول کنت کاوور و دموکراتیک سینیسترا استوریکا (چپ تاریخی)، که در ابتدا شامل جمهوری خواهان و بعداً مردان و زنانی بود که خود را با انترناسیونالیست های جنبش کارگری اولیه مرتبط کردند. روند اتحاد چندین دهه به طول انجامید. برای مدت کوتاهی، جنگ های ناپلئونی به شکل ابتدایی اتحاد منتهی شد، اما پس از سال ۱۸۱۵ ایتالیا دوباره به چندین پادشاهی و دوک نشین تقسیم شد که مناطق مهمی در شمال و مرکز آن تحت حاکمیت اتریش بود. مسلماً مهمترین فرمانروای شبه جزیره ایتالیا پاپ بود، حاکم سرزمین های موسوم به پاپی Papal States، که از ساحلی به ساحل دیگر و از شمال تا مرکز شبه جزیره گسترش داشت.

بخش شمالی زمین های پاپی، کاردینال نشین های پاپی[۱] Papal Legations را تشکیل دادند که پایتخت آن بولونیا و محل اقامت نماینده کاردینال بود. علیرغم نقش مهم سرزمین های پاپی در تاریخ دیپلماتیک اروپا، اکثر ناظران معاصر، کشورهای پاپ را از کم توسعه‌ترین مناطق شبه جزیره می‌دانستند که توسط حاکمی خودکامه اداره می‌شد که تنها به لطف اتریشی ها می‌توانست قدرت خود را حفظ کند. نیروهایی که بیشتر قلمرو او را اشغال کردند. پس از چندین انقلاب در نیمه اول قرن نوزدهم و لشکرکشی‌های نظامی به رهبری داوطلبان پیه مونته ای و گاریبالدی علیه اتریش و دولت‌های باستانی ایتالیا، این کشور در نهایت متحد شد و در سال ۱۸۶۱ پادشاهی ایتالیا را تشکیل داد.

یک مفهوم مهم برای اندیشیدن در مورد ملت ایتالیا، l'Italia delle cento città، "ملت صد شهر" است، تصویری که نشان دهنده این ایده است که ایتالیا به عنوان مجموعه ای از شهرداری های بی شمار و چند صد ساله تشکیل شده است. به دلیل تقسیمات داخلی شبه جزیره، اصالت و خواستگاه شهرها همیشه نقشی حیاتی در تاریخ ایتالیا، از نظر سیاسی و همچنین فرهنگی، ایفا کرده اند. بسیاری از آنها زمانی ایالت های مستقل را تشکیل می دادند. برخی دیگر پایتخت ایالت های باستانی بوده اند. با اشاره به این مفهوم و تاریخچه آن، کتاب ، سیاست فرهنگی شهرهای ایتالیا را به عنوان ابزار اصلی که از طریق آن ایتالیایی ها هویت محلی را به تجربه "ملت" و "اروپایی بودن" مرتبط می کنند، مفروض می دارد . در حالی که گرامشی از تداوم «خاص گرایی شهر های» ایتالیا پس از اتحاد انتقاد کرد و جهان وطنی گرایی را میراث کاتولیک دانست، تحلیل من از سیاست فرهنگ شهرها نشان می دهد که چگونه هویت شهر به کلید تعامل با ملت و اروپا تبدیل شده است. فرهنگ بنابراین، به وسیله ای برای درک پیامدهای نرم تغییر اجتماعی، دولت-ملت و تجربه اروپایی مدرن تبدیل می شود. نخبگان شهری از طریق سیاست فرهنگی، پیوندی بین شهرهای خود و دولت-ملت ایجاد کردند. با این حال، با استفاده از اپرا، معماری و شهرسازی ، آنها با پاسخ‌های فراملی به چالش‌های مدرنیته درگیر شده و یک پل فکری و زیبایی‌شناختی مهم بین ایتالیا و تجارب گسترده‌تر اروپایی ارائه کردند. در این چارچوب مفهومی، کاردینال نشین های پاپی سابق و پایتخت آنها بولونیا به عنوان یک مطالعه موردی مطرح می شود که از طریق ارجاع به شهرهای دیگر ایتالیا، از طریق تحول اجتماعی، فرهنگی و سیاسی ایتالیا از زمان اتحاد، در این پهنه و فضا، ادغام می‌شود.

کتاب اما فقط به فناوری های حافظه و هویت که وحدت ملی را ایجاد و مستقر کرد نمی پردازد بلکه به فرود و تحول آن تا حاکمیت فاشیزم هم می پردازد.گروه های مختلفی از اوضاع نیمه قرن نوزده به بعد راضی نبودند، دهقانان و کاسبان خرد و دیگر گروه های جوانان و دانشجویان و حتی روشنفکران،این نارضایتی عمومی و مشاهده چیرگی سرمایه داران بزرگ، ظهور فاشیزم را در پی داشت.اما از آورده های ماندگار این دوران برای ایتالیا، نوعی اروپا گرایی و همبستگی با ایده و هویت اروپا بود، نوینسده می نویسد:

قبل از آنکه فوتوریسم[۲]با ناسیونالیسم پیوند یابد، مفاهیم زیبایی‌شناسانه ایتالیایی از آینده، اروپایی و جهان‌وطنی بودند. در اواخر سال ۱۹۱۰ آنارشیست ها و سندیکالیست ها که عموماً نسبت به آینده پژوهان همدردی داشتند، سخنرانی مارینتی در میلان را با گروه کر Evviva l'internazionalismo قطع کردند. علاقه ایتالیا به موسیقی آلمان بخشی از یک پدیده عمومی اروپایی است، زیرا واگنریسم در قرن نوزدهم در فرانسه، بلژیک، انگلستان و اسپانیا به همان اندازه مورد تجلیل قرار گرفت. شور و شوق جهان وطنی ایتالیا برای مدرنیسم اروپایی ریشه در تعهد قبلی به تفکر اروپایی داشت که در ایده آلیسم قهرمانانه Risorgimento و نیز بنیانگذاری لیبرال دولت-ملت مشهود بود. از تجدید حیات و وحدت به بعد، بالاترین آرزوی میهن پرستان ایتالیایی بالا بردن ایتالیا به سطح دولت-ملت‌های بزرگ مدرن، که ایتالیایی‌ها را واقعاً به«مردانی مدرن» تبدیل می‌کنند بود،

“to convert the modern world  into our world

جیووانی برشت شاعر میهن پرست با اشاره به جمهوری نامه، اعلام کرده بود که شکسپیر، راسین و شیلر مانند دانته، آریوستو و آلفیری ایتالیایی هستند. ایتالیایی ها ایده بیگانه به مثابه اشغالگر میهن کنار گذاشتند و اروپا را به عنوان یک الگوی فرهنگی پذیرفتند: «دلایل نفرت سیاسی از گذشته متوقف شده است. امروز ایتالیایی باید خود را با خارجی ها بسنجد. . . و هدف او باید این باشد که روزی به سطح هر حامعه متمدن دیگری برسد.یا به قول مارکو مریگی، "زمان آن رسیده بود که گسترده نگاه کنیم." با استفاده از یک قرائت خاص ایتالیایی، این نگاه به خارج شامل تعامل جهانی با مدرنیسم نیز می‌شود، که به عنوان پاسخ زیبایی‌شناختی به تجربه کلی اروپا از مدرنیته درک می‌شود که ایتالیا می‌خواست بخشی از آن باشد.

فهرست اثر: 

بخش یکم: نزاع سیاسی و اجتماعی

1. یادداشتی در تداوم محلی رژیم قدیمی
2. تئاتر تغییر اجتماعی:صنعت اپرا و پایان امتیازات(رانت) اجتماعی
3. پول و فرهنگ

بخش دوم" نگارش(ثبت)گذشته

4. طبقه متوسط و تاریخ انگاری حال
5. احیای دوره وسطی
6. اتروسک ها،رومن ها و ایتالیایی ها

بخش سوم: شهر،ملت و فرهنگ اروپایی

7. فضای شهری و فرهنگ مدنی: بازنمایی شهر و ملت
8. مارگریتا:ایتالیای اومبرتی و سلطه آن
9. زنده باد روسینی؛مرده باد واگنر: از جهان وطنی تا آینده
10. جمع بندی و پایان بخش:مدرنیته،قدرت سیاسی فرهنگ و فروپاشی دموکراسی لیبرال