فرقه میمن در هندوستان 

میمن Memon (از ریشه کلمه عربی "مومن" و در زبان سندی میمڻ) جامعه ای مسلمان در ایالت های گجرات هند و سند پاکستان است که اکثر آنها پیرو مکتب حنفی اسلام سنی هستند.

 این فرقه دارای مردمی با فرهنگ متمایز هستند. فرضیه‌های مختلفی در مورد منشأ قوم میمن وجود دارد که معتبرترین آنها عنوان می کند که ابتدا آنها هندوهای لوهانا در منطقه سند هند و پاکستان بودند و در مکانی به نام «دریا» در نزدیکی «تهتا» ساکن شدند و توسط شیخ یوسف‌الدین، بزرگ فرقه قادریه، به اسلام گرویدند. همچنین نظریه‌های مختلفی دیگر در مورد واژه میمن نیز عنوان شده که از بین آنها نظریه مشرف شدن آنها به دین مبین اسلام و مؤمن شدن آنها بوده است که بعداً آنها نام مومن را برای خود می پسندند و خود را مومن می نامند. برخی نیز معتقدند که آنها به دلیل تجارت سنگ‌های قیمتی (من: سنگ قیمتی، مرد: تاجر) میمن نامیده شدند. البته نظریه دیگری نیز وجود دارد که به خاطر زبان ممنی خود آنها و ترکیب آنها با ایمان خود یعنی اسلام خود را میمن می نامند. 

  این گروه بر اساس منشأ فرقه خود به گروه‌های مختلفی مانند میمن‌های کاتیاواری و کوچ تقسیم می‌شوند که به ترتیب میمن‌هایی از مناطق کاتیاوار و کوچ ایالت گجرات هند هستند. در حالی که به میمن‌های مقیم سند، میمن‌های سندی گفته می‌شود. میمن‌ها شباهت‌های فرهنگی زیادی با خوجه‌های هندی، بهره‌ها شیعیان اسماعیلیه و سایر مردم گجراتی دارند. آنها به گویش ممنی به عنوان زبان اول خود صحبت می‌کنند که واژگان مشترکی با سندی و گجراتی دارد. میمن‌های سندی از زبان سندی به عنوان گویش  اول خود استفاده می‌کنند.

امروزه، مردم میمن ها سازمان‌های بین‌المللی شناخته شده مانند سازمان جهانی ممون WMO و سازمان بین‌المللی ممون (IMO) دارند و با هم در ارتباط هستند.

اندیشه میمن ها

این گروه ادعا می‌کنند که به لحاظ فکری به عنوان پنجمین فرقه اهل سنت، یک فرقه دیگر در کنار سایر فرق اهل سنت به شمار می‌روند و به لحاظ فکری و گرایش‌های اعتقادی، خود را فرقة حق در میان فرقه‌های مسلمان دانسته و به خلفای راشدین اعتقاد دارند. آنان امام علی(ع) را به عنوان خلیفة چهارم قبول دارند و دیدگاه کلامی خاصی نسبت به این مسئله دارند. اصولاً موضوع امامت در منظر فکری ایشان، بیش از آنکه یک نظریه کلامی باشد، نظریة سیاسی تلقی محسوب می شود که جا دارد این موضوه بررسی بیشتری شود.

اعضای این فرقه در شهر های گجرات هند، بمبئی هند، امارات متحدة‌ عربی و مسقط سکونت دارند و بیشتر آنها تاجر و در کارهای اقتصادی مشغول فعالیت هستند. بیشتر جمعیت آنها در شهر کراچی پاکستان سکونت دارند. میمن‌های کاتیاوار خود را فقط با هویت میمن معرفی می‌کنند. شهر سورت  در گجرات از سال ۱۵۸۰ تا ۱۶۸۰ یک مرکز مهم تجاری برای این گروه بود و میمن‌ها در آنجا امرار معاش می‌کردند. تجارت در سورت، میمن‌ها را بسیار ثروتمند کرد. جامعه میمن در قرن پانزدهم توسط 700 خانواده با تعداد 6178 نفر تأسیس شد. به گفته آنتوان، لوهان‌های تتا، سند، که از هندوئیسم به اسلام گرویدند، میمن شدند و در قرن شانزدهم توسط رائو خنگارجی جادجا، حاکم بهوج ـ از شهرهای ایالت گجرات ـ  برای اقامت در این ایالت دعوت شدند. از اینجا، کاچچ میمن‌ها به کاتیاوار و سرزمین اصلی گجرات مهاجرت کردند.

جامعه بازرگان

با توجه به ماهیت تجاری جامعه، میمن‌ها در قرن‌های ۱۸ و ۱۹ مهاجرت قابل توجهی را به خارج از مرزهای هند آغاز کردند. این امر منجر به ایجاد جایگاهی برای جامعه میمن در خاورمیانه، آفریقای جنوبی، سریلانکا و شرق آسیا شد. بازرگانان میمن شبکه‌ای از شرکت‌های سهامی را تأسیس کردند که با سایر اعضای منطقه از آفریقای مرکزی تا چین فعالیت می‌کردند. خیرین میمن در این دوره کمک‌های مالی قابل توجهی به ساخت مساجد، از جمله چندین مسجد بزرگ، کردند. تا پایان قرن ۱۹، چندین هزار میمن برای تجارت در بمبئی ساکن شده بودند. رهبران میمن برای تبلیغ انحصارات هندی خود با سرمایه‌داران بریتانیایی تجارت می‌کردند. منطقه‌ای از بمبئی که بازرگانان میمن  در آن جمع می‌شدند، بعدها به «میمن وادا» معروف شد.

منبع:

https://ur.wikipedia.org/wiki/%D9%85%DB%8C%D9%85%D9%86_%D9%84%D9%88%DA%AF