آمریکا با تبر شش پر، درختان باغ‌های زیتون خاورنزدیک[۱] را قطع می‌کند. انقلاب جهانی اسلام درهم شکست و به جای هلال طلایی مقدس، ماه کبود مرده‌ای بر فراز جهان اسلام طلوع کرد که حفره‌هایی از بمب‌ها و گلوله‌های اسرائیل در آن فرو رفته است. این ماه گورستان با دهانه‌های دودزا[۲] از آتاکامای[۳]دوربرد و سایه‌های طوفان بر فراز سرزمین من طلوع می‌کند و روسیه با دندان قروچه به تراژدی اسلامی خاورنزدیک می‌نگرد.

به یاد دارم شبی در قاهره در کرانه نیل با دو استاد از جنبش اخوان‌المسلمین[۴]شام خوردم. در آن روزها، اخوان‌المسلمین در انتخابات پارلمان مصر پیروز شده بود و خود را برای تحلیف رئیس‌جمهور آماده می‌کرد. آن دو استاد با چشمانی که پر از حس تحسین بود به من گفتند که چگونه مصر یوغ آمریکا را کنار می‌گذارد و راه احیای اسلامی را در پیش خواهد گرفت. چند ماه بعد این اساتید کشته شدند، همکارانشان در سیاه‌چال‌ها شکنجه و تیرباران شدند، رئیس‌جمهورشان سرنگون و زندانی شد. آمریکایی‌ها با ظلم خاص خود، اخوان را شکست دادند و شکاف خونینی را در گلوی مصر ایجاد کردند.

به یاد دارم که چگونه در نوار غزه توسط هنیه، رهبر نظامی حماس، به جلسه‌ای دعوت شدم. او مرا در اقامتگاهش، در میان همکاران؛ وزرا، مسئولین اقتصاد، تغذیه، سازندگان تونل‌های زیرزمینی و متخصصان نظامی پذیرفت. هنیه در کاسه من چای داغ ریخت و از فلسطینی‌ها گفت؛ مردم شهیدی که نفرین اسرائیل بر سرزمین‌شان نازل شده بود.

حالا هنیه مرده. در محلی که چای نوشیدیم، یک سوراخ صد متری وجود دارد و اطراف آن اجساد زغال شده سالمندان و کودکان فلسطینی قرار گرفته است.

در جنوب لبنان مورد استقبال حزب‌الله قرار گرفتم؛ پایگاهی که رزمندگان حزب‌الله در آن در حال آموزش هستند به من نشان داده شد، مرکاواهای[۵] اسرائیلی، پانتئون[۶] شهدایی که در نبردی نابرابر با اسرائیل جان باختند را ویران کرده بود. در یک راهپیمایی پرجمعیت در نزدیکی مرز با اسرائیل، به سخنان رهبر حزب الله؛ نصرالله گوش دادم. او در انظار عمومی ظاهر نشد؛ موساد به دنبال ردپای او بود.[۷] او پنهان شده بود و من به صحبت‌هایش گوش دادم و سرم را به سمت بلندگوی زنگ‌دار که روی درخت نصب شده بود بلند کردم. نصرالله از اراده، تقدس، احیای اسلامی و پیروزی سخن گفت.

اکنون لبنان مملو از بمب‌های غول پیکر اسرائیل است. نصرالله مرده و دوستان حزب‌اللهی من خاکستر شده‌اند و من با لبنان خون‌آلود غمگینم.

در ایران، در مجمعی که به فلسطین در حال جنگ اختصاص داشت، با سردار اسطوره‌ای سپاه؛ سلیمانی دیدار کردم. چهره تیره و زاهدانه، نگاه تیزبین، دست بلند و قوی او را به یاد دارم. دست دادنش را یادم هست. در خانه‌ام هنوز چفیه‌ای[۸] را که به من داده بود نگه می‌دارم. سردار سلیمانی درگذشت او توسط پهپاد آمریکایی کشته شد. چشم باریک ایلان ماسک او را از فضا زیرنظر داشت و پیدا کرد و با موشک کشت. چفیه‌ای که به من دادی را نوازش می‌کنم و برایت غمگینم ژنرال.

انفجارهای لبنان و غزه، قتل‌ها در قاهره و تهران، خودآگاهی روسیه را متزلزل می‌کند، تفکر مدرن روسیه را به عنوان یک تفکر دفاعی، فکری آماده برای حمله خصمانه می‌سازد. اندیشه‌ای تزلزل ناپذیر و رواقی،[۹] اندیشه‌ای که مردم روسیه و رئیس جمهور روسیه را بر آن داشت تا از سنگر برخاسته و به ضدحمله بشتابند و یوغ وحشتناکی را که بر سر روسیه افتاده بود در هم بشکنند.

نیروهای روسی اوگلِدار[۱۰] را گرفتند. کارخانه‌های روسیه هزاران پهپاد و تانک تولید می‌کنند. دیپلمات‌های روسی در حال شکستن محاصره‌ای هستند که روسیه را در کیف تحریم‌های اقتصادی و آمادگی‌های نظامی غرب قرار داده است. نویسندگان و خوانندگان روسی در حال ایجاد زیبایی‌شناسی پیشرو (آوانگارد) جدیدی از روسیه هستند؛ زیبایی‌شناسی پیروزی روسیه. مابعدالطبیه‌گرایان (متافیزیکدانان) روسی، کشور را همانند یک پدیده الهی توضیح می‌دهند. رئیس‌جمهور روسیه بار وحشتناکی را به دوش می‌کشد و آن نجات روسیه در دوره سیاه و سفید تاریخ سرنوشت‌ساز آن است.

من یک سرباز بودم. من در نبردها جان باختم.

زیان‌های مرا نمی‌توان با ترازو سنجید.

من یک شکست زمینی را متحمل شدم،

اما او پیروزی در بهشت ​​را به دست آورد.

نویسنده: الکساندر پروخانوف: نویسنده، روزنامه‌نگار، عضو اتحادیه نویسندگان روسیه و سردبیر روزنامه «فردا» (زافترا)

۱۰ اکتبر ۲۰۲۴

منبع:   https://izborsk-club.ru/۲۶۱۸۸