تاریخ هند قدمتی بیش از ۵ هزار سال دارد و سرزمینی با نژادها، آیین‌ها و زبان‌های مختلف است. در این کشور می‌توان ابنیه‌ تاریخی زیبا و منحصر به فرد متعلق به زمان‌های گوناگون را مشاهده کرد. هند کشور ادیان و جماعت‌های گوناگون است اما به طور خلاصه بر اساس سرشماری سال ۲۰۱۱، حدود ۸۰% مردم معتقد به آیین هندو ، ۱۴ درصد مسلمان و بقیه دارای عقاید دیگر هستند. اکنون حدود ۱۷۲ میلیون نفر از جمعیت کل هند را مسلمانان تشکیل می‌دهند و پس از اندونزی دومین کشور پر جمعیت مسلمان است، حدود بیش از ۴۰ میلیون نفر شیعیان را تشکیل می دهند و همین امر باعث شده که دومین کشور پر جمعیت شیعه پس از ایران در دنیا شناخته شود.

کتب مقدس هندو ها به صورت کلی به دو دسته تقسیم می شود: ۱. سروتی (Sruti) به معنای اخبار و احادیث سماعی می باشد. سروتی که قدیمی ترین آثار موجود دینی در همه کتاب های ودا مندرج اند و وداها مجموعه مختلفی از اخبار و احادیث آنها است که هرکدام منتسب به قرن و زمانی بوده است و در زمان حاضر نیز نزد هندوها تمامی کتاب مقدس و ازلی شمرده می شود. وداها مرکب از سه جزء هستند: جزء اول مانترا (Mantras) به معنای متون مقدس است. جزء دوم : براهمنا (Brahmanas) به معنای تفاسیر دینی ، جزء سوم اوپینشادها (Upanishads) به معنای مبادی کلامی و فلسفی می باشد.   ۲. اسمریتی (Smiriti) به معنای روایات (که اکثریت هندوها از این کتاب ها استفاده می شود). اسمریتی ها کتاب دینی درجه دوم در میان پیروان آیین هندوئیسم محسوب می گردد و پایه عقاید عامه هندوها را برقرار می سازد. این دسته از کتاب ها نیز به سه قسمت تقسیم بندی می شوند که قسمت اول : دهارمشسترا (Dharma – Shastras) که به معنای شرعی و مذهبی است. قسمت دوم : رزمنامه منظوم هست که نام  های رامایانا و دیگر مهابراتا  و قسمت سوم : افسانه ها و قصص و حکایات منثور هستند که به آنها پورانا (Puranas) (داستان های باستانی) می گویند.

هندوها کتب چهارگانه وداها (Vedas) که بمنزله انجیل برای مسیحیان است را مورد احترام قرار می دهند و مقدس می شمارند. واژه ودا بمعنی «علم» می باشد و برای مذهب و فلسفه دین در میان هندوها به کار می رود. پیروان آیین هندوئیسم معتقدند که کتب مذکور در زمان بسیار کهن توسط برخی از روحانیون به نام ریشی (Rishi) نگاشته شده اند و معتقدند که خداوند به آنها وحی کرده و تمامی این کتب سخن خداوند است.

 وداها  شامل چهار کتاب می باشد که مشتمل بر سروده ها و الهامات و ادوار و افسانه ها است که آنها را منترا (Mantras) گویند. و نیز شامل مقالاتی است که آنها را به اصطلاح اوپانیشادها نامیده اند. این کتب در مورد چگونگی ارتباط روح فردی انسان با نفس کلی جان جهان بحث می کند و راههای اجتناب از فنای نفس را ارائه می دهد. اوپانیشادها در حقیقت فلسفه کلام هندوئیسم را وضع می کند  و در حقیقت فلسفه تناسخ (کارما) را در قدیمیترین شکل آن توضیح می دهد.

قدیمی ترین وادها ریگ ودا می باشد که این کتاب مقدس مشتمل به هزار سرود مذهبی هندوئیسم است که هرکدام از آنها درباره ستایش یکی از قوای طبیعت مانند آسمان، آفرینش ، آتش ، هوا و آب ، زمین و غیره است. باید گفت که در این سروده ها اشعاریست که به وجود یگانگی خداوند قادر متعال اشاره می کند و اعلام می دارد که خداوند بزرگ مرتبه واحد است و مافوق همه رب النوع ها می باشد. برخی از روحانیون

هندوئیسم معتقدند که این سرودها قدمتی بیش از دو هزار سال دارند. پس از رگ ودا، سام ودا قرار دارد که در مورد قربانی های مختلف سروده شده است اهمیت این سام ودا آنقدر نیست.

یاجور وودا (Yajur Veda ) کتاب سوم وداها است که خود این کتاب به دو بخش تقسیم بندی می شود که هندوها آن را سفید و سیاه می نامند. بخش اول آن منظوم است و بخش دوم آن منثور است و مشتمل بر ادعیه ها و مناجات است که در موقع قربانی کردن گاو میش و گاو نرتلاوت می گردد . تاریخ پیدایش این ودا به مدت ها پس از ریگ ودا می باشد.

اتروا ودا (Atharva Veda) کتاب چهارم ودا می باشد که قسمت عمده آن به نثر است و مجموعه ای از افسانه ها و اورادی است که در عمل سحر و جادو بکار می برند. این ودا بسیار قدیمی است و تخمین زده می شود که عمر آن به شش قرن پیش از میلاد حضرت مسیح (ع) باز گردد.

معلوم است که در زمان های قدیم برای تعلیم و آموزش وداها که در بالا اسامی آن ها آورده شده ، واژگان و زبان بوده است و ناگزیر برای حفظ این وداها قوانین صرف و نحو ، علم بیان و دستورات زبانی به نسل های پس از خود آموزش داده اند تا این کتب مقدس هم اکنون به دست ما رسد. علاوه بر آن در هندوئیسم علم اختر شناسی و خسوف و کسوف و شناختن ایام نحس و خوب و انجام عبادات بسیار حائز اهمیت قرار داشته است و جالب آنست که هم اکنون نیز در بسیاری از تقویم های هندوئیسم روزها بر حسب جایگاه ستارگان و کواکب تقسیم بندی می شود.

مسلماً در میان پیروان آیین هندوئیسم ریگ ودا که مجموعه ای از سرودهای مذهبی است که میان اقوام آریایی نژاد به وجود آمده است و کهن ترین سند ادبی و تاریخی هندوئیسم محسوب می گردد.