عشق و مواد مخدر  دو چیزی است که در جهان وجود دارند، اما نبایستی این دو واژه را به هم  ارتباط داد.

جنگ های مذهبی در اواخر قرن ۱۱ میلادی شروع شدند. گفته می شود که این جنگ ها از سال ۱۰۹۵ میلادی شروع و تا سال ۱۲۹۱ میلادی ادامه داشته اند. در تاریخ آمده است که مسیحیان اروپایی پایه گذار این جنگ ها بوده اند تا از گسترش اسلام ( از سوی کشورهایی همچون فلسطین، سوریه و مصر ) جلوگیری نموده و سرزمین های مقدس شان را در مدیترانه شرقی پس بگیرند و مسیحیت و کلیسا را مصون بدارند. این جنگ ها هزار سال بعد از میلاد مسیح و ۴۵۰ سال بعد از رحلت پیامبر اکرم (ص) به وقوع پیوستند. این جنگها در صورتی است که هر دو این ادیان، یکتا پرستی را ترویج می کنند و هر دو از پیامبران اولوالعزم ابراهیم (ع) و موسی (ع) الهام می گیرند. ادیان اسلام ، مسیحی و یهودی در کل، ادیان ابراهیمی خوانده می شوند. از این رو توجیه این جنگ ها امکان پذیر نیست. علیرغم این جنگ ها، ادیان اسلام و مسیحیت تا کنون ادامه داشته و میلیون ها نفر پیرو دارند که در صلح و آرامش زندگی می کنند و تنها عده معدودی از پیروان این ادیان خواهان جنگ و جدل هستند. اغلب جمعیت اروپا مسیحی هستند و کشورهایی همچون فلسطین ،  سوریه، مصر و مناطقی که در گیر این جنگ ها بودند اکثرا مسلمان می باشند. نتیجه اینکه هیچ مذهب و یا گروه مذهبی قادر به در هم شکستن مذهب و یا گروه مذهبی دیگری نیست. با این همه ، امروزه از کلمه جهاد استفاده می شود. جهاد در اسلام ، طبق تعریف دایره المعارف Britannica ، تلاش و مبارزه ای پسندیده و ارزشمند است که به ترویج درستی و ممانعت از زشتی می پردازد. هر چند امروزه، گاهاً از آن به جنبش های خشونت آمیز نیز اطلاق می گردد. «جهاد عشقی» اصطلاحی وهمناکی است که توسط هندوهای متعصب بر سر زبان ها افتاده است تا در میان زنان و مردان جوان تشویش و واهمه بیاندازد. «جهاد مواد مخدر» اصطلاح دهشتبار دیگری است که قلب من و میلیونها هندی را به درد آورده است. اصطلاحی که توسط راهبی به نام Joseph kallarangott  در شهر Pala  ایالت کرلا در جنوب هند بر سر زبانها افتاده است. اما مادامیکه عشق در جامعه تجربه می شود و مواد مخدر نیز در دسترس همگان می باشد، ربط دادن کلمه‌ی جهاد به عشق و مواد مخدر بیانگر وجود اذهان فاسد و پرتزویر در پس پرده می باشد. هدف و مقصود از این کار نیز واضح است. تحریک بدگمانی و ایجاد مناقشات عمومی میان پیروان ادیان هندو یا مسیحی از یک سو و مسلمانان از سوی دیگر ازجمله این مقاصد می باشند. برای متعصبان، اسلام و مسلمانان از یکدیگر متفاوت و مجزا هستند. یک جامعه غیر مذهبی و سکولار، میبایست به این تبعیض ها چه در کلام، چه در عمل و چه تبعیض های از نوع غیر آشکار پایان دهد. در واقع هیچ شواهدی مبنی بر توسعه طلبی اسلام در هند وجود ندارد. مطالعه مرکز تحقیق PEW   در آمریکا( نهادی به عنوان مرکز تفکر که به ارایه راه حل برای مشکلات اجتماعی و ... می پردازد) درنشریه ایی که ماه ژوئن سال ۲۰۲۱ میلادی منتشر شد به تمام این اکاذیب پایان داد و اعلام کرد که ترکیب مذهبی در هند از سال ۱۹۵۱ تا ۲۰۱۱ از تعادلی منطقی برخوردار بوده است. جمعیت مسلمانان به مقدار اندکی افزایش یافته است که مهاجرت و نرخ بالای باروری در مسلمانان نسبت به نرخ باوری درهندوها و دیگر مذاهب از علل آن می باشد. اگر چه در این میان، نرخ باروری در مسلمانان از ۶/۲ در سال ۱۹۹۲ به  ۴/۴در سال ۲۰۱۵ تقلیل یافته است. با این حال، اینگونه برآورد می شود که تا سال ۲۰۵۰ میلادی ، هندوها ۷۷ درصد جمعیت هند را به خود اختصاص خواهند داد. از بررسی نتایج مطالعات شرکتPEW   این نتیجه حاصل گردید، که ۱/۸۱ درصد شرکت کنندگان در این تحقیقات اعلام کردند که در خانواده ای هندو و تحت آیین هندو پرورش یافته اند و ۶/۸۱ درصد از همین شرکت کنندگان در حال حاضر معتقد و پیرو مذهب هندو هستند و ۳/۲ درصد از جمعیت اعلام کردند که تحت شرایط مذهب مسیحی بزرگ شده اند و ۶/۲ درصد از همین جمعیت در حال حاضر معتقد و پیرو مذهب مسیحی می باشند.

بنا بر این نتایج ، تغییر دین به اسلام آن هم در ابعادی وسیع، دروغی بیش نیست. تعجبی ندارد که فرقه محافظه کار هندو به حمایت از اسقف( مذهبی مسیحی) در شهر Pala  می پردازد، چرا که مقصود هر دو، از دیگر مذاهب ، مسلمانان می باشد. اما باید یادآور شویم که در برهه ای از زمان، همین فرقه محافظه کار، مسیحیان را متفاوت و اضافی می خواندند. این متفاوت و اضافی نامیدن مردم غیر قابل پذیرش است.

من در مدرسه ای تحصیل کرده ام که توسط مبلغان مسیحی اداره می شد. بخش اعظمی از دانش آموزان مسئول انتظامات مدرسه هندو ( از کاست های مختلف) بودند. تعداد اندکی از دانش آموزان مسیحی و تعداد بسیار معدودی از دانش آموزان مسلمان به این سِمت در مدرسه نائل می شدند. هر کلاس از چند بخش تشکیل می شد و نماینده کلاس توسط مدیر مدرسه، آقای Kuruvilla Jacob معرفی ومعین می شد. در پنج سالی که ( از کلاس ششم تا دهم) من در این مدرسه تحصیل کردم ، مبصر کلاس، پسری مهربان با سطح تحصیلی متوسط به نام A K Moosa   بود. در سال آخر، همین پسر به عنوان انتظامات مدرسه انتخاب شد. در همین اثنا، مدیر مدرسه خواهان دانش آموزی با قدی بلند و هیکلی درشت ،با استعداد تاثیر گذاری بر دیگر دانش آموزان بود. همچنین تسلط دانش آموز منتخب بر زبان انگلیسی از دیگر ویژگی هایی بود که مدیر مدرسه بسیار بر آن تاکید داشت تا بتواند از وی در طی مراسمهای ویژه ای که در مدرسه برگزار می گردید، بهره ببرد. به نظر شما مدیر مدرسه چه کسی را انتخاب کرد؟ در عملی غیر معمول، وی هارون محمد را  انتخاب کرد که نه از میان  دانش آموزان مسئول انتظامات هندو و نه از میان دانش آموزان مسئول مسیحی، بلکه دانش آموزی مسلمان بود.

 اینجانب بسیار مسرورم که نخست وزیر ما جناب آقای Vinarayi Vijayan مخالفت خود را با این مسئله به اطلاع اسقف معروف رسانده است و مسرورتر از آن اینکه، رهبر مخالفان این گونه فعالیت ها، جناب آقای V D Satheesan  به حمایت از بیانات نخست وزیر مبنی بر اینکه « دولت به شدت با کسانی که به شایعه پراکنی و ترویج چنین تئوری هایی بپردازند ، برخورد خواهد کرد» پرداخته  است. کسانی که با شیطنت از «جهاد مواد مخدر» سخن می گویند می بایست تلاش برای واردات ۳۰۰۰ کیلوگرم( ۳ تن) هروئین  و کشف و ضبط آن توسط سازمانهای مربوطه را که در یکی از بنادر استان گجرات اتفاق افتاد ،به یاد بیاورند. به یقین می توانم بگویم که هیچ کس جرات واردات مواد مخدر در چنین مقداری را ندارد، مگر اینکه به طریقی به قدرتی رسمی آن هم در بالاترین سطح، متکی باشد. نخست وزیر و وزیر امور داخلی می بایست سخن از عشق، جهاد و مواد مخدر را منسوخ کنند و در خصوص شوک کشف و ضبط ۳۰۰۰ کیلوگرم هروئین اظهار نظر نمایند. اینها مشکلاتی هستند که امنیت داخلی و هماهنگی اجتماعی را در یک کشور به مخاطره می اندازند.

نویسنده: این مقاله توسط آقای P Chidambaram   نگاشته شده است. وی سیاستمدار برجسته بوده است و برای چندین زمان نیز به عنوان کاندیدا وگزینه وزیر اقتصاد و دارایی دولت مرکزی هند مطرح شده است.

ملاحظه و تحلیل: چندی پیش یکی از راهبان ادعا کرده بود که بسیاری از اقلیت ها در تجارت افیون و مواد مخدر در سطح هند فعالیت می کنند. باید گفت وضعیت جمعیت اقلیت هند بسیار ضعیف می باشد و تجارت در این کار آن هم در حد وسیع نیاز به حمایت های دولتی دارد و این نیز هرگز اتفاق نمی افتد و تنها یک ادعا پوچ می باشد.