پیشنهاد کمیسیون زنان ایالت اوتار پرادش برای محدود کردن مردان از اندازه‌گیری زنان در خیاطی‌ها، کوتاه کردن موهایشان در سالن‌ها یا آموزش آنها در باشگاه‌ها بحث‌های قابل توجهی را برانگیخته است. هدف این کمیسیون کاهش موارد «لمس بد» و اطمینان از اینکه زنان در مکان‌های عمومی احساس امنیت می‌کنند با داشتن کارکنان زن در نقش‌های خدماتی خاص است. اقدامات اضافی شامل اجباری شدن امنیت زنان در اتوبوس های مدرسه و نظارت دوربین مدار بسته در سالن های ورزشی، بوتیک ها و سایر موسسات است.
حامیان استدلال می کنند که این تغییرات می تواند از زنان در برابر آزار و اذیت محافظت کند و با ترجیحات برخی از زنان که با ارائه دهندگان خدمات مرد احساس ناراحتی می کنند، هماهنگ باشد. چهره‌هایی مانند بابیتا چاوهان، رئیس کمیسیون، تأکید می‌کنند که این پیشنهاد به‌جای محدودیت‌های اجباری، به زنان امکان می‌دهد تا خدمات را در محیط‌هایی که راحت‌تر می‌دانند انتخاب کنند.
با این حال، منتقدان این پیشنهاد را رویکردی محدودکننده می‌دانند که با مردان و زنان به‌عنوان ذاتاً ناسازگار در فضاهای مشترک رفتار می‌کند. صداهای برجسته ای مانند روپ رکا ورما(Roop Rekha Verma)استدلال می کنند که این قوانین به جای پرداختن به مسائل اساسی احترام و رفتار مناسب، حس تقسیم اجتماعی را تقویت می کنند. منتقدان نگرانند که این امر همچنین می تواند بر فرصت های شغلی مردان در زمینه های سنتی با جنسیت مختلط مانند خیاطی یا آموزش تناسب اندام تأثیر بگذارد.
در حالی که هدف این پیشنهاد توانمندسازی زنان از طریق افزایش امنیت است، مخالفان بر این باورند که ممکن است ناخواسته به انزوای جنسیتی دامن بزند و کلیشه هایی را که مردان در مجاورت زنان به طور خودکار مشکوک هستند، تداوم بخشد. برخی استدلال می کنند که به جای جداسازی خدمات، اقدامات مؤثرتر ممکن است شامل حساس کردن مردان و ترویج فرهنگ احترام متقابل باشد. برخی دیگر نگران هستند که این رویکرد ممکن است توجه را از پرداختن به چالش‌های شدیدتر مانند خشونت جنسی منحرف کند و در عوض بر اقدامات پیشگیرانه سطح پایین‌تر تمرکز کند.
در نهایت، این پیشنهاد گفت‌وگویی را در مورد تعادل بین ایمنی و انتخاب فردی باز کرده است، و این پرسش گسترده‌تر را مطرح می‌کند که آیا تغییر اجتماعی به بهترین شکل از طریق محدودیت یا توانمندسازی به دست می‌آید.
نظر شما