تا زمانیکه متوجه نشویم سوسیالیسم ایده بدی بوده که باید مدتها پیش کنار گذاشته می شد، هند هرگز شاهد رونق واقعی نخواهد بود و هند هرگز به جز داشته های خود به چیزی دیگری نیاز نداشت که نشان دهد میتواند به قطب اقتصادی شبه قاره تبدیل شود.

این هفته برای کسانی که ستون های مورد بحث روز را می نویسند، هفته سختی بود.حتی وقتی برای نوشتن درباره ی آخرین اصلاحات اقتصادی دولت مودی نشستم، تصاویر غم انگیز از کابل همچنان حواس همه را پرت میکرد. قتلِ عام مردم مستأصلی که منتظر تخلیه از فروگاه کابل بودند و سربازان آمریکایی ای که در تلاش برای کمک به آنها کشته شده اند توسط عاملان انتحاری جهادی، وحشتناک بود. این موضوع مهم و عمیقاً ناراحت کننده است. همچنین یادآور آن است که هند باید در منطقه ای که به طور فزاینده ای با خشونت و نفرت مسموم میشود، به ویژه برای ما "بی دینان"، دفاع خود را تقویت کند.

پاکستان بازگشت حکومت طالبان در افغانستان را نشانه ای از یک پیروزی مهم در جنگ همیشگی خود علیه هند قلمداد می کند. مقامات عالی دولت عِمران خان در این باره اذعان نموده و افزودند که طالبان اکنون به پاکستان برای "آزادسازی" کشمیر کمک خواهند کرد. هند میتواند با معطوف نمودن کامل دولت به برگزاری انتخابات و توجه دادن کشمیری ها به اینکه رونق اقتصادی برایشان ضرورتش بیشتر از مذهب است، میتواند از تروریسم جهادی در کشمیر جلوگیری نماید. این همان کاری است که ما باید در سراسر هند انجام دهیم. بعنوان کسی که جمهوری اسلامی پاکستان همسایه را خوب میشناسد، باور کنید هیچ چیز پاکستان را بیشتر از این احتمال که هند از نظر اقتصادی از آن جلوتر برود نمی ترساند . پاکستانی ها متوجه شده اند که دین به تنهایی نمی تواند مردم را راضی نگهدارد و اگر در مقطعی رضایت داشته باشند پس از مدتی اعتراضات نسبت به مشکلات اقتصادی برعلیه حکومت آغاز خواهد شد.

قبلاً هم گفته بودم که دلیل اصلی حمایت من از نارندرا مودی این بود که باور دارم او می تواند هند را در یک جهت اقتصادی جدیدی هدایت کند. منظور من این است ایشان از سوسیالیسمی که نهرو پایه گذار آن بود حمایت و پیروی کرد لذا همین ایده منجر شد هندی که تاقبل به عنوان یک کشور فقیر در جهان محسوب میگردید، به آرامی دور گردد و بایستی با اهرم های اقتصادی بطور جدی وارد رقابت های جهانی شود.

باید گفت که مودی همانند مان موهان سینگ بطور نامحسوس، مجبور به اصلاح شده است. او هنوز اظهار می دارد که  "دولت هیچ ارتباطی و فعالیتی در این زمینه ندارد" امّا از زمان نخست وزیری وی شرکت های بزرگِ بخشِ دولتی حتّی خطوط هوایی هند هم به بخش خصوصی واگذار شده اند اما این روند به آرامی صورت گرفته است. در مقابل این روند آرام فریادهای رهبر حزب اپوزیسیون راهول گاندی نیز به گوش می رسد. واژه خصوصی سازی واژه ای است که دولت نمی تواند از آن برای مقاصد و تغییرات استفاده کند چراکه باعث برانگیخته شدن احساسات مردم و متعاقبا حرکت برعلیه حزب حاکم می شود.  معتقد هستم که دولت همانند گودالی با عمق بی انتهاست که در آمدهایی را جذب میکند تا برای بهبود خدمات عمومی استفاده کند اما این رویه پاسخ نخواهد داد . در مقابل ایده من ، مخالفان من به انگ می زنند که هنوز هدف از جذب سرمایه ها را نفهمیده ام و بیشتر همت دولت برای ایجاد فرصت های شغلی است.  اما در حقیقت آنچه در میان جامعه نمود عینی دارد مقدار فرصت های شغلی ایجاد شده است که از مخالفان در این مورد بایستی پرسش شود! برخی اتهاماتی می زنند که واقعاً متحیّر کننده است و آن اینکه نباید به بخش خصوصی اعتماد کرد؛ چرا که باعث پدیده دارایی های غیر رسمی و فساد می گردد. درمقابل آیا شرکت های دولتی فساد ندارند؟ آیا در آنها اختلاس ،کلاهبرداری و تحصیل غیر معقول ثروت انجام نمی گیرد؟

 این واقعیت دارد که ویجای مالیا و نیراو مودی بدون باز پرداخت وام خود از کشور گریختند، اما چرا ما در مورد راوی پارتاساراتی که همین کار را کرد اینقدر کم میشنویم؟ آیا به این دلیل بود که شرکتی را که او ریاست میکرد، به نام شرکت اجاره زیرساخت و خدمات مالی، یک شرکت بخش دولتی است که سرمایه گذار اصلی آن دولت هند بوده است؟ در سال ۲۰۱۸ میلادی، درست قبل از اینکه این شرکت ۹۹،۳۵۴ کرور روپیه ضرر داشته باشد، آقای پارتاساراتی، یک سوسیالیست معروف و هندوئیست، به منظور درمان سرطان به لندن گریخت. وقتی سروصدا فروکش کرد، او به بمبئی بازگشت و درحالیکه زیردستانش به زندان می رفتند، آرام زندگی میکرد. تا ماه ژوئن گذشته، پارتاساراتی ایمن بود، زیرا او برخی از قدرتمندترین مردان را در دهلی از طریق سیستم جذب رشوه گیری پرورش داده بود. پسران مقامات و سیاستمداران ارشد همیشه در شرکتهای اجاره زیرساخت و خدمات مالی اشتغال داشتند، هم چنین به کسانیکه برای تحصیلات خارج از کشورهای پرهزینه نیاز به بورسیه داشتند، و همچنین همسرانشان که برای مسافرتهای خارجی نیاز به ارز خارجی داشتند، حمایت و مساعدت میشد. پاراساراتی اکنون در زندان چنای محبوس است زیرا در ماه ژوئن کمیته جرائم اقتصادی تامیل نادو توانست او را در خانه غافلگیر و دستگیر کند. نمی توان گفت  درشرکتهای بخش دولتی اغلب در قیاس با شرکت های خصوصی  در آنها بی عدالتی، تبعیض و فساد نیست بلکه  بیشتر نیز هست اما بازرسی قانونی در آنها با هدف کشف جرایم اقتصادی بسیار کمتر می باشد ، تخمین زده  میشود که پنج شرکت ۴۰% از کل سود را به خود اختصاص میدهند. بخش دولتی به اصلاحات واقعی نیاز دارد و نخست وزیر به خاطر تلاش برای آن شایسته تقدیر است. تا زمانیکه متوجه نشویم سوسیالیسم ایده بدی بوده که باید مدتها پیش کنار گذاشته میشد، هند هرگز شاهد رونق واقعی نخواهد بود. هند میتواند به قطب اقتصادی شبه قاره تبدیل شود. این بدان معنا نیست که مشکلات ما با اسلام جهادی به پایان خواهد رسید. ما هرگز نباید ماجرای بیست و ششم  نوامبر۲۰۰۸ میلادی (حمله به هتل تاج محل و مجروح وکشته شدن برخی از خدمه )  را فراموش کنیم زیرا ممکن است دوباره اتفاق بیفتد. ما باید به اندازه کافی قوی شویم تا از آن جلوگیری کنیم.

    نویسنده: خانم تاولین سینگ نویسنده کتاب های متعدد در زمینه های گوناگون و همچنین خبرنگار پلی تکنیک دهلی نو نیز است.

توضیح: بسیاری از نخبگان در هند بر این باورند که دولت هند بایستی به سوی شکوفایی هرچه بیشتر  اقتصادی خود و رشد آن بپردازد تا بتواند در مقابل اسلام گراهای جهادی که در مناطق مختلف مشغول هستند موفق شود.