116 اردوگاه ژنو در بنگلادش واقعیتی است که کمتر به آن اشاره می شود و داستان هایی در کتاب ها شنیده می شود و بیشتر در دهان مردم شنیده می شود.
در اردوگاه ژنو در بنگلادش، صلیب سرخ بین‌المللی اعلامیه‌ای میان ساکنان توزیع کرد و از آن‌ها خواست تصمیم بگیرند که مایل‌اند به کجا بروند: پاکستان، هند یا بنگلادش. اکثریت مردم برای نجات جان خود پاکستان را انتخاب کردند. این اردوگاه بخشی از یک واقعیت تاریخی است که داستان آن اغلب از زبان مردم روایت می‌شود تا در کتاب‌ها.
خالد حسین، صدای جامعه اردو زبان
در روزهای اخیر، خالد حسین، رئیس شورای اقلیت‌های بنگلادش، در کراچی دیدارهایی داشت. خالد که خود ساکن اردوگاه ژنو در داکا است، یک وکیل حرفه‌ای است که برای شهروندی بنگلادشی بیهاری‌ها مبارزه کرده و در این راه موفق شده است. مبارزه او برای حقوق انسانی جامعه بیهاری نمونه‌ای از پایداری در برابر سختی‌ها و مبارزه برای عدالت است.
انتخابی دشوار در سال ۱۹۷۱
خالد حسین توضیح می‌دهد که در سال ۱۹۷۱، صلیب سرخ برگه‌هایی توزیع کرد و از مردم خواست تا مقصد خود را انتخاب کنند. بسیاری از مردم برای حفظ امنیت خود پاکستان را انتخاب کردند، زیرا نمی‌توانستند در هند زندگی کنند و شرایط در بنگلادش نیز خطرناک بود. با این حال، روند بازگشت به پاکستان با چالش‌های سیاسی و توافق‌نامه‌های بین‌المللی، مانند توافق شیملا، متوقف شد.
زندگی در اردوگاه ژنو
اردوگاه ژنو محل زندگی حدود ۳۰ هزار بیهاری اردو زبان است. این اردوگاه نمونه‌ای از شرایط دشوار افرادی است که از طبقات کارگر و محروم جامعه بودند و برای بقا به اردوگاه‌ها پناه آوردند. خالد حسین که در سال ۱۹۸۱ در این اردوگاه متولد شد، به یاد می‌آورد که بسیاری از مردم، از جمله پدرش، هیچ تصوری از آنچه در سال ۱۹۷۱ رخ می‌دهد نداشتند.
هویت و حقوق شهروندی
در سال ۲۰۰۸، دادگاه محلی بنگلادش برای نخستین بار بیهاری‌های اردو زبان را به عنوان شهروندان بنگلادشی به رسمیت شناخت. این تصمیم تاریخی راه را برای شناسایی رسمی و دریافت حقوق شهروندی باز کرد. با این حال، مبارزه برای هویت و دریافت مدارک هویتی همچنان ادامه یافت.
چالش‌های آموزشی
کودکان ساکن اردوگاه با مشکلات متعددی مواجه بودند، از جمله عدم پذیرش در مدارس دولتی. خالد حسین از تجربه شخصی خود می‌گوید که برای اولین بار در سال ۱۹۹۴ همراه با دوستان خود به مدرسه‌ای بنگالی رفت، جایی که به دلیل تفاوت‌های زبانی و فرهنگی با چالش‌های زیادی مواجه شدند.
مبارزه قانونی برای حقوق
خالد حسین و دوستانش برای به رسمیت شناختن حقوق شهروندی خود دادخواست‌هایی به دادگاه ارائه کردند. در سال ۲۰۰۳، دادگاه عالی بنگلادش حکم داد که افرادی که در اردوگاه ژنو متولد شده‌اند، شهروند بنگلادشی محسوب می‌شوند. این حکم راه را برای درج نام آن‌ها در لیست رای‌دهندگان و دریافت مدارک شناسایی باز کرد.
پاسپورت و حق سفر
دریافت پاسپورت برای ساکنان اردوگاه یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها بود. پس از سال‌ها تلاش و ارائه دادخواست، در نهایت دولت بنگلادش اعلام کرد که به افرادی که مدارک شناسایی دارند، پاسپورت اعطا خواهد شد.
آینده‌ای روشن‌تر
امروز، شرایط زندگی در اردوگاه ژنو بهبود یافته است. امکانات آموزشی و بهداشتی افزایش یافته و زنان در فعالیت‌های اقتصادی مشارکت بیشتری دارند. خالد حسین و همکارانش همچنان برای حقوق اجتماعی و اقتصادی جامعه اردو زبان تلاش می‌کنند.
درخواست کمک از پاکستان و بنگلادش
خالد حسین امیدوار است که دولت پاکستان و بنگلادش برای بهبود شرایط زندگی ساکنان اردوگاه همکاری کنند. او پیشنهاد می‌کند که ساخت ساختمان‌های بلندمرتبه می‌تواند به ساکنان کمک کند تا از اردوگاه‌ها خارج شده و در خانه‌های خود زندگی کنند.
این گزارش داستان مبارزه، امید و پایداری جامعه‌ای است که برای حفظ هویت و بهبود زندگی خود تلاش می‌کنند.
نظر شما