در ایتالیا و دیگر کشورهای اروپای غربی بخش مهمی از سیاست های خانواده از طریق انجمن های مدنی کوچک و بزرگ، محلی و ملی و قاره ای دنبال و پیاده سازی می شود.اتاق فکر و اندیشکده و لابی و گروه فشار خانواده هم اینها هستند. یکی از ده ها انجمن جالبی که در موضوع فرزندآوری فعال هستند؛ ویژه خانواده های پرجمعیت است یعنی ۴فرزند و بیشتر، آنها خودشان را چنین معرفی می نمایند:
ما که هستیم؟ ما حداقل چهار فرزند داریم، چه فرزند بیولوژیکی، چه فرزندخوانده .ما کسانی هستیم که فیات ۵۰۰ نداریم، چون برای همه‌مان جای کافی نیست؛ کسانی که هزینه‌ی صندلی ماشین، تخت دوطبقه، سه‌چرخه و دوچرخه، شهریه مدرسه، کتاب، دفترچه یادداشت، هدایای کریسمس و تولد شان چند برابر است؛ کسانی که اغلب برای شام با دوستانشان دعوت نمی‌شوند، چون برای همه‌مان در خانه‌هایشان جای کافی نیست؛ کسانی که ... و آنفولانزا را به یکدیگر منتقل می‌کنند و این بیماری در خانه هاشون دو ماه طول می‌کشد؛ کسانی که نمی‌توانند با فرزندانشان به سینما بروند چون پر کردن دو ردیف کامل در سینما خیلی گران است.
و با این حال، علیرغم مشکلات ، ما کسانی هستیم که لحظات گرانبهایی از شادی، شیرینی، خوشبختی، جشن، دعا، تسلی، آسایش، گفتگو را تجربه می‌کنیم، لحظاتی که هر روز خانواده ما را رنگ می‌بخشد.
ما چه می‌خواهیم بکنیم؟ ما نیاز شدیدی به ایجاد جامعه ای از خانواده‌ها احساس می‌کنیم، که در آن، مانند هر خانواده‌ای، هر کس نقشی دارد و آن را با عشق، صبر، یاری و همبستگی برای منفعت دیگران انجام می‌دهد. ما می‌خواهیم یکدیگر را بشناسیم، داستان‌هایمان را به اشتراک بگذاریم و ایده‌ها و تأملات خود را مبادله کنیم؛ مهارت‌های فردی خود را در دسترس خانواده‌های دیگر قرار دهیم. ما می‌خواهیم گروه‌های خرید همبستگی، بانک‌های زمان و بازارهای دست‌فروشی ایجاد کنیم؛ اطلاعات مربوط به آنچه ادارات دولتی برای حمایت از خانواده‌های بزرگ در مناطق، استان‌ها و شهرداری‌های دیگر انجام می‌دهند را تبادل کنیم تا هرچه بیشتر خانواده‌ها بتوانند در اسرع وقت به شرایط زندگی آبرومندانه‌تری دسترسی پیدا کنند؛ پیشنهادات مالیاتی و مالی را در سطوح ملی و محلی پیش ببریم: نرخ‌های خاصی، مانند نرخ‌های مربوط به خدمات رفاهی خانوار (برق، آب، گاز و مالیات زباله) یا برخی خدمات (بلیط اتوبوس، ناهار مدرسه، اردوهای آموزشی و کتاب‌های مدرسه و هزینه‌های ثبت نام) به نظر می‌رسد برای تنبیه!! ما به خاطر تقدیم چنین فرزندان فوق‌العاده‌ای - فرزندان خودمان - به ایتالیا طراحی شده‌اند.
ما می‌خواهیم حقوق خانواده‌های پرجمعیت را ترویج و حفظ کنیم و از مشارکت فعال و مسئولانه آنها در زندگی فرهنگی، اجتماعی و سیاسی و همچنین ابتکارات توسعه انسانی و خدمات شخصی حمایت کنیم. ما می‌خواهیم سیاست‌های مناسب خانوادگی را ترویج دهیم که از کارکردهای خانواده و حقوق آن، با به رسمیت شناختن نقش اجتماعی، آموزشی و سازنده آن در جامعه، محافظت و پشتیبانی کند.
می‌خواهیم حقوق خانواده‌های پرجمعیت را ترویج و حفظ کنیم و از مشارکت فعال و مسئولانه آنها در زندگی فرهنگی، اجتماعی و سیاسی و همچنین ابتکارات توسعه انسانی و خدمات شخصی حمایت کنیم
در یکی از آخرین مواضع ، انجمن خانواده‌های بزرگ: ANFN خواستار وضع قوانینی برای کاهش نابرابری‌ها شد.( آوریل ۲۰۲۵). انجمن معتقد است
خانواده‌های بزرگ؟ به طور فزاینده‌ای فقیر. و همچنین کمی تنها مانده اند. آلفردو کالتابیانو، رئیس ANFN، انجمنی که خانواده‌های بزرگ در ایتالیا را گرد هم می‌آورد و به آنها صدا می‌دهد، می‌گوید: «داده‌های گزارش شده در آخرین گزارش فقر در ایتالیا که توسط ISTAT ارائه شده است، صریح هستند: تقریباً ۳۵ مورد از ۱۰۰ خانواده، متشکل از یک زوج والدین و (حداقل) سه فرزند، زیر خط فقر نسبی هستند و از فرصت‌های مشابه سایر خانواده‌ها برخوردار نیستند.»
کالتابیانو می‌گوید: «سیاست‌های خانوادگی، مالی و کارگری که توسط دولت در سال‌های اخیر اجرا شده است، تأثیر مثبتی بر خانواده‌های دارای یک یا دو فرزند داشته است. ظاهراً هنوز بر خانواده‌های بزرگ که همچنان فقیرترین هستند، تأثیری نداشته است. در واقع، آنها حتی فقیرتر از قبل شده‌اند (در سال ۲۰۲۳، از هر ۱۰۰ خانواده با حداقل سه فرزند، ۳۲ نفر - ۳ درصد کمتر - زیر خط فقر نسبی بودند).»
ANFN «تلاش‌های انجام‌شده تا به امروز» و «ابتکارات خوب اتخاذ شده توسط دولت، و به‌ویژه وزارت خانواده، برای حمایت از خانواده‌ها و تشویق نرخ زاد و ولد»، مانند افزایش ۵۰ درصدی کمک‌هزینه مجردی برای خانواده‌های پرجمعیت برای سه سال اول زندگی کودک، تخفیف مالیاتی برای مادران شاغل دارای سه فرزند یا بیشتر، یا گنجاندن خانواده‌های پرجمعیت در میان گروه‌های ممتاز برای دسترسی به صندوق تضمین Consap برای خرید خانه را ارج می‌نهد. رئیس ANFN خاطرنشان کرد: «ما از تأیید اختصاص صندوق وزارتخانه به شهرداری‌ها برای تضمین دسترسی آسیب‌پذیرترین خانواده‌ها به اردوهای تابستانی استقبال می‌کنیم: اکنون امیدواریم که مقامات محلی - که مسئول تخصیص منابع هستند - نیازهای خاص خانواده‌های پرجمعیت را در نظر بگیرند.»
مثلا در اخبار اخیر مربوط به تصویب مصوبه‌ای در مورد پاداش TARI، مالیات جمع‌آوری و دفع زباله که توسط شهرداری‌ها وضع می‌شود،به خانواده های پرجمعیت توجه نشد و در واقع بطور سیستماتیک مورد تبعیض واقع شدند. در سال‌های اخیر، این مالیات به طور قابل توجهی افزایش یافته و به ویژه خانواده‌های پرجمعیت را تنبیه! کرده است. دلیل این امر این است که نرخ متغی و تصاعدی، تحت تأثیر تعداد اعضای خانواده قرار می‌گیرد و به این دلیل که خانه‌های خانواده‌های پرجمعیت عموماً کمی بزرگتر از خانه‌های خانواده‌های کوچک است، حتی اگر فقط به دلیل نیاز به تأمین حداقل فضای زندگی برای هر عضو خانواده باشد. دولت حق داشت که این مزایا را به خانواده‌هایی با حداقل چهار فرزند تحت تکفل اعطا کند، همانطور که قبلاً برای پاداش قبوض آب و برق این کار را انجام داده بود.»
اما «ظاهراً تلاش‌های انجام شده تا به امروز هنوز کافی نبوده است.»
یک راه حل می‌تواند از «لایحه خانواده‌های پرجمعیت، مرتبط با طرح مالی عمومی ۲۰۲۵» حاصل شود، لایحه‌ای که دولت در برنامه بودجه میان‌مدت خود گنجانده است. آلفردو کالتابیانو می‌گوید: «ما امیدواریم که این لایحه هر چه زودتر به نتیجه برسد: در زمان بحران نرخ زاد و ولد، خانواده‌های پرجمعیت منبع امید برای ایتالیا هستند.»
رصدخانه سیاستی انجمن به ویژه «دو اقدام با هدف کاهش خطر فقر را پیشنهاد می‌کند: حذف کمک هزینه مجردی از محاسبه ISEE و اجرای کارت خانواده، که شامل همه وزارتخانه‌هایی می‌شود که می‌توانند از این کارت برای اجرای اقدامات و مزایا برای خانواده‌های دارای سه فرزند یا بیشتر استفاده کنند.
از سوی دیگر ماتئو ریزولی، استاد اقتصاد سیاسی در دانشگاه لومسا و مشاور علمی انجمن ملی خانواده‌های پرجمعیت، می گوید احیای نرخ کاهش زاد و ولد امکان‌پذیر است، اما «شجاعت می‌خواهد.این استاد دانشگاه در سخنرانی خود در نشست «حمایت از نرخ زاد و ولد: تعهدی برای همه» در نشست «عشای ربانی و آزادی» که در ریمینی برگزار شده تأکید کرد که چگونه بحران در الگوهای سنتی مسیاست خانواده (یعنی مدل‌های کشورهای اسکاندیناوی، بریتانیای کبیر و فرانسه) نیاز به تأمل عمیق دارد: مدل‌هایی که کودکان را هدف قرار می‌دهند، «هزینه» آنها را کاهش می‌دهند، اغلب بر کاهش فقر و حمایت از کودکان متمرکز هستند، اما امروزه دیگر کافی نیستند. پروفسور ریزولی استدلال می‌کند که ما باید بر خود خانواده تمرکز کنیم.
چگونه؟ او به سه اقدام اشاره می‌کند: یک قانون سالانه خانواده برای «تنظیم» و بهینه‌سازی اقدامات موجود، ارزیابی تأثیر نسلی - ابزاری که اتحادیه اروپا دائماً خواستار آن است - و نمایندگی سیاسی بهتر خانواده‌های دارای فرزند از طریق رأی اعتماد.
منبع:
https://www.famiglienumerose.org/
نظر شما