تاریخ بشر پر از وقایع و فجایعی است که با گذشت زمان آن  وقایع و فجایع از خاطره‌ های تاریخی محو شده‌ اند، اما شهادت حضرت امام حسین (ع) به همراه خانواده ‌اش چنان رویداد بی ‌نظیری است که با وجود گذشت قرن ‌ها فراموش نشده است. من این مقدمه را هشت سال پیش برای ستون هفتگی ‌ام با عنوان «به یاد حضرت امام حسین(ع)...!» در ۲۸ سپتامبر ۲۰۱۷ء نوشتم. امروزه، مانند هر سال، ماه محرم دوباره آغاز شده است و من ندای «سلام یا حسین(ع)» را در اطراف خودم می ‌شنوم. دلبستگی جامعه هندو به حضرت امام حسین (ع) محدود به هماهنگی مذهبی سنتی نیست، بلکه بیانگر ارزش‌ های تاریخی، معنوی و اخلاقی است. در نظر هر هندوی بنیاد گرا، جنگ علیه ارتش یزیدی جایگاه یک جنگ مذهبی را دارد. در ستون فوق ‌الذکر، یک روایت مذهبی را نقل کرده بودم که وقتی نبرد حق و باطل در میدان نبرد کربلا در گرفت، راهب دات، که اهل شهر تاریخی لاهور در پاکستان امروزی است، هفت پسر خود را برای محافظت از حضرت امام حسین (ع) قربانی کرد، در حالی که راهب دات زنده دستگیر و به زور به هند بازگردانده شد. بدین ترتیب، در لاهور، مکتب فکری جدیدی به نام برهمنان حسینی به یاد فلسفه شهادت حضرت امام حسین (ع) به وجود آمد. امروزه تعداد زیادی از برهمنان حسینی در منطقه "متهی" در ایالت سند ساکن شده‌ اند، در حالی که هندوها در مناطق مختلف این منطقه، از جمله راجستان، ماهاراشتراو، مادیا پرادش، لکهنو، اجمیر شریف  در هند خود را با امام حسین (ع) مرتبط می ‌دانند. آنها معتقدند که حضرت امام حسین (ع) در جریان ملاقات با جد بزرگش راهب دات، با او ملاقات کرده است. به او نام برهمن حسینی داده است. گفته ‌ای به حضرت امام حسین (ع) نسبت داده شده است که ایشان در میدان نبرد کربلا به یزید پیشنهاد صلح داده و گفته ‌اند که اگر تو یا حکومت تو از جانب من خطر را احساس می کنی، راه را برای من باز کن تا به هند بروم. در زمان فاجعه کربلا، مسلمانان به دو گروه تقسیم شده بودند، از یک سو حاکم ستمگر یزید و حامیانش که تشنه خون امام والامقام بودند، و از سوی دیگر ساکنان بی ‌وفای کوفه که قلب شان با امام حسین (ع) بوده، ولی شمشیر شان با یزید بوده است، در چنین لحظه حساسی که حضرت امام حسین(ع) فریاد زد: «آیا کسی هست که به داد من برسد؟» آن کسانی که به ندای امام (ع) پاسخ دادند، اکنون در سرزمین پاکستان و هند زندگی می ‌کنند. مورخان می‌ گویند که یزدگرد، آخرین پادشاه ساسانی امپراتوری ابر قدرت ایران در زمان خود، دو دختر داشت. شاهزاده ای خانم شهر بانو با حضرت امام حسین (ع) ازدواج کرد و از رحم او پسر حضرت امام حسین، علی بن حسین (ع)، به دنیا آمد، در حالی که شاهزاده ای دوم خانم مهر بانو با پادشاه هند، سامودرا گوپتا، ازدواج کرد و نام جدید چاندرا لکا به او داده شد. به مناسبت فاجعه کربلا، علی بن حسین (ع) نامه ‌ای به پسر خاله اش سامودراگوپتا که در آن زمان بر تخت سلطنت هند بود، فرستاد. به محض اینکه پادشاه نامه را دریافت کرد، صمیمانه از خالو اش حضرت امام حسین (ع) دعوت کرد تا به هند بیایند. سپس، وقتی پاسخی دریافت نشد، گروهی از جنگ جویان را به کربلا فرستاد. وقتی جنگ جویان هندی به آنجا رسیدند، در حالی که در میان شن ‌های داغ بیابان‌ های عربی در حال پیشروی بودند، متأسفانه فاجعه کربلا پیش از آن رخ داده بود. سربازانی که غرق در غم و اندوه بودند، به ارتش یزیدیان حمله کردند. برخی از آنها کشته شدند، برخی اسیر شدند، برخی با گریه و سوگواری بازگشتند و برخی دیگر با ارادت به حضرت امام حسین (ع) در سرزمین کربلا ساکن شدند. مکانی در این کشور عربی که سربازانی توسط راجا سامودراگوپتا برای کمک به حضرت امام حسین (ع) فرستاده شده بودند و در آن اردو زده بودند، هنوز به عنوان دیار هند شناخته می ‌شود. این رابطه جامعه هندو با حضرت امام حسین (ع) داستان دیومالای بخش مهمی از سنت‌ های عامیانه، اشعار، مرثیه ‌ها و سنت‌ های صوفیانه پاکستان و هند است که بازتابی از اخلاص، معنویت و هماهنگی بین ادیان است. موضع اصولی امام عالی مقام علیه ظلم، زور و دیکتاتوری برای همیشه در قلب مردم هند جای خود را باز کرده است. تا زمان ورود امپریالیسم بریتانیا به شبه قاره، محرم با احترام و ارادت در سطح رسمی در ایالت‌ های مختلف سلطنتی و پادشاهی ‌های هندو جشن گرفته می‌ شد. حسینیه های تاریخی بی ‌شماری در نقاط مختلف پاکستان و هند وجود دارد که توسط پادشاهان یا زمین ‌داران هندو برای ابراز ارادت خود به حضرت امام حسین (ع) ساخته شده ‌اند. مهاتما گاندی، چهره برجسته جنبش آزادی، گفت که او از فلسفه امام حسین (ع) پیروی نموده و دولت غاصب بریتانیا را از هند بیرون خواهد راند. حتی امروزه، هر ساله در دهم محرم، در خانه ‌های بسیاری از خانواده ‌های هندو به یاد امام حسین (ع) چراغ هایی روشن می ‌شود، سبیل آب راه اندازه می ‌شود، پرچم‌ ها در دسته‌ های عزاداری برافراشته می ‌شود، زنان هندو برای امنیت و طول عمر فرزندان خود، آنها را از زیر تعزیه عبور می ‌دهند و برای موفقیت در اهداف زندگی، نذر می‌کنند که تعزیه را بلند کنند. فداکاری جامعه هندو در اشعار شاعران هند های ادبیات اردو کاملاً مشهود است. من معتقدم که فداکاری جاودانه حضرت امام حسین (ع) بیداری وجدان انسانی است که هر دین، هر نژاد و هر قلب دلسوزی آن را احساس می‌ کند. فداکاری او فقط برای یک فرقه یا دین خاص نیست، بلکه برای تمام بشریت است. پیوند عاطفی جامعه هندو با حضرت امام حسین (ع) تکرار این عزم آهنین است که هر جا سخن از حق و عدالت باشد، نام حسین (ع) طنین ‌انداز خواهد شد، صرف نظر از اینکه او هندو باشد یا مسلمان، اگر او در کنار مظلوم و علیه ظالم باشد، پس او یک حسینی است. درود بر تو ای حسین(ع)! [1].

منابع