زیمبابوه که قبلا رودزیا نام داشت، در اواخر قرن نوزدهم توسط بریتانیا مستعمره شد. دوره استعمار تأثیر عمیقی بر ساختارهای اجتماعی، اقتصادی و سیاسی کشور گذاشت. تحمیل حکومت استعماری منجر به بهره برداری از منابع زیمبابوه، جابجایی جمعیت بومی و سرکوب فرهنگ و سنت های محلی شد. در این دوره، استعمارگران بریتانیا سیاست هایی را به اجرا گذاشتند که به نفع منافع خودشان بود و این به ضرر مردم بومی بود. زمین به زور از جوامع محلی گرفته شد و بین ساکنان سفیدپوست توزیع شد که منجر به سلب مالکیت گسترده و به حاشیه راندن مردم بومی شد. میراث استعمار در زیمبابوه زخم های عمیقی در این کشور بر جای گذاشت و چشم انداز اجتماعی-اقتصادی آن را برای دهه های آینده شکل داد. توزیع نابرابر زمین و منابع باعث ایجاد نابرابری های پایداری شد که تا به امروز ادامه دارد. مبارزه آزادی‌بخش در زیمبابوه یک درگیری مسلحانه طولانی مدت بود که علیه حکومت استعماری و برای استقلال جنگید.

این مبارزه توسط جنبش‌های ملی‌گرایانه مانند اتحادیه ملی آفریقایی زیمبابوه (ZANU) و اتحادیه خلق آفریقایی زیمبابوه (ZAPU) رهبری می‌شد که به دنبال پایان دادن به حکومت اقلیت سفیدپوست و ایجاد یک دولت دموکراتیک به نمایندگی از همه شهروندان بود.مشخصه جنگ آزادی‌بخش، اقدامات مقاومت، فداکاری و همبستگی میان زیمبابوه‌هایی بود که برای آزادی خود می‌جنگیدند. این یک لحظه مهم در تاریخ این کشور بود که در نهایت منجر به استقلال زیمبابوه از حاکمیت استعماری بریتانیا در سال 1980 شد. کشور تازه استقلال یافته با چالش های متعددی از جمله نابرابری های اقتصادی، نابرابری های اجتماعی و بی ثباتی سیاسی روبرو بود. به عنوان بخشی از تلاش های ملت سازی پس از استقلال، رئیس جمهور منانگاگوا بر اهمیت خوداتکایی و توانمندسازی به عنوان ستون های کلیدی برای توسعه پایدار تأکید کرد.

اصلاحات ارضی و توانمندسازی اقتصادی

یکی از سیاست های تعیین کننده دولت زیمبابوه، اصلاحات ارضی و برنامه های توانمندسازی اقتصادی با هدف رسیدگی به بی عدالتی های تاریخی و توانمندسازی جوامع محلی بوده است. توزیع مجدد زمین از کشاورزان تجاری سفیدپوست به سیاه‌پوستان بی‌زمین زیمبابوه، گامی بحث‌برانگیز، اما ضروری برای دستیابی به عدالت اقتصادی و توانمندسازی کشاورزان محلی بود. اصلاحات ارضی و توانمندسازی اقتصادی سیاست های به هم پیوسته ای هستند که هدف آنها رسیدگی به بی عدالتی های تاریخی، ترویج عدالت اجتماعی و تحریک رشد اقتصادی در داخل یک کشور است. در چارچوب دولت پرزیدنت منانگاگوا در زیمبابوه، این سیاست‌ها در تلاش‌های دولت برای اصلاح عدم تعادل‌های گذشته و توانمندسازی جوامع محلی نقش محوری دارند.

برنامه اصلاحات ارضی زیمبابوه ریشه در دوران استعمار دارد، زمانی که بخش‌های زیادی از زمین از سیاه‌پوستان بومی زیمبابوه گرفته شد و به مهاجران سفیدپوست اختصاص یافت. این بی عدالتی تاریخی باعث ایجاد عدم تعادل شدید در مالکیت زمین شد، به طوری که اقلیت کوچکی از کشاورزان تجاری سفیدپوست کنترل اکثر زمین های قابل کشت را دردست داشتند، در حالی که اکثر سیاه پوستان زیمبابوه با دسترسی محدودی به منابع باقی مانده بودند. در پاسخ به این بی عدالتی تاریخی، دولت وقت زیمبابوه برنامه اصلاحات ارضی را آغاز کرد که به دنبال توزیع مجدد زمین از کشاورزان تجاری سفیدپوست به سیاهپوستان بی زمین زیمبابوه بود. این روند هم در داخل و هم در سطح بین‌المللی با انتقاداتی مواجه شد، اما به عنوان گامی ضروری برای دستیابی به عدالت اقتصادی و توانمندسازی کشاورزان محلی که برای نسل‌ها به حاشیه رانده شده بودند، تلقی می‌شد.

علاوه بر اصلاحات ارضی، برنامه های توانمندسازی اقتصادی برای حمایت از جوامع محلی، به ویژه کشاورزان کوچک و کارآفرینان، اجرا شده است. هدف این برنامه ها ارائه آموزش، حمایت مالی، دسترسی به بازارها و سایر منابع است که می تواند به افراد و جوامع کمک کند تا معیشت پایدار ایجاد کنند و به توسعه کلی اقتصاد کشور کمک کنند. بنابراین، اصلاحات ارضی و توانمندسازی اقتصادی مؤلفه‌های حیاتی تلاش‌ها برای رسیدگی به بی‌عدالتی‌های تاریخی، ارتقای برابری اجتماعی و توسعه اقتصادی هستند. در حالی که این سیاست‌ها ممکن است با چالش‌ها و انتقاداتی مواجه شوند، اما نقشی حیاتی در ساختن جامعه‌ای عادلانه‌تر و مرفه‌تر برای همه شهروندان دارند.

جهانی شدن و خوداتکایی

جهانی شدن به ارتباط متقابل اقتصادها، فرهنگ ها و جوامع در مقیاس جهانی اشاره دارد. این امر با پیشرفت در فناوری، ارتباطات، حمل و نقل و آزادسازی تجارت هدایت شده است. در این زمینه، کشورهای سراسر جهان به طور فزاینده ای برای کالا، خدمات، سرمایه گذاری و تبادل دانش به یکدیگر وابسته هستند. با این حال، در میان این ادغام جهانی، مفهوم اتکا به خود مورد توجه قرار گرفته است زیرا کشورها به دنبال متعادل کردن تعامل خود با اقتصاد جهانی هستند و در عین حال منابع و قابلیت های خود را نیز در اولویت قرار می دهند. فلسفه جمله معروف رئیس جمهور منانگاگوا که "کشور توسط مردم خود ساخته می شود" بر اهمیت استفاده از منابع و استعدادهای داخلی برای توسعه ملی تأکید می کند.

این فلسفه بر نیاز زیمبابوه به کاهش اتکای خود به کمک ها و تأثیرات خارجی، ارتقای استقلال اقتصادی و رشد پایدار ناشی از ظرفیت های داخلی تأکید می کند. در دنیای امروز، که وابستگی متقابل اقتصادی رایج است، تاکید رئیس جمهور منانگاگوا بر خوداتکایی پیامدهای مهمی دارد. با تمرکز بر بهره برداری از منابع و استعدادهای خود زیمبابوه، این کشور می تواند اقتصاد انعطاف پذیرتری بسازد که کمتر در برابر شوک ها یا وابستگی های خارجی آسیب پذیر باشد. این رویکرد حس غرور و توانمندی ملی را تقویت می کند و در عین حال به پایداری و توسعه بلندمدت نیز کمک می کند. فلسفه منانگاگوا با گرایش گسترده تری به سمت خوداتکایی و حاکمیت در میان کشورهای آفریقایی همسو است. بسیاری از کشورهای این قاره در حال ارزیابی مجدد استراتژی های توسعه خود هستند تا راه حل ها و ظرفیت های بومی را بر کمک های خارجی اولویت دهند. این تغییر نشان دهنده تمایل به خودمختاری بیشتر، کنترل بر منابع ملی، و ارتقای ابتکارات داخلی است که نیازها و آرزوهای محلی را برآورده می کند. به طور خلاصه، در عصر جهانی شدن که ارتباط متقابل یکی از ویژگی های تعیین کننده روابط بین الملل است، اتکا به خود به عنوان یک رویکرد استراتژیک برای توسعه زیمبابوه طنین انداز می شود. با بهره گیری از منابع و استعدادهای داخلی و در عین حال کاهش وابستگی به کمک ها یا تأثیرات خارجی، کشور می تواند مسیری را به سوی رشد پایدار، استقلال اقتصادی و توانمندسازی ملی ترسیم کند.

https://www.herald.co.zw/nyika-inovakwa-nevene-vayo-philosophy-unravelling-the-historical-context/