(ادامه مطلب گذشته)

نوع متفاوتی از فعالیتهای احیاگرانه بودیسم، در دوره بریتانیایی ها توسط گروهی از رهبران بودایی بود که در آن زمان انجام شد، که مهمترین نفر از آنها، راهب بودایی بنام آناگاریکا دارماپالا بود. شهرت این شخصیت بزرگ در تلاش موفقیت آمیز وی برای اصلاح جامعه بودایی در سریلانکا، که در وضعیت اخلاقی، بسیار ضعیفی قرار گرفته بود، و همچنین در فعالیتهای او در هند به منظور احیای بودیسم در آن کشور و پیروزی مجدد مکانهای مقدس بودایی در آنجا برای صاحبان حقیقی آنها، یعنی بودایی ها نهفته است.

او، اولین مبلغ جهانی بودایی و یکی از بنیانگذاران ناسیونالیسم بودایی سینهالی بدون خشونت، یک شخصیت برجسته در جنبش استقلال سریلانکا علیه حکومت بریتانیا و همچنین، یکی از پیشگامان احیای بودیسم در هند پس از انقراض آن برای چندین قرن بودیسم اولیه در دوران معاصر بود که آموزه بوادیی دامّا را در سه قاره: آسیا، آمریکای شمالی و اروپا موعظه کرد.

آناگاریکا دارماپالا، که قبلا به نام دیوید هیواویتارانا[۲] شناخته می شد، در سال ۱۸۶۴ به عنوان پسر بزرگ یک تاجر برجسته در کلمبو متولد شد که از شهر ماتارا در جنوب سریلانکا به پایتخت مهاجرت کرده بود. پدر، مادر و پدر بزرگ کودک، بودایی فداکار بودند که از همکاران نزدیک راهب بودایی بنام هیکادووا سری سومانگالا تیرا[۳] بودند. کودک هر چند تحصیلات خود را در مدارس مسیحی گذراند، ولی در خانه، در محیط بودایی پرورش یافت. آن روزهایی بود که راهب بودایی بنام موهوتتیواتتا گوناناندا تیرا[۴] درگیر نبردهای لفظی علیه فعالیت های مبلغ مسیحی بود و دارماپالا جوان نه تنها از سخنان آن سخنران بزرگ، با الهام گیری گوش داده بود، بلکه با ملاقات های مداوم خود به معبد شهر کوتاهینا[۵] مورد علاقه راهبان شده بود. هنگامی که جناب اولکوت[۶] و خانم بلاواتسکی[۷] در سال ۱۸۸۰ وارد سریلانکا شدند، دارماپالا که در آن زمان ۱۶ سال سن داشت، به طور طبیعی از طریق ارتباط با گوناناندا تیرا، راهب بودایی مورد علاقه آن دو خارجی قرار گرفت. خانم بلاواتسکی و جناب اولکوت، اولین غربی هایی بودند که پناهندگی در کشور را دریافت کرده و در یک مراسم سنتی در سال ۱۸۸۰، بودایی شدند.

سخنرانی ها و فعالیت های جناب اولکوت، بسیار مؤثر بر آن جوان بود. در سال ۱۸۸۳، در پی حمله وحشیانه گروهک کاتولیک در شهر کوتاهینا، در یک راهپیمایی بودایی، دارماپالا مدرسه کاتولیک خود را ترک کرد و در سال بعد به عضویت انجمن مذهبی بودایی در کلمبو درآمد که پدر بزرگش رئیس آن بود. در ۲۰ سالگی دارماپالا از پدرش، اجازه گرفت تا خانه را ترک کند و زندگی مجردی بودایی داشته باشد، زیرا او می خواست تمام وقت خود را برای خدمت به ساسانا[۸] که تعلیمات نظری و عملی بودا است، اختصاص دهد. از آن زمان، او در مقر انجمن عرفانی بودایی[۹] زندگی اش را گذراند.

در سال ۱۸۸۶، هنگامی که جناب اولکوت پس از مدت کوتاهی در خارج از کشور به سریلانکا بازگشت و قصد داشت در سراسر کشور به گردهمایی های عمومی بپردازد و برای صندوق آموزشی بودایی، پول جمع آوری کند، آناگاریکا دارماپالا به عنوان مترجم وی به او ملحق شد. بدین منظور، او از اداره آموزش و پرورش که در آن به عنوان کارمند خردسال کار می کرد، مرخصی گرفت و متعاقباً پست خود را ترک کرد تا تمام عمر خود را وقف خیر دین کند.

به عنوان مترجم جناب اولکوت، دارماپالا تجربه بی نظیری را به عنوان سخنران کسب کرد که اکنون می توانست با همراهش، یعنی جناب اولکوت یا بدون او، به سراسر کشور سفر کند و به تبلیغ بودیسم بپردازد.

آن روزهایی، بوداییان سریلانکا تمایلی نداشتند که خود را بودایی اعلام کنند، زیرا بودیسم به عنوان ایمان توده های غیر فرهنگی در نظر گرفته می شد. در آن زمان، مسیحی شدن، یادگیری زبان انگلیسی و سایر موضوعات متفقین، اتخاذ نام خارجی و تقلید از لباس بیگانگان و آداب و رسوم آنها مد و مطلوب بود. بودیسم و فرهنگ بودایی مورد تمسخر قرار گرفته شده و به عنوان میراث روستاییان، در داخل کشور ماندند.

آناگاریکا دارماپالا در میان کسانی که علیه این طرز فکر بودایی ها برخاستند، اولین نفر بود. او با سخنرانی های عمومی و مقالات متعدد خود در روزنامه ها و مجلات به شدت با عادت تقلید از بیگانگان در دین، نام و آداب و رسوم مخالفت کرد. او با تأکید، خاطر نشان داد که این تمایل به تقلید، نمود بارز فقدان عنصر اصلی عزت نفس است. مطابق موعظه خود، او خود نام انگلیسی خود را از داوید به دارماپالا تغییر داد. مردم به سخنرانی های او گوش می دادند و مقالات وی را با دقت در مجلات و روزنامه ها می خواندند و از حقیقت فلسفه او متقاعد می شدند. به تدریج احیای فرهنگی بودایی، دوباره رخ داد که مردم شروع به افتخار گرفتن دین خود، زبان و آداب و رسوم خود کردند.

مهمتر از همه، چند مرد جوان عصر خود به جنبش بودایی پیوستند تا سرنوشت نسلهای بعدی بوداییان در سریلانکا را هدایت کنند.

آن شخصیت بزرگ که خستگی ناپذیر، خدمات خود را برای احیای بودیسم در سریلانکا، هند و دیگر نقاط جهان ارائه داده و در آخرین روزهای خود به مقام راهب بودایی رسیده و به عنوان دیوامیتا داماپالا تیرا شهرت یافت. وی در سال ۱۹۳۳، در حالی که در هند بود، درگذشت. سریلانکا و هند برای ماندگاری یاد او، صدمین سالروز تولد وی را در سالهای ۱۹۶۴-۶۵ جشن گرفتند.

بودیسم در سریلانکا در نیمه اول قرن بیستم

مردان برجسته جامعه بودایی در آغاز قرن بیستم از فعالیتهای آناگاریکا دارماپالا الهام گرفتند و برای ارتقاء جنبش احیای بودایی به تشکیلات سازمان یافته ای تبدیل شدند. در میان آنها، شخصیت های بزرگی مانند جناب د.ب. جایاتیلاکا،[۱۰] ف.ر. سومنایاکا،[۱۱] والیسینها هاریشچاندرا[۱۲] و و.ا. دی سیلوا[۱۳] حضور داشتند.

برای آنها، احیای بودایی احیای ملی بود. این مردان برجسته که نام آنها در تاریخ ثبت شده است، اعضای فعال انجمن های بودایی برجسته مانند انجمن عرفانی بودایی[۱۴] (تاسیس ۱۸۸۰)، انجمن بودایی مردان جوان کلمبو[۱۵] (۱۸۹۸)، انجمن ماها بودی[۱۶] (۱۸۹۱) و کنگره بودایی سیلان[۱۷] (۱۹۱۸) شدند و با موفقیت چشمگیر برای دستیابی به اهداف آن سازمان ها کار می کردند.

برای اهداف آموزشی و سایر اهداف مذهبی از جمله، جمع آوری پول، دادن آموزش های دینی و غیر دینی عمیق به فرزندان بودایی، انجام دادن کارهای اجتماعی بزرگ و همچنین، بالا بردن سطح معنوی و اخلاقی مردم، از طریق چنین سازمان هایی، این رهبران بودایی توانستند همه بودایی های سریلانکا را متحد کرده و گرد هم آورند و آنها را به فعالیت تشویق کنند.

در این دوران، آثار ادبی زیادی پیرامون آموزه های بودیسم تولید شد. مراکز علمی بودیسم ویدیودایا و ویدیالانکارا و مؤسسات وابسته به آنها که تعداد آنها به ۲۰۰ نفر می رسید، محققان بسیاری را ایجاد کرده بود که چندین اثر دینی و تفسیری را در اوایل قرن بیستم ویرایش کردند.

سیمون هیواویتارانا، کوچکترین برادر آناگاریکا دارماپالا، میراث بزرگی به جا گذاشته بود که برای چاپ و انتشار کتابهای پالی استفاده می شد و این امر، تولید کتابهای بودایی را در این زمان بسیار تسهیل کرد. از حدود سال ۱۹۳۰ بسیاری از دانشمندان مدرن، اعم از راهبان و افراد غیر مذهبی، بسیاری از متون بودیسم پالی را ویرایش و منتشر کرده اند و همچنین چندین اثر ثانویه در جنبه های مختلف بودیسم گردآوری کرده اند که امروز نیز، نام آنها و آثار آنها بسیار شناخته شده است.

استقلال واقعی کشور از سلطه بریتانیایی ها در ۴ فوریه ۱۹۴۸، هنگامی که قانون اساسی سال ۱۹۴۷ به اجرا درآمد، به دست آمد. عوامل مختلف نارضایتی سیاسی و اقتصادی پس از ۱۹۵۵ به هم پیوستند و ناسیونالیسم جدید سینهالی راه اندازی شد. با لایحه فقط سینهالی، این زبان سینهالی را تنها زبان رسمی کرد و اقدامات لازم را برای حمایت دولتی از بودیسم و ​​فرهنگ سینهالی انجام داد.

اشتیاق زیادی نیز برای بازسازی معابد قدیمی بودایی در پایتختهای قدیمی سریلانکا ایجاد شد. رووانویلی داگابا،[۱۸] اولین معبد بودایی بود که مورد توجه قرار گرفت. معابد دیگر نیز یکی یکی بازسازی شدند و امروزه شهر قدیمی آنوراداپورا، بار دیگر به یک شهر مقدس تبدیل شده است و کلیسای کاتولیک و مکانهای تجاری که در شهر بودند، به مکانهای دیگر منتقل می شوند. سریلانکا، نه تنها فعالیتهای بودایی خود را در داخل کشور سازماندهی کرده است بلکه در اعزام دامّادوتاس،[۱۹] "پیام آوران دامّه" ، به خارج از کشور نیز نقش اصلی را ایفا کرده است. در سال ۱۹۵۰، انجمن جهانی بوداییان به منظور گردهم آوردن همه کشورهای بودایی تاسیس شد و چندین کنفرانس در سالهای بعد در سریلانکا برگزار شد.

این یک واقعیت بسیار مهم است که احیای بودیسم در قرن بیستم در نتیجه تسلط رهبران بودایی سینهالی در آن زمان بر کنترل دولتها در اواسط آن قرن تسریع شد. سرانجام، در سال ۱۹۴۸، سریلانکا استقلال خود را پس از یک دوره ۱۳۳ سال حکومت بریتانیا به دست آورد. رهبران بودایی که خستگی ناپذیر در راه بودیسم کار می کردند، رهبران ملی سینهالی بودند که مبارزه برای رهایی از سلطه بیگانگان را رهبری می کردند. بنابراین، می توان انتظار داشت که وقتی این رهبران، آزادی ملی را بدست آوردند و فرمانروایی حاکمان بریتانیا را در دست گرفتند، به ایمان ملی خود و فرهنگ آن توجه داشته باشند و بنابراین، اقدامات لازم را برای اصلاح امور انجام دادند تا بودیسم یک بار بیشتر جایگاه واقعی خود را دریافت کنند

بودا جایانتی[۲۰] و پس از آن

در طول چهار قرن سلطه بیگانه، بودیسم در برابر همه حملاتی که تقریباً آن را در هم شکست، ایستادگی کرد. از زمانی که سریلانکا در سال ۱۹۴۸ استقلال خود را به دست آورد، دین و فرهنگ بودایی در این کشور احیا شد و این بیداری بخصوص در جشن بودا جایانتی در سال ۱۹۵۶، مشهود بود.

در سال ۱۹۵۶، در ۲۳ مه، که "روز ماه کامل ویساک"[۲۱] آن سال بود، بوداییان در سریلانکا و دیگر نقاط جهان، بودا جایانتی را جشن گرفتند. این ۲۵۰۰ مین سالگرد "پارینیبانا"ی بودا بود، روزی که به ویژه برای بوداییان در سراسر جهان به دلیل این سنت که نیمی از عمر "ساسانا" را تشکیل می دهد و از آن سال"دامّا"[۲۲] شکوفا می شود و گسترده می شود، بسیار مهم است.

تاریخ بودیسم در سریلانکا از سالهای پایانی قرن گذشته، نشانه های روشنی دارد که این پیشگویی، در مورد سریلانکا، در حال تحقق است. در سایر نقاط جهان نیز مشاهده می شود که بیشتر افرادی که از بدو تولد بودایی نبوده اند به بودیسم علاقه مند می شوند.

دولت سریلانکا از سوی خود، فعالیتهای متعددی را به مناسبت بزرگداشت بودا جایانتی انجام داد. کمیته ای از راهبان و افراد عادی بودایی منصوب شد تا به دولت در مورد همه مسائل مربوط به جشن بودا جایانتی مشاوره دهد. تمهیداتی برای ترجمه "تریپیتاکا" که متون اولیه بودیسم است، به زبان سینهالی و تدوین یک دایره المعارف بودایی به زبان انگلیسی و یکی در زبان سینهالی نیز فراهم شد. همچنین تصمیم گرفته شد کتابهای دیگری در زمینه زندگی نامه بودا، آموزه های او و تاریخ بودیسم تدوین شود. اتمام بازسازی معبد بودایی "دالادا مالیگاوا"[۲۳] (معبد دندان بودا) در شهر کندی، قبل از بودا جایانتی و کمک به بازسازی معبد بودایی "ماهیانگانا توپا" از دیگر اقدامات آن بود. کمک قابل توجهی نیز به سازمانی که کار ساخت و ساز صومعه بودایی "سانگاراما" برای راهبان بودایی در دانشگاه سیلان که الآن به دانشگاه پیرادانیا معروف است، را بر عهده داشت، اعطا شد. مقدمات برگزاری کنفرانس بودایی جهانی در کلمبو در سال بعد فراهم شد.

از سال بودا جایانتی، قابل توجه بود که بوداییان در سریلانکا با شدت بیشتری به تمرین اخلاق آموزش داده شده در بودیسم پرداختند، در حالی که به جشن های بودایی علاقه نشان می دادند. در ژانویه سال ۱۹۵۹، مدارس بودایی بنام "ویدیادایا" و "ویدیالانگارا" دو دانشگاه شدند. مدارس خصوصی بودایی و مسیحی در دسامبر سال ۱۹۶۰، تصرف شد و توسط دولت اداره شد.

چهار روز ماه "پویا" در هر ماه (یعنی ماه کامل و ماه جدید و دو روز ربع ماه) در تعطیلات آخر هفته در سال ۱۹۶۶ به جای روزهای یکشنبه مانند زمانهای قبلی ساخته شد. همچنین برنامه ریزی شد که دانشگاه جدید"بیککو" در شهر آنوراداپورا، راه اندازی شود که الآن به دانشگاه بیککوی سریلانکا معروف است.

سریلانکا  در سالهای ۱۹۶۵ و ۱۹۶۶ حدود ۶.۵ میلیون بودایی داشت که حدود شصت و پنج درصد از کل جمعیت کشور را تشکیل می داد. در سراسر کشور، نزدیک به ۶۰۰۰ صومعه بودایی با تقریبا ۱۵۰۰۰ راهب وجود داشت. تقریباً، همه صومعه های کشور دارای مدارس بودایی بودند که در آن به کودکان بودایی در روزهای پویا (قبلاً در روزهای یکشنبه) آموزش مذهبی داده می شد.

در آن سالها، انجمن بودایی مردان جوان کلمبو، سالانه یک آزمون کتبی در سراسر کشور برای دانش آموزان این مدارس برکزار می کرد. از طرف وزارت امور فرهنگی به کودکان کتابهای رایگان ارائه می شد و به افرادی که در این امتحانات موفق شدند، جوایزی اهدا می شد. یکی از امتحانات پیرامون کتاب "دامّاپادا"[۲۴] بود.  این انجمن سالانه مبلغ زیادی را برای آموزش مذهبی کودکان هزینه می کرد. در سالهای ۱۹۵۶-۱۹۵۷، صدها کودک برای این آزمون کتبی نشستند.

در دهه های اخیر، کشور سریلانکا در جنوب آسیا همچنان به یک میدان مهم برای مطالعات بودیسم معاصر تبدیل شده است. بسیاری از محققان بین المللی در زمینه دین استدلال های خود را در مورد ظهور مدرن احیای بودایی و بنیادگرایی بر اساس داده های قوم نگاری از سنت طولانی سریلانکا در بودیسم تراوادا استناد می کنند.

روز به روز، بیشتر مردم هشت دستور بودیسم را رعایت می کنند و به کودکان خردسال آموزش های دینی مناسب داده می شود. دولت به نوبه خود، تشویق های لازم را برای این استقرار مجدد مذهبی انجام می دهد.

(پایان)

منبع:

· https://www.britannica.com/place/Sri-Lanka/Conversion-to-Buddhism

· https://en.wikipedia.org/wiki/Anagarika_Dharmapala

· https://www.accesstoinsight.org/lib/authors/perera/wheel۱۰۰.html