داراوی منطقهای مسکونی در مرکز شهر بمبئی، واقع در ایالت ماهاراشترا هند است که اغلب به عنوان یکی از بزرگترین محلههای فقیرنشین جهان شناخته میشود. این منطقه با مساحتی کمی بیش از ۲.۳۹ کیلومتر مربع (۰.۹۲ مایل مربع؛ حدود ۵۹۰ هکتار) حدود یک میلیون نفر جمعیت دارد و با تراکم جمعیتی بیش از ۴۱۸٬۴۱۰ نفر در هر کیلومتر مربع، از متراکمترین مناطق جهان به شمار میآید.
تاریخچه
محله فقیرنشین داراوی در سال ۱۸۸۴ و همزمان با دوران استعمار بریتانیا شکل گرفت. گسترش این محله نتیجه جابهجایی کارخانهها و ساکنان از جنوب بمبئی توسط دولت استعماری و همچنین مهاجرت جمعیت روستایی هند به این منطقه از بمبئی بود. به همین دلیل، داراوی امروزه منطقهای بسیار متنوع از نظر قومی و مذهبی است.
اقتصاد غیررسمی
اقتصاد داراوی عمدتاً بر فعالیتهای غیررسمی استوار است و بسیاری از ساکنان در مشاغل خانگی یا کارگاههای کوچک فعالیت میکنند. چرم، منسوجات و محصولات سفالی از مهمترین کالاهای تولیدی این منطقهاند. گردش مالی سالانه داراوی بیش از ۱ میلیارد دلار آمریکا برآورد میشود.
بهداشت و مشکلات شهری
داراوی سابقه گسترش بیماریهای همهگیر داشته است. از جمله، شیوع طاعون در سال ۱۸۹۶ که بیش از نیمی از جمعیت بمبئی را به کام مرگ کشاند. ضعف زیرساختهای بهداشتی در این منطقه همچنان به عنوان یکی از چالشهای اصلی شناخته میشود.
پیشینه و تحول داراوی
در قرن هجدهم، داراوی منطقهای باتلاقی پوشیده از جنگلهای حرا بود. تا اواخر قرن نوزدهم، این منطقه جمعیت اندکی داشت و عمدتاً کولیهای ماهیگیر در آن ساکن بودند. در دهه ۱۸۵۰، با رشد شهر بمبئی تحت حکومت بریتانیا، جمعیت شهر افزایش یافت و داراوی نیز بهتدریج توسعه پیدا کرد.
در سال ۱۸۸۷ نخستین دباغی از جنوب بمبئی به داراوی منتقل شد. صنعتگران مرتبط با چرم، که عموماً از طبقات پایین جامعه هند بودند، به این منطقه مهاجرت کردند. همچنین سفالگران گجراتی (کومبارها) و کارگران گلدوزی از اوتار پرادش از دیگر گروههای مهاجر اولیه محسوب میشوند.
با وجود رشد سریع جمعیت، دولت استعماری هیچ برنامهریزی و سرمایهگذاری برای ایجاد زیرساختهایی مانند بهداشت، فاضلاب، آب آشامیدنی، راه و خدمات اولیه انجام نداد. اما ساکنان محلی با تشکیل سازمانها، انجمنها و احزاب، خود به ساخت مدرسه، معابد، خانهها و کارگاهها پرداختند.
از مهمترین بناهای مذهبی میتوان به (مسجد بدیع (۱۸۸۷) و معبد گانش مندیر (۱۸۸۳اشاره کرد.
پس از استقلال هند
با استقلال هند در سال ۱۹۴۷، داراوی به بزرگترین محله فقیرنشین بمبئی و حتی کل کشور تبدیل شده بود. با وجود اندکی زمین خالی که بهعنوان محل دفن زباله استفاده میشد، این منطقه به دلیل گسترش شهر بهسرعت در میان بافت شهری محاصره شد و به یکی از قطبهای اصلی اقتصاد غیررسمی تبدیل گردید.
از دهه ۱۹۵۰ تاکنون طرحهای متعددی برای توسعه مجدد داراوی ارائه شده، اما بیشتر آنها به دلیل کمبود منابع مالی یا عدم حمایت سیاسی ناکام ماندهاند. تنها طرح موفق بزرگ، ایجاد ۳۳۸ آپارتمان و ۹۷ مغازه توسط انجمن مسکن تعاونی داراوی در دهه ۱۹۶۰ بوده است.
موقعیت جغرافیایی
داراوی میان دو خط مهم راهآهن حومه بمبئی (راهآهن غربی و مرکزی) و در نزدیکی فرودگاه بمبئی قرار دارد. این منطقه از غرب به باندرا و ماهیم، از شمال به رود میتی، از شرق به آنتوپ هیل و از جنوب به ماتونگا محدود میشود. ضعف سیستم زهکشی و فاضلاب، داراوی را بهویژه در فصل بارانهای موسمی در برابر سیل بسیار آسیبپذیر میکند.
اقتصاد منطقه
علاوه بر صنایع سنتی چون سفالگری، چرم و نساجی، صنعت بازیافت در داراوی نقش بسیار مهمی دارد و حدود ۲۵۰ هزار نفر در آن مشغول به کار هستند. داراوی حدود ۵۰۰۰ کسبوکار و ۱۵ هزار کارگاه کوچک دارد و محصولات تولیدی آن شامل چرم، جواهرات، لوازم جانبی و منسوجات به کشورهایی در آمریکا، اروپا و خاورمیانه صادر میشود. گردش مالی سالانه آن بین ۵۰۰ میلیون تا بیش از ۱ میلیارد دلار آمریکا تخمین زده میشود.
جمعیت این منطقه ترکیبی از مهاجران سراسر هند است. حدود ۲۹ درصد از ساکنان مسلمان، ۶ درصد مسیحی و بقیه عمدتاً هندو، بودایی و سایر اقلیتها هستند.
طرحهای توسعه مجدد داراوی
داراوی، با وجود نقش کلیدی در اقتصاد غیررسمی بمبئی، با چالشهای بزرگی ازجمله کمبود زیرساختهای بهداشتی روبهرو است. طبق گزارش UNHDR در سال ۲۰۰۶، در این منطقه به طور متوسط برای هر ۱۴۴۰ نفر فقط یک توالت وجود دارد.
از سال ۱۹۹۷ تاکنون طرحهای گوناگونی برای توسعه مجدد ارائه شده است. نخستین طرح رسمی در سال ۲۰۰۴ اعلام شد و هزینه آن ۵۰۰۰ کرور روپیه برآورد گردید، اما مناقصه آن تا سال ۲۰۰۹ هیچ پیشنهاددهندهای نداشت. توسعهدهندگان بینالمللی از جمله شرکتهایی از دبی، آمریکا و سنگاپور نیز علاقه نشان دادند، اما پروژه بارها متوقف شد.
برخی طرحهای نوآورانه مانند پیشنهاد دو دانشجوی آلمانی (ینس کارچر و لوکاس شویند) که طرحی بدون جابجایی ساکنان ارائه داده بودند، مورد توجه قرار گرفت. همچنین شرکت «بریتانیاییFoster & Partners طرح جامع داراوی» را ارائه کرده که شامل ساخت فضاهای چندطبقه سازگار با سبک زندگی جامعه و نوسازی تدریجی «از درون» است.
منابع:
نظر شما